Het lijkt inmiddels alweer een flinke tijd geleden dat “De 3 Musketiers” in Nederland werd gepresenteerd als de nieuwe musical. Kosten noch moeite werden gespaard, maar de reacties op de show waren gemengd, met een neiging naar kritisch. Sinds 2003 is er een boel gebeurd. De show ging naar Berlijn en kreeg een enorme facelift. Enkele weken geleden ging in Stuttgart een lichte bewerking van deze zelfde show in premiere.
Als we met Rotterdam vergelijken zijn er scenes verdwenen, zoals de strijd tussen Katholieken en Hugenoten in de herberg en kregen andere scenes een totaal ander jasje. Mà¤nner/Mannen bijvoorbeeld ziet er totaal anders uit, maar ook de Jacht, waarin de ranzige pakken zijn verdwenen geeft meteen een heel ander beeld. Veel van de wijzigingen pakken goed uit, simpelweg omdat het er beter uitziet, en vaak ook omdat het verhaal er duidelijker op wordt. Behalve de songs is er echter nog maar weinig in terug te vinden wat aan de oorspronkelijke productie doet denken. In de cast is de meest opvallende wijziging dat d’Artagnan en Constance allebei een stuk jonger zijn. Het maakt het hele verhaal meteen een heel stuk geloofwaardiger, zeker het vadergevoel voor d’Artagnan dat Athos en zijn maten uitstralen.
De introductie van het eerste en het tweede gedeelte is een stukje toneel op het toneel, waarin het verhaal wordt neergezet. De eerste keer is het wennen, na de pauze past het beter, vooral ook omdat dan Richelieu zelf ingrijpt bij het optreden van de komedianten. De grote lijn van het verhaal is hetzelfde gebleven. Een jonge D’Artagnan gaat naar Parijs om daar toe te treden tot de musketiers. Hij ontmoet daar de oude makkers van zijn vader, en een meisje waarop hij verliefd wordt.
De k(r)onkelende kardinaal Richelieu gebruikt Miss De Winter voor zijn machtsspelletjes, en ongewild raakt d’Artagnan betrokken in een web van oude liefdes, politieke intriges en gevaren.
Waar de oorspronkelijke show veel tegenstrijdigheden in decorstelling, opbouw van het verhaal, maar ook de geloofwaardigheid van de karakters bevatte, is deze nieuwe show zeker visueel een plaatje. De keuze om met diafragma accenten te geven en decorwisselingen soepel te laten verlopen is ijzersterk. Ook de decorstukken zelf zijn nu in stijl; de hoeveelheid verschillende decors lijkt eindeloos. Veelal versterken de projecties die worden gebruikt het beeld, en zijn ze figuratief. Op sommige plekken zijn de beelden abstracter, en is het niet altijd even geslaagd. Af en toe verschijnen duidelijke symbolen op het toneel. zonder dat het meteen pretentieus wordt. Zo blijkt de tent van kardinaal Richileu als de doeken er af worden gerukt een kruis.
Duitsland is natuurlijk al van oudsher een echt showland. Dat is in deze musical duidelijk terug te vinden. Mooie ensemblestukken met veel energie, snelle wisselingen van decor. Er is alles aan gedaan om de vaart er in te houden, en toch ben je bij een voorstelling van 3 Musketiere nog steeds ruim 3 uur onder de pannen. De tijd vliegt.
Na de optredens in Rotterdam en Berlijn is ook aan het begin van deze derde reeks voorstellingen is de rol van Mylady De Winter voor Pia Douwes. Het is een rol die haar op het lijf geschreven is, en dat heeft ze in de tijd natuurlijk deels zelf al gedaan. Zodra zij verschijnt voel je de spanning in de zaal. Dezelfde kracht bezit Ethan Freeman, zeker zodra duidelijk wordt dat de man een zieke geest heeft. Nicht aus Stein is werkelijk formidabel, door zijn prachtige stem en krachtige aanwezigheid, en natuurlijk door de sexy performance van het ensemble om hem heen.
Helaas is het ook een beetje de zwakte van de voorstelling dat juist deze twee de meest interessante personages zijn, waar je bij een titel als 3 Musketiere toch iets anders verwacht. Natuurlijk gaat de show over de lotgevallen van d’Artagnan. Rasmus Borkowski (nota bene zweitbesetzung) speelt de rol werkelijk prachtig. Hij is geloofwaardig, vertederend, en als het drama hem treft huil je tranen met tuiten met hem mee. Toch hou je het gevoel dat er meer uit deze rol gehaald zou moeten worden.
Van de drie musketiers heeft eigenlijk alleen Athos een eigen verhaallijn, maar wel een heel belangrijke. Marc Clear weet het drama niet vol uit te buiten. Zijn Engel aus Kristall is een van de vocale hoogtepunten, maar ook bij dit nummer had ik meer emotie in het spel verwacht. Datzelfde manco heeft de zwanenzang van Mylady gekregen. Athos zingt er de laatste regels op mee, met de intentie aan te geven dat er misschien nog hoop zou kunnen zijn, maar ook daar mist net de emotie om dat geloofwaardig te maken. Enrico die Pieri was wel weer een heerlijke Porthos. In zijn algemeenheid wordt er in deze voorstelling heel erg goed gespeeld, wat geldt voor zowel het serieuzere werk als de comedy.
De poppen zijn gebleven (slechts 1 set hondjes is gesneuveld), dus zowel het paard als de vier andere hondjes hebben nog volop de gelegenheid om de lachers op hun hand te krijgen, of gewoon te vertederen. Het lijkt weinig moeite te kosten.
Voor vlaming Peter Stassen is het jammer dat zijn rol zo weinig mogelijkheden geeft. Waar zijn vrouw wel een solo mag doen, moet de koning het doen met wat regeltjes in het ensemblenummer rond de jacht. Jammer, want de verhouding tussen hem en zijn vrouw zou zeker wel een gezamenlijk nummer waard zijn en Peter heeft in andere rollen wel al laten zien dat hij dat makkelijk aan zou kunnen.
Een dubbelrol is weggelegd voor Stefan Poslovski. Hij speelt witgeschminkt de conferencier, de leider van het theatergroepje, waarin we overigens onze landgenoot Gerben Grimmius zich helemaal kunnen zien uitleven, en ook James, de nichterige bediende van de hertog van Buckingham. Extreem fout allemaal, maar o zo leuk. Voor de griezelige, eenogige assistent van Richelieu Rochefort, gespeeld door Paul Stampehl lopen we zelf graag een blokje om. Toch kun je zijn gedrag en haat wel weer een beetje verklaren als je zo’n arsenaal aan oog-grappen over je heen krijgt.
Deze 3 Musketiere is een show geworden die er mag zijn, en waarvan het leuk zou zijn als als deze uiteindelijk ook weer in Nederland te zien zal zijn. Of de kans daarop erg groot is; ik vermoed van niet. Dus zit er niets anders op om de reistijd en de duitse theaterprijzen te trotseren en hier te gaan kijken. Zelfs met een behoorlijk gevulde ziekenboeg is deze voorstelling nog zeker de moeite waard om gezien te worden.
Naar aanleiding van deze voorstelling kreeg Musicalworld de gelegenheid te spreken met 3 van de spelers. Op een later moment kun je hier interviews terugvinden met Pia Douwes, Ethan Freeman en Peter Stassen.
