Ik zag vorige week donderdag, 7 december 2017, voor het eerst The Lion King.
En ik moet eerlijk bekennen dat ik niet volledig achterover geslagen ben. ‘T is een erg mooie voorstelling, de muziek is waanzinnig; niks op aan te merken. De kostuums, grime en ‘t decor zijn ook erg mooi. Evenals de poppen; ik ben zelf niet zo’n fan van poppen in het theater, maar hoe dit allemaal in elkaar zit, de fantasie daar uit komt, is prachtig.
De tekstscenes doen het hem voor mij. Ik vind de dialogen vaak wat melancholisch. Alsof ze geprobeerd hebben er een soort Shakespeare tekst van te maken, maar daar niet helemaal in geslaagd zijn. Of het ligt aan het spel van de spelers, maar dat betwijfel ik, aangezien ik ‘t ook had bij bijvoorbeeld een Jorrit Ruijs. Daarnaast vind ik dat er te veel informatie in weinig tekst word gepropt. Op de één of andere manier klopt er ‘t één en ander niet.
Gelukkig staat daar tegenover dan weer die prachtige muziek, dans, aankleding en zang. à‰n de kracht van die prachtige Afrikaanse cultuur.
Cast was erg goed; ensemble niks op aan te merken, dans was krachtig, zang erg mooi. De hyena’s werden gespeeld door Juliann Ubbergen, Naomi Webster en Boudewijn Johannes, zij deden dit leuk. Fijne timing en een mooie chemie samen, al was Juliann Ubbergen bij vlagen slecht verstaanbaar.
David Goncalves was op als Mufasa. Zijn stem is prachtig; een waanzinnige kracht en een onwijs mooi geluid, zowel in zijn spraak als in zijn zang. Zijn spel is daar in tegen vreselijk. Iedere zin heeft het zelfde aangeleerde toontje, waardoor het personage zo vlak als een stukje karton blijft. Alsof er een plank op ‘t toneel staat die af en toe even tot leven komt om een nummer lekker weg te zingen. Ik begrijp écht niet hoe het kan dat hij iedere zin op dezelfde toon zegt. Waarom is daar niet aan gewerkt?!
Maarten Smeele was op als Zazu en speelde dat verdienstelijk; erg goede komische timing en een prachtige energie, hij vliegt echt door de voorstelling heen. Soms blijft het wel wat karikaturaal en daardoor plat maar op zich kan de rol dat hebben.
Zjon Smaal en Steve Beirnaert zijn voor mij de sterren van de show; wat hebben die twee een chemie! En een komische timing. Ze zijn werkelijk gemaakt voor deze rollen. Steve Beirnaert was wel soms lastig te verstaan, maar ‘t is ‘m vergeven. Allebei de personages waren volledig geloofwaardig en onwijs herkenbaar; ‘t was net zo’n ANWB stel. Heerlijk.
Naidjim Severina maakt voor mij vooral fysiek een erg mooie transformatie. Zijn spel is lekker springerig, energiek en opgewekt. Echt een jonge hond. Ik vind z’n stem erg mooi, maar hij doet soms rare dingen met de woorden als hij zingt. Hij haalt ze te los van elkaar, waardoor ‘t lijkt alsof hij vreemde pauzes maakt.
Channah Hewitt was op als Nala, ze zingt erg mooi, “arm land” was echt een vocaal hoogtepunt van de avond. Erg lekker! Haar spel is oké, ze valt eigenlijk een beetje weg. En ze legt erg vreemde klemtonen in zinnen waardoor dingen soms niet meer helemaal kloppen.
Jorrit Ruijs is een goede Scar; zang mooi, spel erg goed en geloofwaardig. Ook fysiek erg sterk.
Gugwana Dlamini was voor mij met “hij leeft in jou” het hoogtepunt van de avond. Prachtige stem en waanzinnig energiek spel! Heerlijke Rafiki, goede timing, fijn spel en een prachtige stem.
Het is een fijne, onderhoudende voorstelling dus. ‘T script zou van mij scherper mogen, maar op zich heeft deze voorstelling helemaal geen goed script nodig. Dat halen ze visueel dubbel en dwars in.