Het is inmiddels een tijdje geleden, maar op 7 maart heb ik De Man van La Mancha in de Rotterdamse Oude Luxor kunnen zien.
Het verhaal vooraf lezen bleek een goede keuze; dat verklaart de opzet en de keuzes in het stuk.
Het begin vond ik echt doodsaai; de eerste vijftien minuten leefde ik met de gedachte: als dit zo doorgaat val ik voor de pauze nog in slaap.
Daarnaast (of misschien was dat de reden) was ik gedurende de beginscenes bang een understudy te hebben voor Marjolein Teepen, net nu ik heel benieuwd was naar haar rol. Gelukkig bleek dat niet het geval en bleek ik het beginbeeld met de twee dames in het ensemble (waarvan ik er de eerste minuten maar één in het vizier had) verkeerd te hebben geinterpreteerd. Zodra Aldonza echter in beeld komt, voel ik een prettig gevoel van tevredenheid dat mijn vooronderstelling verkeerd bleek te zijn. Het toneel licht op als zij er staat. Hoewel ik de stemmen van de ensembledames in het kwadraat beter vind.
De humor bevalt me, Teepen heeft een erg goede droge timing.
Ik ben geen fan van Frans Schraven, maar zijn samenspel met Marjolein/ Aldonza werkt erg goed.
Mijn mooiste en meest verrassende liedje is ‘Little Bird’ met slechts één vocal en een gitaar.
Echt een mooie uitvoering!
Zolang het in het Engels blijft…
De humor in zijn algemeenheid bevalt me eveneens; het ensemble is erg sterk (‘diagonale charme’, haha!)
Prachtig ook hoe een ensemble uit “echte” mensen kan bestaan, die niet per definitie jong en mooi zijn, maar wel over de gave beschikken op te gaan in een verhaal en met de materie zowel theatraal als instrumentaal uit de voeten te kunnen. Echt mooi om te zien en echt een reden om van te genieten.
Twee minpuntjes slechts: voor een verlamde loopt Peter Faber bijzonder goed zonder kruk (het valt me op dat hij de kruk niet echt gebruikt) en een automatische aansteker in de 17e eeuw…?
Het nummer waarin Aldonsa helemaal losgaat na de pauze was erg sterk. Maar de voorstelling op zich beklijft niet (behalve het muzikaal terugkerend thema). Nu moet ik zeggen dat ik niet helemaal open stond, omdat er andere dingen in het echter leven waren waar ik op dat moment vol van was.
En ik miste de rode jurk van de foto, dat was een serieuze desilusie 😉