Karthago brengt nogal eens stukken op de planken, die niet in de amateur stukkeuze top 10 staan. Zo staat volgend seizoen “If/Then” op het programma en vorig jaar “In the Heights”, en konden we dit weekend genieten van de productie Dogfight.
Dogfight is oorspronkelijk een off-Broadway musical op basis van de gelijknamige film en heeft muziek van Pasek & Paul. Twee componisten die we inmiddels ook kennen van songs als ‘City of Angels’ uit ‘La La Land’ en ‘This is me’ uit ‘The Greatest Showman’ en die met Dear Evan Hanson inmiddels één van de heetste titels uit de hedendaagse musical op hun naam hebben staan. Voor schrijver Peter Duchan is Dogfight het bekendste op zijn erelijstje.
In Dogfight speelt het motief van Les Liaisons Dangereuses een rol. In dit geval is het in een legercontext. Een aantal mariniers genieten nog van hun laatste dagen in de VS, voordat ze op weg gaan naar de oorlog in Vietnam. De dogfight van de titel is een weddenschap tussen de soldaten. Ze leggen allemaal geld in de pot in, en degene die met het lelijkste meisje op het bal komt, wint de pot. De soldaten Birdlace, Boland en Bernstein doen ook mee. Ze zijn maten, de three bees, vooral omdat ze altijd op alfabet zijn geformeerd. Als Boland in een diner een onzeker meisje tegenkomt dat geen covermodel is, maar ook zeker geen afschrikwekkend uiterlijk heeft, heeft hij zijn kandidaat te pakken. Hij weet deze Rose met veel bluf en mooie praatjes in te palmen. Onderweg ‘helpt’ hij nog met de make-up, maar hoe dichter de locatie nadert, hoe meer we hem berouw zien krijgen. Hij probeert haar nog een andere locatie voor te stellen, maar dat wil zij niet. Ook de poging om niet met haar te dansen (het criterium voor de wedstrijd) mislukt. Als Boland de boel blijkt te hebben belazerd, en ruzie krijgt over zijn dealtje met de partner, komt Rose achter de pijnlijke waarheid. Maar Eddie Birdlace heeft wel echte gevoelens gekregen voor Rose.
De voorstelling wordt gebracht als een flashback. We zien Eddie Birdlace in een bus, en een vrouw vraagt naar zijn tatoeage. Hierna volgt de herinnering, met het eerder beschreven verhaal. Deze keuze maakt dat je in ieder geval weet hoe hij door de oorlog komt, en is het, bij een verhaal als dit, natuurlijk wel de vraag hoe het met zijn maten afloopt, al zal dat waarschijnlijk de meeste kijkers worst zijn. Probleem in dit verhaal is namelijk dat deze twee toch wel heel onsympathieke kantjes hebben. Aan Boland is eigenlijk geen enkele fijne eigenschap toe te dichten, en Bernstein is in zijn schlemielige onzekerheid wel enigszins in de armen te sluiten, totdat hij volledig door het lint gaat in een hoerentent.
Dat alle sympathie dus naar Rose gaat mag niet verwonderen. Ook al eens niet omdat deze rol perfect wordt gespeeld door Floortje Joosten, die volledig in haar huid kruipt. De ontwikkeling van onzeker meisje naar zelfbewuste vrouw is prachtig. Fons Medaer is een als Birdlace een geloofwaardige marinier, van wie we zijn draai in emoties richting Roos nog wel kunnen begrijpen. Waar deze rollen levensecht worden gespeeld, zijn de andere rollen vaak wat eendimensionaal en karikaturaal. Lyssa Tejero heeft als de ordinaire Marcy wat momenten van comic relief, die ze goed uitbuit. (horen we nu een Amsterdamse tongval om haar extra plat te maken). Ook Dries Strumane en Daan Keise weten hun karakters (Boland en Bernstein) duidelijk over het voetlicht te brengen.
Het decor, bestaand uit een aantal wanddelen op wielen, wordt effectief gebruikt. Het zorgt voor een lekker tempo, en meestal is in een oogopslag duidelijk waar we ons bevinden. De muziek, waarin invloeden van Stephen Sondheim en Jason Robert Brown te herkennen zijn, en dus niet heel toegankelijk is, wordt door het orkest ook uitstekend uitgevoerd.
Hoewel het stuk dus zeker zwakke kanten heeft, weet Karthago met deze Dogfight zeker indruk te maken. Op de uitvoering is in ieder geval erg weinig aan te merken. Wetend dat er weer een interessante titel zit aan te komen, zijn we nu al heel nieuwsgierig naar volgend jaar.
