Het lijkt alsof het een clandestiene Musicalworldmeeting was, maar wij waren ook bij Evita op donderdag 6 december. Ik ben helemaal niet zo negatief als de meesten op die avond. Natuurlijk, Brigitte komt het best tot haar recht in de tweede helft, als de rockopera af en toe een musical wordt. Ook lukt het haar uitstekend om zich hard en meedogenloos voor te doen. Maar in de eerste helft gaat het erom dat allerlei plannen in haar hoofd opkomen en dat zag ik (nog) niet gebeuren. Het was alsof de mensen om haar heen betoverd werden door een kracht die ons in de zaal niet kon bereiken. Brigittes gezicht stond altijd in dezelfde - lege - stand. Zelf had ik ook liever een meer ervaren dame gezien, bijvoorbeeld Marleen, die veel meer met haar ogen en intonatie zou kunnen werken.
Maar goed, het publiek wilde een ster en kreeg een ster. Jammer dat in het televisieprogramma nergens tot uiting kwam dat de meisjes streden om een plek in een sobere, artistiekerige versie, géén typische megamusical waarin een girl next door royaal kan schitteren. Deze interpretatie ligt heel dicht bij de Jesus Christ Superstar van twee jaar geleden, kostte even tijd om je voor zich te winnen. En in deze Evita staat nu nét het verkeerde meisje in de verkeerde versie.
Los daarvan vond ik Brigitte een waardige prestatie leveren. Net als bij Jesus Christ Superstar, omdat het bronmateriaal prachtige momenten heeft, kan geen enkel artistiek brein Evita kapotkrijgen. En wees nou eerlijk, de musical heet Evita, maar de dame wordt meer besproken dan dat ze zelf het achterste van haar tong laat zien. Met andere woorden, ze staat wel centraal, maar ze levert toch niet de absolute hoofdrol. Iedere bijrol- en ensemblespeler danst en gebaart wild om het grote mysterie Evita heen en we kijken eigenlijk door hun ogen. En de ene observatie is nog onbetrouwbaarder dan de ander.
Stanley, ik moet zeggen, hij moet die pruik voortaan ook buiten de voorstelling dragen, het extra haar haalt zijn gezicht enorm op. Hij was wat schor, maar hield zich staande. Jammer dat hij zijn Che vertolkte op een manier waarvoor ik bang was. Cynisme op en top, cynisme voor, cynisme na: dat betekent bij elke vijfde lettergreep de toon extra veel walging en minachting meegeven. Dat is leuk bij het eerste O, wat een circus. Maar tegen de tijd dat Hoog vloog je, te hoog aan de beurt is, kan ik me voorstellen dat zo’n personage geleidelijk aan denkt, al dat geminacht brengt me nergens. En had Stanley het nummer een versie kunnen geven die dat prachtige lied verdient, namelijk gewoon zingen, noot voor noot.
Roberto, lees ook de komende editie van Gay Krant, mijn petje af voor hem. Ondanks de ondersteunende rol vangt hij de aandacht. Tussen al die druk gesticulerende spelers is hij met zijn statige houding een oase van rust. Hij zingt zijn Diamant heel mooi, jammer dat het nummer zo kort is. Hij is de eerste die zich staande weet te houden te midden van alle goede en minder gelukkige keuzen van het creatieve team.
Het ensemble wist me ook in te palmen. Prachtige samenzang, twee-, drie- of tienstemmig, het maakte ze niet uit. Jammer dat Roy Kulick tijdens Perà³ns nieuwe vlam één moment het keiharde regime van de snelle verkledingen niet kon bijhouden. Stoer stond hij als soldaat daar te marcheren met geweer in de hand, alleen had hij zijn gulp open laten staan. Het werd nà³g erger: luttele seconden later zakte zijn legerbroek van zijn heupen en de schok golfde door de zaal.
Meest opvallend ensemblelid was Robin van den Akker. Hij speelt een tangodanser, maar omdat hij stiekem tegelijkertijd de dood symboliseert, is Robin bijna constant op het podium. Samen met Esther van Boxtel die Evita’s seksualiteit en liefde moet voorstellen. Haar make-up was echter zà³ angstaanjagend, dat ik af en toe dacht dat ZIJ de dood speelde. Kan goed kloppen, want Robin oogt - ook door zijn zwart gecontourde ogen - als een sensueel kloppend hart dat dood en verval op verre afstand houdt. Een geweldige blikvanger. En een uitstekende compensatie - samen met Roberto - voor iedereen die niets van Brigitte moet hebben.
Schrik ook niet van het slotapplaus. De regie heeft kennelijk bedacht dat alles in het leven cyclisch is, dus ook de structuur is een cirkel. Maar zo indrukwekkend als dat was in Aida, zo verwarrend is dat bij Evita. Na de laatste buiging verlaat de cast het podium, alleen Evita blijft staan, het licht dimt. Natuurlijk denk je dat Brigitte - à la Joseph 2007 in Londen - nog even een liedje als toegift overdoet. Het loopt echter anders. En of het publiek zoiets apprecieert…
Hoe gek het ook klinkt na al deze alinea’s, ik heb genoten en ik kan niet wachten tot ik weer ga.
Groeten, Frans.
