The Umbrellas of Cherbourg 18 maart 20.00 — Gielgud Theatre
Soms zijn er titels waarvan je je afvraagt waarom er nog niet eerder een musical van is gemaakt, en vaak blijkt dat ook al wel zo te zijn en is er alleen een nieuw team aan de slag gegaan. Ook zijn er momenten dat je denkt, hoe komen ze erbij om juist dáár een musical van te maken. Een bijzondere Franse film uit 1964, getiteld Les Parapluies de Cherbourg behoort toch zeker tot de laatste categorie. Hoewel deze arthouse-film zeker zekere bekendheid geniet zal het de meeste mensen weinig tot niets zeggen, vooral als we buiten de Franse landsgrenzen gaan. En toch laat deze voorstelling het gelijk van de makers zien.
Veel mensen zullen de film nooit hebben gezien, en de schrijver dezes hoort daar ook bij. De enige kennismaking met de film is het onderdeel dat in de Walt Disney Studios-attractie Cinemagique zit, en dat is daar zeker een memorabel onderdeel. Dit komt niet in de laatste plaats door de prachtige melancholische muziek onder deze waterrije scene. Muziek die gelukkig ook in de voorstelling terugkomt.
In de voorstelling zien we eerst wat moois bloeien tussen Guy (Andrew Durand) en Geneviève (Carly Bawden). Guy is wees, die leeft bij zijn invalide tante(Dominic Marsh). Zij heeft een goede verzorgster in Madeleine(Cynthia Erivo). Geneviève leeft met haar moeder (Joanne Riding), die een winkel in paraplus heeft. De winkel loopt niet zo goed, en om de schulden af te lossen biedt ze haar kostbare halssnoer te koop aan. Als Roland Cassard (opnieuw Dominic Marsh) aanbiedt het te verkopen ziet moeder Emery in hem een interessante partij voor zichzelf.
De liefde tussen Guy en Geneviève wordt verstoord als Guy een oproep krijgt om te vechten in Algerije. Hij kan wel twee jaar weg zijn, maar ze zijn overtuigd dat hun liefde zal standhouden. Maar dan blijkt Geneviève zwanger en ongetrouwd. En de communicatie met het front is ook niet zoals je als geliefden zou willen…..
We zien het weinig in professionele voorstellingen, maar wel bij deze. Acteurs die zich onder het publiek begeven. Matrozen die zich in de “Muppet-bakjesâ€bevinden, vrouwen met regendoekjes om het hoofd, een pianist aan een vleugel die over de rand van het podium staat (en dus aan de snarenkant geen poten heeft) en een bassiste. Zij spelen nachtclub-achtige muziek.
Publieksinteractie is gevaarlijk, en deze voorstelling speelt dus niet op safe. Meow Meow speelt de Maà®tresse (no, not mattress) die het publiek wat lesjes Franse taal en gewoontes geeft. Zonder te veel weg te geven zijn de voorste rijen en de zijkant-plaatsen voor mensen die geen fysieke interactie met de spelers willen plaatsen om te mijden. Maar het is sterke stand-up achtige comedy die deze performer op het lijf geschreven is.
De opening van de voorstelling zelf, na deze inleiding, is verrassend. Een Madurodam-versie van Cherbourg, en matrozen die erin bewegen. Het ziet er fraai uit. Als later de stad (ok, het is een gebouw of vier a vijf) in de lucht wordt gehesen en daar blijft hangen verduidelijkt dat de plaatsen van handeling die, op de garage na, met weinig meer dan wat decorstukken en lichtreclames worden weergegeven. Een originele vorm, die werkt.
Het is de vormgeving die deze voorstelling bijzonder maakt, en een genot om naar te kijken. De rol van drie matrozen is daarin cruciaal. Deze zeelui zetten de hoofdrolspelers op de plaatsen van handeling. Zo wordt Guy bijvoor beeld op een fiets gezet alsof het een kind is die het als speelgoed gebruikt. Het mag af en toe niet heel functioneel zijn, maar veelal voegt het wat toe. Ook de kinderrollen zijn bijzonder. Geen getalenteerde kinderen dit keer, maar poppen, waarmee heel natuurgetrouw wordt gespeeld.
De voorstelling wordt gedragen door een geweldige cast zonder zwakke elementen. Ze spelen geweldig, ze zingen geweldig. Extra complimenten gaan naar Dominic Marsch, waarvan is pas bij het doorlezen van het programma merkte dat hij twee belangrijke rollen speelde, zo verschillend heeft hij ze vertolkt.
De zwakke kant van de voorstelling zit in de muziek. Het verhaal is nagenoeg doorgecomponeerd, maar dat gebeurt op swing-jazzy achtige muziek met wat weinig variatie. Als de voorstelling zelf niet zo sterk was geweest, zou dit al snel hebben geïrriteerd, maar nu gebeurt dat pas tegen het einde. Het al eerder genoemde filmthema wordt wel fraai in de voorstelling geïntegreerd, en is van liedteksten voorzien. Ook deze muziek komt regelmatig terug, meer nog dan enig ander motief, maar blijkt herhalingsproof.
The Umbrellas of Cherbourg is een interessante voorstelling, een buitenbeentje in het musical-aanbod. Ondanks de deels matige score weet de voorstelling toch te boeien. Er valt veel te lachen, maar de voorstelling weet tevens te ontroeren, mede dankzij geweldige acteerprestaties. Wie de klassiekers in Londen al eens zag, of gewoon eens iets aparts wil zien moet deze voorstelling zeker gaan zien. Verrassend.