Dertig jaar in het vak. Dat was een mooie aanleiding voor de voorstelling ‘Onderweg’, waarin Anne Mie Gils met liedjes en anekdotes terugkijkt op haar leven en carrière tot nu toe. Afgelopen vrijdag kregen we een voorproefje, en waren zeer onder de indruk.
Sam Verhoeven doet de introductie. Hij vertelt dat Anne Mie al vanaf het begin van Judas Theaterproducties erbij was, met de solo The Party Is Over en later natuurlijk in Je Anne en Ganesha. Dat ze vorig jaar naar hem toekwam en zei dat ze het volgend jaar dertig jaar bezig was. Dus zei ik “Dan moet u iets doen.” En zo ontstond Onderweg.
Anne Mie Gils krijgt het woord, en wil nog even de voorgaande woorden in juist perspectief zetten. Niet zij, maar Sam zei dat ze het volgende jaar dertig jaar in het vak zat, en of het niet leuk was om daar iets mee te doen. De presentatie begint met het nummer All time high, gevolgd door Ik herinner mij (‘I remember’ uit Sondheim’s Evening Primrose). Uitgebreid wordt ingegaan op de one-woman musical “Heute abend Lola Blau” die ze jaren geleden in Gent speelde. Over de stripscène, die optioneel was, maar die ze wel wilde doen, het ingewikkelde kostuum en de reacties. Ze zingt het enige nummer dat Willem Wilmink niet wilde vertalen, ‘Ich hab’ dich zu vergessen vergessen’, omdat het in het Duits beter over zou komen. Met het lied ‘A child is born’ gaat het over moeder zijn. Over de twee dochters, en de miskraam die ze kreeg tijdens een optreden van Nonsens. We krijgen hiermee wel een heel persoonlijk en intiem inkijkje in het theaterleven van Anne Mie Gils.
Is het niet moeilijk om zulke persoonlijke dingen te vertellen?
Ik denk dat ik niets vertel wat ik niet ooit eens ergens verteld heb. Behalve dat ik op de verjaardag van mijn vader geboren ben. En ik twijfel er nog over wat ik daar precies ga zeggen. Toen mijn vader overleed heb ik een tekst geschreven, nogal poëtisch maar niet echt op rijm en ik had Pol (Vanfleteren) gevraagd om daar muziek op te zetten, een beetje Joni Mitchell-achtig, maar hij heeft er niet echt de tijd voor gehad. Maar misschien zeg ik dit tekst er ook nog bij. Dat wordt wel zwaar voor mij. 11 maart is het 10 jaar geleden dat hij is gestorven.
De voorstelling is begonnen met mensen die na afloop van voorstellingen vroegen om bepaalde nummers van vroeger nog eens te zingen. En ik dacht, waarom niet. Er zijn een paar dingen die speciaal voor mij gemaakt zijn. Dat is een hele eer, dus waarom zou ik die niet nogmaals zingen. ‘Liefde is de allerschoonste last’ wat Dirk Brossé op mijn stem gemaakt heeft. Een liedje uit mijn eerste volwassen productie,daar stond boven “dit liedje schreef ik speciaal voor jou”. Bij Sneeuwwitje liet Johan vanden Eede een cassette in zijn auto horen, “Ben ik slecht”. Daar doen we iets speciaals mee in deze voorstelling. Maar dat gebeurt met alle nummers, automatisch door de andere setting en bezetting. Ik heb Pol daar vrij in gelaten.
De liedjes die we hoorden hadden een echte jazz-sfeer. Geldt dat ook voor de rest van de voorstelling?
Dat kan niet anders met deze bezetting, met name Janos Bruneel de bassist. Er zitten hier en daar wel wat extra instrumenten bij (Pol is onder andere ook trompettist), maar we zijn vanuit combo vertrokken om het zo puur mogelijk te houden.
Hoe maak je een keuze uit 30 jaar?
Ik heb materiaal voor drie shows. Dat is dus echt “Kill your darlings”. Ik wilde er iets in van al mijn favoriete componisten, en dat is al niet gelukt. Ik denk dat ik wel zeven verschillende playlists heb gemaakt, en steeds weer nummers erin en terug uit heb gehaald. Een aantal nummers was heel duidelijk, zoals het nummer waarmee ik heb meegedaan aan de voorronde van het songfestival (red. Het werd derde na de songs van toenmalige sterren Clouseau en Ingeborg) met een afschuwelijk kleed(jurk) aan. Er is ook één liedje waar ik zelf de tekst van heb geschreven, en wat ik nog nooit gezongen heb. Dat is tijdens een verhuizing tijdelijk zoekgeraakt, en daar wilde ik nu wat mee doen.
De carrière bestrijkt inmiddels 30 jaar. Komt daar nog 30 jaar bij?
Zolang mijn stem het uithoudt en ik het zelf ook goed vind blijf ik doorgaan. Ik heb geen glazen bol. Zolang de gezondheid het toelaat en de mensen mij willen horen wel. Er zijn nog wat oma’s te spelen he. Als Billy Elliot komt… En als ooit iemand op het idee komt om vrouw Holle te brengen wil ik die rol ook wel spelen. Een echte droomrol voor mij is Norma Desmond in Sunset Boulevard en ik zing ook een Sunset Boulevard-nummer in deze voorstelling. Een andere rol die ik heel graag zou spelen is de moeder in Gypsy, maar dat mag niet te lang meer duren. Maximaal vijf jaar denk ik.
Onderweg speelt van 24 februari tot en met 6 maart in de Rode Zaal van het Fakkelteater. Kaarten kosten 22 en 30 euro (VIP).
Kaarten zijn te koop via http://www.fakkelteater.be
