16 maart 20.00 Murder for Two — the Other Palace *****
Soms zijn bepaalde voorstellingen een aanleiding om weer eens naar Londen te gaan. Niet altijd wordt de verwachting waargemaakt, met als extreem dieptepunt de tweede Torsten met Erasure-zanger Andy Bell. Lekkere songs, maar de rest was afgrijselijk. Ditmaal is de voorstelling Murder for Two de aanleiding. De locatie, de kelder van the Other Place, doet al vermoeden dat het een kleine voorstelling is, maar de titel is de grootste aanwijzing. Deze voorstelling wordt gespeeld door twee acteurs, die met elkaar een tiental rollen spelen. En niet alleen het acteerwerk nemen ze op hun schouders, ook zorgen ze voor de muziek.
Murder for two is dus een moordmysterie á la Agatha Christie, maar dan met een twist, want de comedy voert de boventoon. Agent (officer) Markus arriveert bij een spookachtig landhuis, waar schrijver Arthur Whitey is vermoord. De surprise ter ere van zijn verjaardag werd een wel heel dodelijke verrassing. Natuurlijk barst het huis van de verdachten, de echtgenote, de minnares, drie overlevenden van een 12 koppig kinderkoor, de psychiater, een ouder echtpaar en een speurneusje in de dop. Markus zou eigenlijk moeten wachten op de inspecteur die in aantocht is, maar als hij voor inspecteur wordt aangezien, laat hij de verdachten/gasten in de waan. Zou het hem lukken. Om het nog wat lastiger te maken is hij nogal gecharmeerd van een van de verdachten, maar lijdt hij nog onder het trauma van zijn vorige relatie, met een collega, die moordenares bleek te zijn. Dat juist de psychiater waarbij hij zijn hart lucht, een van de aanwezigen is maakt het nog minder makkelijk. Net als de ‘Velma’, die wel heel gecharmeerd is van dit grote voorbeeld, een ander soort probleem geeft. Het onderzoek gaat volgens de regels van het boekje, maar levert uiteraard de gekste taferelen op. Want niemand is te beroerd om een ander te beschuldigen, en vrijwel iedereen heeft een eigen agenda. Zoals de echtgenote, die musicalzangeres wil zijn, en niets liever wil doen dan haar shownummer brengen.
Absurditeiten te over dus, die geweldig worden vertolkt door de twee acteurs. Ed MacArthur als officer Marcus en soms een take-over van een verdachte. Die worden verder allemaal gespeeld door Jeremy Legat. En dan moet de songs ook nog worden begeleid op de piano, en dat gaat soms ook met overnames of quatre-mains. Meerdere rollen dan spelers worden, zoals ik wel vaker heb gezien, met pratende hoedjes. Het wordt er niet minder komisch door. Een keer wordt het ze echt te moeilijk, en wordt er iemand uit het publiek gevraagd een rol waar te nemen. Kundig, en met respect, al klopt de opmerking richting de gallery, waar ik zit, dat we blij zijn dat we daar zaten natuurlijk wel.
De ontknoping is, als een goede Agatha Christie, onverwacht, maar wel kloppend met de feiten. Op een los eindje na dan. Hier wordt de dader op aangesproken, maar ondanks dat de speurders instemmend op zijn antwoord reageren, wordt dat weer niet met ons gedeeld.
De vaart, de kundigheid, de humor, de creativiteit; ik heb een dijk van een avond. Leuker dan dit kan het eigenlijk niet worden. Wat ben ik blij dat ik deze dagen vrij heb kunnen maken om in ieder geval deze voorstelling te zien.