Aladdin blijkt een aansprekende titel. Niet alleen verschijnt er een live-action versie van de bekende Disney-film, en is de musical-versie ervan te zien in Londen en Stuttgart, maar zowel in Nederland als in België werden nieuwe musicals gemaakt van het bekende verhaal. De Nederlandse versie trapte in de valkuil veel te dicht bij de Disney-versie van het verhaal te blijven; de Vlaamse versie, die gisteren in première ging, blijft daar een stuk verder van weg. Een opvallende Disney-twist aan het einde van het verhaal zien we hier wel terug, maar verder moet er naar overeenkomsten wat beter worden gezocht. Dan zijn het minder relevante zaken als het karakter van de sultan bijvoorbeeld.
Het verhaal gaat wel traag van start. Er wordt veel tijd genomen om de situatie in het paleis van de sultan te schetsen, en ook de situatie van Aladdin zuigt de nodige tijd op. Pas als Aladdin en de prinses (wel nog steeds Jasmine geheten) elkaar tegenkomen krijgt de voorstelling een aangenaam tempo, en kan het genieten beginnen. Natuurlijk is het liefde op het eerste gezicht tussen de twee en natuurlijk doet Jasmine eerst alsof ze iemand anders is. Aladdin is zo wel voor de gek te houden, maar de soldaten niet. Zij herkennen haar, en als even later de grootvizier aansluit wil zij (inderdaad, in deze versie een vrouw genaamd Hessa) hem laten opsluiten, maar Jasmine voorkomt dat. Dat Jasmine het paleis uit vlucht mag geen wonder heten. Haar vader heeft net een decreet uitgevaardigd dat de rijkste man met haar mag trouwen. Aladdin, zo weten we inmiddels, is een niet zo serieuze jongen die zijn eten bij elkaar steelt, met twee vrienden, Moussa en Nadir. Hij woont bij zijn moeder, die natuurlijk bezorgd is over de jongen.
Het is de ontmoeting met Aladdin waarschijnlijk die Hessa ertoe brengt Aladdin te vragen om de lamp op te halen. Eerst moet hij die geven, dan mag hij de rest van de schat houden (en, zoals we allemaal weten, voor eeuwig in de grot blijven). Een ongelukje zorgt ervoor dat Aladdin met lamp in de grot achterblijft, en we natuurlijk kennis maken met de geest in de lamp.
Voor deze Aladdin zijn een aantal zeer bekende namen gestrikt. Nachtwacht-acteur Giovanni Kemper is perfect als Aladdin. Hij speelt de rol van spontane knul erg sterk, en dat in combinatie met zijn aangename verschijning maakt het wel geloofwaardig dat je betoverd kunt zijn door een eerste aanblik. Ianthe Tavernier is een van de talentvolste, musicalartiesten van Vlaanderen, en ondanks dat ze zelf de tienerleeftijd wel voorbij is, zorgen haar voorkomen en stem ervoor dat het nog zeer geloofwaardig blijft. Marc Lauwrys speelt de sultan vooral op de comedy, terwijl Ann van den Broek als Hessa de verpersoonlijking is van kille machtswellust. Kobe van Herwegen is de leuke goochelende presentator al jaren ontgroeid, en zet als geest een prima prestatie neer. Waar ook de andere rollen prima worden vertolkt, valt Junes Callaert als Nadir nog eens extra op. De jonge knul weet enorm te vertederen door een mooie mix van bravoure en aanhankelijkheid. De een aantal keren terugkerende conversaties met de moeder van Aladdin, waarin hij haar ook zijn moeder noemt, terwijl ze dat niet is, doet je hart smelten.
Ook de muziek is dik in orde. We herkennen soms de hand van Sam Verhoeven, maar op andere momenten doet deze denken aan de muzikaal sterke Studio 100 sprookjesmusicals. Aanstekelijk en goed in het gehoor liggend, zonder te vervallen in al te simpele deuntjes. De kostuums zijn mooi, maar de verdere aankleding is voor een grote zaal productie vrij sober gehouden. Geen groots visueel spektakel dus, maar effectief is deze eenvoudige setting wel. Soms is een pluspunt op het ene moment wel een minpunt op een andere. Met de lamp bijvoorbeeld worden bij de eerste introductie van de geest leuke dingen uitgehaald, maar dat zorgt er wel voor dat deze absurd groot is, waardoor deze op andere momenten nauwelijks bruikbaar is. De choreografie is weinig opvallend aanwezig, en weet dus zowel niet te imponeren als niet te storen.
Het zwakste punt van deze musical zit vooral in de vertelling. Zoals eerder gezegd komt deze nogal traag op gang. Op latere momenten lijkt er dan weer net te weinig tijd te zijn genomen. Het besef bij Hessa dat die rare prins wel eens Aladdin kan zijn is er ineens. De situatie in het dorp is zo lang uit beeld dat als het verhaal daar terugkeert, je denkt: “Oja, die zijn er ook nog.” En de parade van rare snuiters van prinsen is natuurlijk volledig overbodig, als het enige waar het om gaat de bankrekening is. Dat Hessa daags ervoor de belasting verhoogt, en de opslag in eigen zak steekt om haar zoon tot huwelijkspartner te maken is een grappige vondst, maar zelfs in een sprookje niet heel erg uitvoerbaar. En zo zijn er meer details die wat meer aandacht hadden moeten krijgen.
Jammer is dat wel, overdreven storend is het nu ook weer niet. Al met al maakt dat dat Aladdin zeker een leuk uitje is voor de hele familie. Met wat kleine ingrepen kan er zelfs een meesterlijke voorstelling ontstaan, die de Disney-versie naar de kroon steekt.
Tenslotte een aanbeveling voor de Antwerpse Stadsschouwburg (en de andere theaters waar dit net zo slecht is geregeld). Als er in het begin wordt aangegeven de telefoons uit te zetten, probeer dit dan te handhaven. Er is geen moment geweest dat er géén telefoonlicht zichtbaar was, en als het vliegende tapijt verschijnt, lijkt er wel een signaal “opnemen’ te zijn afgegeven. Voor de normale theaterbezoeker is dit bloedirritant.
