Britt Lenting over De weg naar The Phantom

We zijn er inmiddels aan gewend dat zo nu en dan Nederlands talent in Londen in de grote musicals terecht komt. Vaak is dat vanuit een hoofdrol in Nederland, maar soms gaat dat anders. Op dit moment wordt de rol van operadiva Carlotta in The Phantom of the Opera gespeeld door Britt Lenting. Jeroen sprak afgelopen december met haar in haar kleedkamer in Her Majesty’s Theatre, vol met de uitbundige jurken die zij in de show draagt.
Dit eerste van twee delen gaat over haar boeiende weg naar die rol toe.

Een paar jaar gelden leek je een vaste waarde in de Nederlandse musicalwereld. Toen was er opeens stilte, totdat je dit jaar “ineens” bekend werd gemaakt als Carlotta. Wat is er gebeurd?
Ik had toen mijn laatste productie gedaan:, “The Little Mermaid”, en eigenlijk kwam er toen niet iets voorbij waarvoor ik geschikt was. Toen heb ik me even gefocust op zingen: ik heb The Voice of Holland gedaan en een kleinkunstfestival in Amsterdam. Daarna werd het stil voor mij in Nederland, en kreeg ik de indruk dat ik niet meer werd gezien. Toen kreeg ik de mogelijkheid om in België Assepoester te doen. Dat was echt fantastisch. Toen ik daar mee bezig was, wees een vriendinnetje van mij me op audities voor We Will Rock You van Royal Caribbean Cruise in Londen. Killer Queen in die voorstelling spelen is altijd al een droom voor mij geweest. En hoe gaaf om dan te kunnen werken met de WestEnd regisseur, Tony Edge!  (Ik had wel eens eerder voor die rol geauditeerd, en haalde toen de finals, een paar jaar daarvoor, voor de versie in België, helaas ging dat toen niet door voor mij, vond ik heel erg jammer)

Ik had in die tijd niet zo veel centjes, dus twijfelde wel:  Helemaal naar Londen toe, daar zijn vast heel veel mensen heel goed, en ze gingen daarna ook nog in New York auditeren. Maar ik moest het gewoon doen. Ik voelde dat die rol bij mij hoort. Dus op naar de audities in Londen, met het West End team. Dat was helemaal fantastisch. Toen is het balletje gaan rollen, en heb ik We Will Rock you gedaan, met een fantastisch team en heel veel Engelse acteurs. Dat heeft me geinspireerd om de stoute schoenen aan te trekken en vanuit daar naar Londen te verhuizen. Ondanks dat ik geen werk had en niemand hier kende, dacht ik: ik ga het gewoon proberen met de centjes die ik van de cruise had gespaard.

{c)Manuel Harlan
Het moment dat je Voice en kleinkunst hebt gedaan: dat klinkt een beetje alsof je op dat moment niet weet wat je wilde
Niet persé. Ik ben altijd wel bezig geweest met eigen muziek en een eigen voorstelling. Dat heb ik toen ook gedaan in het M-lab en het Parooltheater. Doordat er voor mij op musicalgebied niets aanwezig was, creeert dat vrijheid. Vrije tijd waarin ik kon kijken wat ik nog meer kon doen. En bij The Voice in Nederland dacht ik: als ik daar wat meer van mezelf kan laten zien, willen ze me misschien voor grotere rollen hebben. Want tegenwoordig is het helaas soms wel het geval, dat het helpt als je aan een televisieprogramma hebt meegedaan. Jammer genoeg ben ik nooit groot geworden via een televisie show! Of misschien is dat juist wel een blessing, I don’t know.
En toen deed je mee aan de Engelse versie van "All Together Now", en niet lang daarna kon je bij The Phantom beginnen. Dat klinkt precies als zo'n verband.
Haha, Nee, dat is er dus totaal niet. Het kwam allemaal tegelijk! Bizar! Ik denk omdat het komt dat ik de afgelopen drie jaar heel erg mijn best heb gedaan mezelf hier op de kaart te zetten. Door optredens te doen, en open gigs, te netwerken. Door audities te doen en workshops te volgen. Op een gegeven moment komt het allemaal samen. Dat ik mee mocht doen aan "All Together Now" hier was echt fantastisch. Ik heb daar vijf audities voor gedaan bij de BBC op kantoor. En die auditie kreeg ik omdat iemand me 1,5 jaar daarvoor had zien zingen bij een optreden dat ik had gedaan in de Hospital Club.

Op dezelfde manier heb ik ook mijn eerste UK tour met “Strictly Come Dancing” gekregen. Daar vroeg op een dag ook iemand of hij mijn showreel of CV mocht doorsturen, omdat ze met spoed iemand nodig hadden. Degene die ze hadden, hadden ze moeten laten gaan. Toen ben ik de volgende dag erheen gegaan, heb met ze gepraat en wat voorgezongen. Ze gaven me de liedjeslijst die ze in gedachten hadden en vroegen wat ik ervan vond. Ik vond het wel goed, maar er zat één nummer bij dat niet helemaal mijn smaak was . Wat vind je van “I will always love you”? zei ik.  Toen zeiden ze “Kan je dat zingen dan?”” Toen heb ik een stuk voorgezongen en zeiden zij: :“You got the job” en je mag elke dag dit nummer zingen. Dat gebeurde juist in een week dat ik echt een beetje wanhopig was. Ik had die maandag een mail gestuurd naar mijn bijbaantje bij een sportschool met de vraag om opslag. In plaats daarvan heb ik woensdag mijn ontslag ingediend. Zij hebben dat heel sportief opgenomen trouwens; ze zijn zelfs komen kijken bij die show, en vorige week nog hier bij de Phantom! Toen ik die toer had gedaan dacht ik ook: ik kan nu niet meer terug naar de sportschool. Toen heb ik the Birdcage Cabaret gevonden en heel vaak in het weekend opgetreden. Ik zeg altijd: zaadjes planten en water geven, geduld, liefde en hopelijk komen er op een dag bloemen.

Hoe ik vervolgens bij the Phantom ben beland is een verhaal apart. Ik wilde, net als veel anderen, heel graag auditie doen voor de klassieke West End producties. Ik heb een brief gestuurd naar hoofd casting, maar nooit wat van gehoord. Het tweede jaar kreeg mijn toenmalige agent het ook niet voor elkaar.  zo’n casting director kijkt natuurlijk naar een CV, dus ik dacht: wat kan ik verder nog doen. In het derde jaar dacht ik: ik ben hier al drie jaar, en heb nog steeds geen auditie voor Les Mis: dat kan gewoon niet. Toen hadden ze godzijdank een open auditie in Cardiff en Liverpool. Rond die tijd deed ik ook af en toen workshops: dan zing je 10 minuten voor een casting director en krijg je feedback. Heel toevallig deed het hoofd van de casting van Cameron Mackintosh een workshop. Dus ik heb meteen die workshop geboekt. Die workshop was toevallig een paar weken na de auditie. Nu is Liverpool vet ver van hier en ik had gehoord dat het de week ervoor in Cardiff heel druk was geweest. Dus ik dacht, als ik erheen ga, kan het niet zo zijn dat ik geen auditie kan doen, omdat er geen tijd is. Dus om half 4 ‘s-ochtends zat ik op mijn campingstoel met een theekannetje bij het theater. Ik was nummer 22. Er waren er die dag uiteindelijk zo’n 3000 mensen en ze konden er maar 500 zien. Het ging goed; ik mocht terugkomen in Londen voor mme Thenardier. Daar hield het vervolgens op, maar ik was zo blij dat ik die auditie heb kunnen doen. Plus, toevallig had ik dus ook een plekje weten te krijgen in de workshop , waar ik dus nog meer van mezelf kon laten zien.
Een paar maanden later kreeg ik een ander agentschap en heb ik verteld welke contacten ik zelf al had gelegd, en in april belde mijn agent dat ik mocht komen auditeren bij The Phantom. Voor het eerst een uitnodiging, ik voelde me Charlie van de Chocolate Factory met zijn gouden ticket.

Die eerste auditie, op het toneel van dit theater, was heel bijzonder. Die eerste auditie was voor ensemble met mogelijke covers van de vrouwelijke rollen. Dus voor de tweede ronde hadden ze me materiaal meegegeven voor madame Giry en Carlotta.. Dat vond ik vet tof. Die tweede ronde was een soort werksessie. De derde ronde zeiden ze: kijk maar alleen naar het materiaal van Carlotta. Ik was toen nog steeds in de veronderstelling dat het voor de ensemble/cover rol was. Ik dacht dus, ik trek bescheiden kleren aan, een blouse en een spijkerbroek, zodat ik kon laten zien dat ik ook kon opgaan in het ensemble, want ik ben normaal wel een beetje aanwezig. Toen kreeg ik een telefoontje dat ik in de finals zat. Daar was ik al heel blij mee. Mijn agent zei dat ze nog wel een opmerking hadden: “ze vroegen zich af waarom ik elke keer zo underdressed naar de auditie kwam”. Ik legde dat dus uit. Toen zij hij: “maar je doet helemaal geen auditie voor ensemble, je doet auditie voor de hoofdrol”. Toen uitte ik wat woorden die niet voor herhaling vatbaar zijn. In mijn spijkerbroek voor een auditie voor déze rol (wijst naar alle super-extravagante jurken die in haar kleedkamer hangen). En of ik voor de finals dus wat ‘meer’ wilde aantrekken. Nu bestaat mijn garderobe alleen maar uit mooie jurken, dus dat hoefden ze geen twee keer te zeggen.

{c)Manuel Harlan
Toen kwam ik hier, tussen allerlei acteurs die allemaal al op het West End speelden, als new kid on the block. Het waren dus wel alleen maar mannen. Ik vroeg me wel af waar alle andere vrouwen waren. Toen kwamen er nog wel wat Christines bij, en vlak voor Cameron Mackintosh kwam, kwam er nog een andere dame voor de auditie van Carlotta. Dat was een bekende dame, dus ik was wel erg onder de indruk dat zij daar stond. Dus ik dacht wel, “moet ik tegen jou?” Maar ik was al zo blij dat ik in de finals stond. Dus ik besloot gewoon te genieten en mijn ding te doen, en dat was heel leuk. Wel kon ik bijna niet slapen tot de uitslag kwam. In die periode heb ik een tweede tatoeage laten zetten: van de bos bloemen. Met de gedachte: wat de uitslag ook zal zijn, er is al zoveel om blij mee en trots op te zijn.
Toen kreeg ik thuis een telefoontje van mijn agent en die zei: Ik hoorde dat je de auditie voor de pantomime wilde laten schieten, maar ik denk dat het wel goed komt. Maar ik dacht: waarom praten we hierover.  Toen vertelde hij dat hij net had gesproken met Cameron Mackintosh, en dat ze me toch niet geschikt vonden voor Carlotta in de UK-tour van The Phantom (die gaat in februari van start). Toen bleef het stil…  en ik dacht… waarom zegt hij ‘UK-Tour’ … de manier waarop hij het zei… Dus ik reageer daarop; Wacht, zeg je wat ik denk dat je zegt????? En toen zei hij: hoe zou je het vinden om in ieder geval een jaar lang de rol van Carlotta op West End te spelen. Toen wist ik niet waar ik het zoeken moest. En nu zit ik hier.
Het is opera, en dat heb ik van mijn leven niet serieus gezongen. In het begin heb ik ook wel het imposter-syndroom gehad. Dat ik bang was dat ze erachter kwamen dat ik geen operazangeres ben. Maar drie maanden verder zit ik hier nog steeds en ze zijn heel blij. Met de verjaardagsvoorstelling was iedereen van kantoor er en heb ik positieve reacties gekregen. Ik ben erg blij! We krijgen elke week notes van de regisseur en het creatieve team, wat tof is, je blijft groeien en dingen ontdekken. Deze show heeft een grote groep fans en die mensen zijn zo attent. Ik krijg bijna elke dag een berichtje op facebook of instagram van iemand die de show heeft gezien en zegt dat ze onder de indruk waren. Dat is heel bijzonder.