Als er een bol tuimelkruid door de lucht vliegt lijkt de storm die gaat komen nog ver weg. Maar al snel moet Dorothy met Toto in de schuilkelder voor een enorme wind, Ze woont bij haar oom Henry, omdat haar ouders weg zijn. Dat haar hierover niet de waarheid wordt verteld blijkt wel uit de weinig overtuigende smoesjes, als het onderwerp weer naar voren komt bij het vinden van hun boeken in een kist. De titels van de boeken, maar ook allerlei voorwerpen verwijzen naar wat komen gaat: de reis van Dorothy met hondje Toto door de lucht en het landen in Munchkinland, en het land van Oz: Bovenop de onpopulaire ‘heilloze heks van het oosten’.
Omdat ze toch niet meer nodig heeft, leent Dorothy die last heeft van haar eigen schoeisel, de zilveren laarzen van de heks, en op aanraden van de Munchkins gaat ze via de gele klinkerweg op zoek naar de tovenaar van Oz, die haar wel weer naar huis kan brengen. Onderweg komt ze de achtereenvolgens een vogelverschrikker, een blikken man en een laffe leeuw tegen, die ze voor zich wint met beloftes die zie mogelijk niet kan waarmaken. Dit tot ongenoegen van Toto, die het gelieg maar niets vindt. De tocht wordt extra lastig gemaakt door de ‘heilloze heks van het westen’, die haar zinnen heeft gezet op de zilveren laarzen en haar hulpjes, een kraai en een vliegende aap.
De grote lijn van het bekende verhaal wordt dus aangehouden, al gaan ze niet met z’n vieren op stap. Waarschijnlijk een praktische keuze, want de cast bestaat uit 4 personen, die alle rollen spelen. De grote rollen (mensen, leeuw, blikken man, vogelverschrikker en heilloze heks) spelen ze als persoon, voor de overige rollen wordt gebruik gemaakt van fraaie poppen (van Kathelijne Monnens): de kraai, Monko de vliegende aap en natuurlijk Toto de hond. De Munchkins is een soort mengvorm, met mensenhoofden, en mini-lijfjes. Zoals we van Theater Terra gewend zijn gaan de poppen van hand tot hand, en worden deze rollen zo gedeeld.
Maxime Karsten speelt Dorothy als een meisje die zich de kaas niet van het brood laat eten en denkt in oplossingen. Sebastiaan Hoen is ontwapenend als de vogelverschrikker, en overtuigt zeer als de pop die van hangen ineens moet gaan lopen. De rol van Blikken Man wordt degelijk gespeeld door Dirk Dunnewold, die de kinderen misschien herkennen van het programma K2 zoekt K3. Sjors Arts valt het meest op, niet alleen door twee enorme smakken op het podium (waarvan één gepland), maar vooral omdat hij zich helemaal uitleeft in de twee diva-rollen. Als heilloze heks van het westen met een onder andere een heerlijk tangonummer, maar ook als de laffe leeuw, toch een enorme dramaqueen.
De songs van Laurens Goedhart en Fons Merkies zijn lekker gevarieerd, van blues, via tango naar country, met “Stappen, niet zeuren” als meest aanstekelijke. De uitvoering door de cast is uitstekend. Aan het slot van de voorstelling wordt niet alleen de cast op bloemen getrakteerd, maar krijgt regisseur Wesley de Ridder ook een bos. Hij is al 10 jaar in dienst bij Theater Terra, als acteur en nu een aantal jaar als regisseur. Met deze voorstelling heeft hij weer een zeer vermakelijk uur (ruim) theater neergezet.
De Tovenaar van Oz is een humorvolle voorstelling, met misschien af en toe een eng moment voor de jongste bezoekers (de tovenaar is bijvoorbeeld best indrukwekkend). Een voorstelling in een stevig tempo, vol beweging, die je hart weet te stelen – als je er een hebt natuurlijk.
