De Jantjes - Dennis Overeem en Sylvia Alberts

Het publiek bestaat uit verschillende generaties: jong en oud. Toch valt er niet veel verschil te bespeuren in de reactie van jong en oud. De grootste verschillen zijn regionaal, meer zaal afhankelijk. De zalen in het zuiden reageren wat gereserveerder, hoewel ze waarschijnlijk net zo genieten.

Omdat de Jantjes toch vooral ook een Jordaan-verhaal is zou je verwachten dat de voorstellingen in die stad apart zijn, anders.
Voor de Rai-optredens gaat dat echter niet op, misschien vanwege de grootte van de zaal. Aan de Meerpaal hebben ze echter goede herinneringen. Daar zaten mensen in het publiek die spontaan reageerden op de zaken die zich op het podium afspelen.

Sylvia herinnert zich nog dat op moederdag, op het moment dat Blauwe Toon bij het vertrek naar Indië uitroept: “Is er dan niet iemand waar ik nu afscheid van kan nemen?” vanuit de zaal wordt geantwoord .”Tuurlijk, Kom maar hier. ’t is tenslotte moederdag.”(vrije vertaling mijnerzijds, de exacte tekst is me ontschoten J.S.).

Dennis speelt de Schele, die echter niet echt scheel is. Hij heeft een oogafwijking. Met een contactlens in een oog (wat er van dichtbij best griezeig uitziet) merkt hij er zelf niets van. Dat je met een dergelijke afwijking in de Jordaan de bijnaam Schele krijgt is dan ook niet verwonderlijk.

Sylvia is nauwelijks herkenbaar als Na Druppel; het is iedere avond weer een ware metamorfose. Ze vindt deze enorme verkleedpartij prettig om te spelen. Van jongs af aan dook ze al in de oude kleren, en maakte de wildste creaties. Ze ervaart het als een stuk ondersteuning in haar spel. Tijdens de repetities voelde ze zich nog wat ongemakkelijk, maar eenmaal in vol ornaat gaat ze helemaal los.
Ik heb bij de musical awards wel erg mijn best gedaan niet op Na Druppel te lijken, vertrouwt ze me nog toe.

Tenslotte vroeg ik of ze nog een rol hadden in een musical die ze wel graag zouden willen spelen (ongeacht of dat realistisch zou zijn). Beiden hebben dit niet.
Sylvia vindt vooral liedjesprogramma’s erg leuk om te doen. Kleinschalig, maar wel met meerdere mensen tegelijk.Close harmony, maar ook af en toe eens lekker schmieren. Tip Top zou een goed voorbeeld zijn.
Bij Dennis komt dat omdat hij geen echte musicalman is. Hij heeft bewust voor de Jantjes gekozen, niet voor een musical. Als we de vraag wat breder stellen dan lijkt hem een rol in een film of serie als advocaat wel erg leuk. Met pleiten wil hij dan lekker intelligent overkomen.

Dennis heeft naast zijn optredens ook nog een baan als director van een casting bureau. Hij kent zo’n 1000 acteurs, heeft ze allemaal zien spelen. Zijn grote rollen heeft hij overigens niet aan deze baan te danken. Sommige gastrolletjes wel. Een druk bezet mens dus. Hij is daarom blij nog in zo’n conditie te zijn dat hij het kan opbrengen en volhouden. Mocht er een moment van keuze zijn dan zal hij het optreden vaarwel zeggen. Dit tot grote verbazing van Sylvia.

En dan blijkt de tijd al weer om en moeten ze richting kleedkamer. Tijd voor mij om van de voorstelling te gaan genieten. Iets wat overigens volledig gelukt is.


Met dank aan Dennis, Sylvia, Bregje en Susanne voor hun tijd, gastvrijheid en moeite.