Come to see the Freaks

Over humor valt niet te twisten, maar voor mij viel er niet veel te lachen. I prefer humour that arises out of a dramatic situation of uit de personages. The show’s humour consists mostly out of collegiate word play and the dropping of familiar names and phrases. TV Head constantly quotes TV sayings like “De Tros: de grootste familie van Nederland” (geinig de eerste keer, maar al gauw flauw) and commercial phrases like “Echt Hema” are meant to induce laughter as well.

Op de cast valt niets aan te merken. Naast de reeds genoemde namen bestaat deze uit: Tony Neef, Martin van der Starre, Danielle Veneman en Esther van Boxtel. Allen halen ze het uiterste uit hun personages, vinden het duidelijk een verademing om extreme karakters te spelen (komt niet zo vaak voor in musicals) en zingen ze heavenly. Ik vermoed echter dat de personages leuker op papier zijn, dan in de praktijk. There is not much more here than exposition. The freaks never develop into human beings, like for example in “Jerry Springer — the Opera” where Richard Thomas’s score managed to humanize the freaks (of a different sort).

De mix van Engels en Nederlands werkte voor mij niet. Het voelde niet echt organisch aan (net als waarschijnlijk in deze recensie). The creators should have made a linguistic choice and stuck to it. Zo is het vlees noch vis.

De muziek van bedenker Eelco Claassen klinkt vaak erg lekker, met catchy hooks (ik zal zeker de cast recording aanschaffen). Vanwege de verhaalstructuur weten ze echter niet geheel het plot en de personages te versterken. Ik kijk reikhalzend uit naar zijn volgende score, die hopelijk verbonden is aan een sterker gestructureerd script.

Tegen het eind zegt Tony Neef (als een Ziggy Stardust-achtig type), “de mens heeft entertainment nodig”. So true. Was I entertained? Not completely. But musical adventures like these deserve to be encouraged, so go check it out and decide for yourself if this is your kind of freak show.