Caro laat zich lastig te beschrijven. Je kan benoemen wat het allemaal niet is: een musical, een revue, een parade, toneel, circus, en tegelijkertijd is het ook weer allemaal wel. Het is een merkwaardige mengeling, waarbij het uitgangspunt is dat ook de buitenlandse verblijfsgasten van het attractiepark het moeten kunnen snappen en waarderen. Dus is er ook nauwelijks gesproken woord, en daar waar dat wel is, wordt een mengelmoes aan talen gebruikt. Zo ook bijvoorbeeld op de blokken met letters, kostuums waarin de gastkindercast een rondje loopt, en waarop het woord liefde in een aantal talen staat.
“All you need is love.” Met dit overbekende nummer in een ballad-versie begint de voorstelling, die een betrekkelijk eenvoudige verhaallijn kent, een met lach en een traan. Meneer en mevrouw Tijd zetten de carrousel van het leven van Oscar in gang, hoegenaamd iemand uit het publiek, en hij keert terug naar zijn kindertijd, waar hij met vriendinnetje Eva de grootste lol beleeft. In stapjes worden Oscar en Eva samen steeds groter, totdat Oscar de wijde wereld intrekt en Eva achterblijft. Eva weet hem toch weer terug te winnen, en ze trouwen, en krijgen een kind. Maar dan slaat het noodlot toe. Eva wordt ziek en sterft. Oscar blijft met zijn dochter over.
Het is de vormgeving die de voorstelling bijzonder maakt. De steampunk-achtige decorstukken zijn prachtig, waarbij de stoomcarrousel een heel opvallende is. Het meest indrukwekkende is waarschijnlijk de draak, die ten tonele komt tijdens een van de kinderspelletjes. Acrobatiek speelt ook een grote rol in deze met symboliek doorspekte voorstelling. Sterkste moment is als de twee acrobaten samen in een grote ring (jawel, het is de huwelijksscene) spannende capriolen uithaalt. Een ander fraai moment is de spiegel-act tussen een jong Oscar en Eva-paar en de jongvolwassen versie van hen.
Muzikaal is het ook heel gevarieerd, Van Ed Sheeran’s Perfect en Adele’s When we were young tot Stevie Wonder’s Isn’t she lovely en Nena’s 99 Luftballons. Van R. Kelly’s I Believe I can Fly tot Non Non Rien A Changé van les Poppys. De songs worden lekker gebracht door Ara Halici en Laurie Reijs als (de nieuwe) meneer en mevrouw Tijd. Ara Halici zien we ook regelmatig het publiek opzwepen om bijvoorbeeld mee te klappen. Er zitten veel Efteling-verwijzingen in de voorstelling, en uiteraard klinkt dan ook de bijbehorende muziek.
Een traditie uit de tijd van de Efteling-musicals is gebleven. Ook bij deze voorstelling spelen er een tiental jonge kinderen eenmalig mee. Zij komen dan op als baby (bij de geboorte), Carnaval Festival-figuren (tijdens de reis van Oscar) of als letter-blokje, maken een begeleid rondje en gaan weer af. Opnieuw voegt het weinig toe, maar waar het in eerdere voorstellingen ronduit storend kon zijn, is dat hier niet het geval. Waar je wel van moet houden is de afgedwongen publieksparticipatie. Voor de voorstelling begint is er een opwarm-act (opnieuw Ara Halici), waarbij ook mensen het podium op worden gehaald. Veel hoeven ze niet te doen, maar ik zal niet de enige zijn die op dit soort aandacht niet zit te wachten. De naam van de hulpjes worden op balletjes gezet, en die doen mee in de lotto-trekking, die lijdt tot de verkiezing van Oscar, dus uiteindelijk is het allemaal onderdeel van de voorstelling, maar het mag ook wel zonder.
Of je de aansporingen om mee te klappen volgt, is natuurlijk een eigen keuze, maar niet meedoen met een Indische Waterlelie-elfje dansje voelt als spelbrekerij. Maar het voelt ook als een stijlbreuk met de fraaie, elegante voorstelling die op het podium wordt opgevoerd. Waarschijnlijk bedoeld om de jongsten in het publiek een gunst te doen, maar ik kan me voorstellen dat zij ook zonder deze elementen van de voorstelling genieten. De ooievaar, die met zijn knapzak rakelings langs het publiek op de eerste rijen scheert, is een voorbeeld van hoe het wel leuk kan. Zit je in een van de vakken aan de korte zijden (de voorstelling wordt in het midden van de zaal gespeeld, met tribunes aan weerszijden) wordt er nog meer Efteling-meedoen verwacht tijdens een van de scènes.
Caro is een genot om te zien en te ervaren. Prachtige beelden, feestelijke en tragische scènes en de lach en de traan die het leven zelf ook biedt. De publieksparticipatie mogen ze wel een stuk verminderen.
Op het moment van bezoek werd de zaal met anderhalve meter richtlijnen gevuld, en werd de placering op de kaartjes dus niet aangehouden. De zaal werd bij binnenkomst rij voor rij gevuld, dus het verdient de aanbeveling niet heel laat aan te komen. De hele zaal geldt namelijk als eerste rang. Hoe en wanneer dit verandert is nog niet precies bekend.
De cast bij deze voorstelling:
Meneer Tijd: Ara Halice (rol wordt gedeeld met Ivo Chundro en Rick van den Belt).
Mevrouw Tijd: Laura Reijs (rol wordt gedeeld met Linda Hibma en Lisanne Streukens).
Oscar: Ton Peeters (rol wordt gedeeld met Ton Coppens)
Acrobatiek - Cesar Andrade & Mélanie Nunes (rollen worden gedeeld met Lukasz Misztela & Anna Misztela en Pascal Haering & Esther Fuge)
Kinderen - Vala Verhoef & Jeroen Debie (rollen worden gedeeld met Maarten van den Bemt, Daniek Hamilton, Ieme van Houten, Lena Meesters, Gijs Spek, Ward Spek en Fiene van der Veer)
Foto’s: De Efteling (uit 2018)
