The story is situated at a carnival. Bro (William Spaaij) and Sis (Linda Wagenmakers), who hate each other’s guts, take the wrong subway and are trapped in a sideshow filled with freaks. Zullen ze weten te ontsnappen of ook in gedrochten veranderd worden door eigenaar Max Majestic (Wim van den Driessche), die een mysterieuze macht over de freaks heeft?
Het concept klinkt spannend en toch voelt de uitwerking vaak traag aan. Dit heeft vele redenen, maar de belangrijkste is volgens mij toch de structuur van het verhaal. Bro and Sis, de protagonisten, blijven het grootste gedeelte van de show passief toekijken, terwijl we de ene na de andere individuele geschiedenis van een freak voorgeschoteld krijgen (het zijn er 7!). Als intro van Bro en Sis brengen ze een rap, waarin ze elkaar voor van alles uitmaken (het meeste is onverstaanbaar), en hun relatie ontwikkelt zich hierna vrijwel niet.
Through lengthy flashbacks it is revealed how the freaks came to be the way they are. In these musical vignettes each actor gets his/her moment to shine and they definitely rise to the occasion. Each song is composed in a specific musical genre that best befits the singer. Zo zingt Rolf Koster (TV Head) een typische 80’s synthesizer pop song en Cystine Carreon (de verknipte Mercedes) een power ballad.
These solos are nice for the performers, but mostly fail to push the story forward. In “Chicago” Fred Ebb and John Kander cleverly managed to tell the entire back-story of their merry murderesses in one ingenuous song: “The Cell Block Tango”. Deze musical heeft hier vele nummers voor nodig. Zou je de flashbacks echter tot één nummer verweven, dan blijft er, vrees ik, niet veel van de show over. Het grootste deel bestaat namelijk uit expositie en ontwikkelt zich niet veel verder dan dat. Toch heeft “Shhh..” de lengte van “Les Miserables”, terwijl het verhaal dit niet rechtvaardigt.