Een betoverde Elf

In Nederland zien we ze niet zo heel veel: de echte Kerstmusical. Op de prachtige Theater Terra-voorstelling ‘Os en Ezel’ na, die we ook alweer een paar jaar moeten wissen, wagen de professionele producenten zich niet aan dergelijke kortlopende projecten. En dat terwijl er best een aardig aanbod is met musical als Scrooge (of andere Christmas Carol-bewerkingen), A Christmas Story,  Dr. Seuss’ How The Grinch Stole Christmas! In dat rijtje hoort, zo blijkt, zeker ook Elf thuis.
In Elf vertelt de Kerstman aan zijn Kerstelven het verhaal van een baby die in zijn zak belandde, zo op de Noordpool tussen de elfen belandde. Deze Buddy groet daar op als één blok blije goedheid, onwetend van zijn afkomst. Het werk lukt niet altijd even goed, en hij is drie keer de grootte van zijn college-elfen en op een dag verklapt een gefrustreerde collega-Elf zijn herkomst. Dit is het teken voor Buddy om op zoek te gaan naar zijn vader, Walter Hobbs. Zijn moeder is overleden. Hij is wel gewaarschuwd, want zijn vader staat op de zwarte lijst, omdat hij niet meer in het kerstgevoel gelooft. En zo komt hij in New York oog in oog te staan met zijn vader: Buddy de blije Elf en zijn vader de workaholic die de Kerst doorwerkt op de uitgeverij van kinderboeken, onder druk omdat het laatste boek een paar bladzijden mist, en sowieso niet zo goed is. Het zal niet verbazen dat hij door zijn vader vrij snel het kantoor uit gebonjourd wordt (maar niet voordat Emily, de vrouw van Walter, een haar uit Buddy’s hoofd heeft getrokken). Zo belandt Buddy in het warenhuis Macy’s, waar hij door zijn outfit voor personeel wordt aangezien, en door een misverstand zelfs als controleur van het hoofdkantoor. Daar ontmoet hij ook een stug meisje, Jovie, waar hij wel het goed in ziet, en dat hij zeker ziet zitten. Als de volgende ochtend in het warenhuis de Kerstman op bezoek komt, raakt Buddy slaags met deze bedrieger. Hij wordt door de politie naar huize Hobbs gebracht, waar hij door Emily, al is het niet van harte, wordt opgevangen. Dan komt de uitslag van het haaronderzoek en staan Walter, Emily en dochter Michelle voor een voldongen feit: Buddy is familie.
De voorstelling is een fraaie combinatie van de zoetigheid die zo hoort bij Kerst en een vleugje anarchie. De Kerstman zelf is zeker niet alleen de Ho-Ho-Ho vrolijke Frans, maar ook gewoon chagrijnig als zijn schoonfamilie lijkt te komen of de televisie niet goed werkt. Tegelijkertijd is het hoofdverhaal natuurlijk typisch Kerst: iemand die je alle geluk van de wereld gunt, krijgt een hoop tegenslagen te verwerken. Zo dat allemaal nog goedkomen. En zo ja, hoe mierzoet is die ontknoping dan.
De belangrijke rollen in het stuk worden sterk gespeeld, waarbij de aandacht natuurlijk vooral uitgaat naar Buddy. Superlatieven schieten tekort om de vertolking door Ties Brunt te beschrijven. Wat een uitstraling. Je sluit Buddy onmiddellijk in je hart, al begrijp je ook heel goed de reacties die zijn onwerkelijke blijheid en wereldvreemde naïviteit met zich meebrengt. Maar ook vader Walter (Pieter Heessels), stiefmoeder Emily (Jojanneke van der Linden), halfzus Michelle (Sanne Veeneman) en love interest Jovie (Lianne de Haan) doen het heel erg goed. Jeroen Janssen heeft als Kerstman weinig podiumtijd, maar benut deze wel ten volle om een prima indruk achter te laten.
Het decor bestaat vooral uit een iglo-vormige achterwand waarop (al dan niet bewegende) afbeeldingen worden geprojecteerd om de plaats van handeling aan te geven, van de Noordpool, tot warenhuis Macy’s, van Walters kantoor tot Walters huis. Met wat extra decorstukken die worden opgereden geeft dit een goed beeld. Soms is het wat te veel, zoals de complete boarding voor de ijsbaan, die ondanks een handige scharnierconstructie toch even tijd kost om op te bouwen. Meestal is het echter precies goed.
Muzikaal klinkt de musical al wel behoorlijk oud, terwijl deze uit 2010 stamt. Kennelijk hebben de arrangeurs hier voor een soort retro-gevoel gekozen. Ondanks dat het wel opvalt, stoort het zeker niet. Het podiumbeeld is doorgaans heel overzichtelijk, al wordt het bij de massalere scènes soms wat rommelig.  Een bepaalde scène lijkt om wat meer te vragen: We zien Ties heel fatsoenlijk tappen, maar muzikaal lijkt het om een massale dans te vragen. Natuurlijk mag je van een amateurgezelschap geen 20 gelijk tappende dansers verwachten, maar misschien had het hele tap-idee dan moeten worden losgelaten.
De keuze voor Elf als typische kerstmusical juist dit seizoen is wat ongelukkig, met de schoolvakantie die pas na de kerst valt. Meestal loopt het animo wat terug voor echte kerstvoorstellingen als de Kerst voorbij is. Wie echter in de buurt van Zoetermeer woont en nog een beetje kerstsentiment in zijn gevoel heeft, kan ik zeker aanraden deze zondagmiddag naar de laatste voorstelling te gaan kijken. Het is echt een geweldig leuke en soms ontroerende show geworden.
De laatste voorstelling die we van Greg & Baud zagen was Oliver! twee jaar geleden. Die voorstelling kon de goede reputatie van het gezelschap niet waarmaken. Deze Elf doet dat zeker wel. Het behoort tot het beste wat ze ooit hebben gemaakt.