Geslaagd drama in Belfast

Waar eerdere Buytenparkproducties soms te lijden hadden onder een overdaad aan acteurs en gebeurtenissen, waardoor je werd afgeleid van dat waar het eigenlijk om ging is de enscenering bij Belfast juist uitstekend. Geen afleiding in de kantlijn dit maal, wat het verhaal zeker ten goede komt.
Regisseur Sebastiaan Smits laat soms graag zien waar het op staat en ook in Belfast zit weer een confronterende scène. Als 1 van de jongste spelers door “the Group” door zijn hoofd wordt geschoten, zou je misschien willen dat dit niet zo realistisch wordt gespeeld. Hoewel er hier geen bloed vloeit schieten toch ongewild de journaalbeelden van soortgelijke incidenten door je hoofd.
De hele cast laten verstenen als teken van pauze is minder gelukkig gekozen. Voor het publiek is dit niet duidelijk, totdat iemand pauze roept, wat wel wat afbreuk doet aan het drama in de voorstelling.

Het gebruik van de containers als decor is soms origineel, zoals de woonkamer van huize Jasons, en soms gewoon functioneel, als opslag voor de rekwisieten die worden gebruikt. Het lichtontwerp maakt echt indruk. Natuurlijk alleen in de tweede helft, als de duisternis langzaam valt, maar het slot van de voorstelling wordt er zeer krachtig door.

Origineel mag ook de toegangskaart worden genoemd. Een polsbandje als bij een festival, omdat de voorstelling met een festivaloptreden van de band begint. Inclusief de security vooraf, die de mensen met polsband (tribuneplaatsen) en zonder polsband (staanplaats voor de figuranten) scheiden.

Natuurlijk is de muziek een belangrijk onderdeel van de musical. Helaas zit daar bij deze voorstelling toch het zwakke punt. Het rocknummer waarmee de band begint, is vrij clichématig, maar kan er wel mee door, maar de rest van het bandrepertoire wat we te horen krijgen is zwak. Zeker als de band na de pauze twee nummers achter elkaar speelt valt dit extra op. Maar het merendeel van de rest van de muziek weet niet op te vallen. Dit valt nog eens extra op door de twee songs die echt fantastisch zijn en ook erg goed worden vertolkt, Silent Prayer en The Rage.
Een andere zwak puntje zit in de tweetaligheid, zeker als dat binnen één tekstfragment of lied gebeurt. Dan vraag je je soms af wat hij nou zingt+ dan blijkt het om Engels te gaan.

Bij een nieuwe musical rond Noord Ierland ga je al snel parallellen trekken met “The Beautiful Game” van Andrew Lloyd-Webber. Hoewel er duidelijk overeenkomsten zijn, zijn de verschillen gelukkig groter. Wat wel jammer is, is dat beide eindes ook qua gekozen vorm wel heel veel gemeen hebben. Een korte levensloop van de hoofdrolspelers geschetst door een verteller, een tijdssprong respectievelijk generatiesprong, en dan een slotscène met iets wat je als “hoop” zou kunnen betitelen, al ligt dat er in Belfast niet zo heel dik bovenop.

Met Belfast is Greg & Baud er niet in geslaagd de topkwaliteit van vorig jaar te halen, toen ze met Macbeth een supervoorstelling neer hebben gezet. Toch is Belfast ook nog zeer de moeite waard. De spelers doen het fantastisch, en visueel is de voorstelling zeker geslaagd. Jammer dat het muzikaal niet het niveau van de vorige producties heeft gehaald.

foto's: Redline Fotografie.