Twee jaar geleden was Musicalworld ook al bij een voorstelling van het Filiaal, De Vloek van Woestewolf. Dat was met één liedje al geen musical, maar wel een voorstelling met muziek. De nieuwste Filiaal-voorstelling,‘Een ijskoud wonder’, heeft geen enkel liedje, maar zit evengoed vol muziek. De mensen achter deze voorstelling zijn dezelfde als degenen die De vloek van Woestewolf maakten: Don Duyns (tekst), Monique Corvers (regie) en Gábor Tarján (muziek).
Een ijskoud wonder begint met een actie op de achtergrond die in eerste instantie niet goed te plaatsen is. Een man balancerend op een balustrade. Het hoe en waarom zal een tijdje later duidelijk worden. Eerst maken we kennis met Clemens, een engel die na jaren kantoordienst eindelijk de kans krijgt zijn strepen te verdienen, en een vrouwelijke hoofdengel, die zijn verstandelijke vermogens niet erg hoog inschat. Clemens blijkt ook zeker niet de snuggerste, maar aangezien er geen andere engel beschikbaar is moet hij deze taak maar doen. Het redden van Frank Beelen, die op het punt staat van een brug te springen. Maar eerst krijgt Clemens, samen met het publiek, het levensverhaal van Frank te zien.
Eerst wordt de vroege jeugd getoond, in 2d, door middel van live schaduwspel, en later in het voor het theater gebruikelijke 3d. We zien een hartelijke jongen, die veel voor anderen overheeft, en daarvoor vaak zijn eigen dromen moet laten varen. We zien de geboorte, het opgroeien, het redden van zijn broer uit een wak, het teruggeven van een (naderhand winnend) lot aan een man, en zijn adequaat handelen als de apotheekster in een verwarde bui een verkeerd middel meegeeft. De prille liefde oogt kinderlijk (en) vertederend. Maar als hij zijn dromen wil najagen, hij wil op wereldreis, roept de plicht. Eerst helpt hij met het gespaarde geld een vriendin naar Milaan, voor een mode-carriere, en later, als hij opnieuw genoeg geld heeft, blijkt dat hij nodig is bij de bank die zijn vader oprichtte, en waarvan hij vaak genoeg zei dat hij deze niet wilde overnemen.
Naast een ontroerend persoonlijk verhaal, zit er ook een hoop bankencrisis in Een ijskoud wonder. Want het dorp heeft naast de degelijke kneuterbankier Beelen, de vader van Frank, ook de grote zakenman Hakkert. Hij wil niets liever dan de bank opkopen, om op het terrein een groot winkelcentrum te plaatsen, Hakkert Plaza. Een strijd, die vooral vanuit Hakkert hard wordt gevoerd. Als blijkt dat Frank een nog betere bankier is dan zijn vader, maakt hij misbruik van de onbenullige oom die ook bij de bank werkt.
Filmliefhebbers zullen ongetwijfeld uit bovenstaand verhaal de rode draad uit “It’s a wonderful life” (Frank Capra, 1946) herkennen; het is een duidelijke inspiratiebron geweest, al zijn aan het eind er ook overduidelijke stukken uit A Christmas Carol aan toegevoegd, al wordt daar ook weer mee gespeeld.
Wat opvalt aan de voorstelling is de enorme vaart, en hoe met minimale middelen (meer dan skeletten zijn het doorgaans niet) een nieuwe plaats van handeling wordt gemaakt. Het 2D schaduwspel is creatief, en door de rare effecten leuk om naar te kijken. In 3D, de traditionele theatervorm is er nog steeds veel te genieten. De muzikanten op het podium zorgen voor muziek die naadloos bij de actie aansluit.
Er worden door meerdere spelers diverse rollen vertolkt, die een enkele keer zelfs op het podium wisselt. Smijt snel een hoedje weg en trek een jas aan, klaar. De spelers zijn zonder uitzondering goed, al is de foute Hakkert, cabaretesk gespeeld door Ramses Graus, wel een van de toppers. Zijn manier van praten en maniertjes hebben veel weg van de foute zakenmannen die Erik van Muiswinkel zo goed vertolkt. Roland Haufe is ontroerend als de goede Frank, al is dat mede te danken aan het fraaie tegenspel van bijvoorbeeld de dames.
Waar je het in de loop van de voorstelling al regelmatig met Frank te doen hebt, is er aan het eind een waar kippenvelmoment, dat zeer veel indruk maakt. Natuurlijk is die emotie er één voor jong en oud. De actualiteit is waarschijnlijk interessanter voor volwassenen, maar het Calimero-effect, de underdog die moet strijden tegen grotere krachten, is weer voor iedereen herkenbaar.
Voorstellingen die humor en gevoel zo mooi in balans hebben zijn uitzonderlijk. Dit is zo’n pareltje, dat je moet gaan zien. Zelfs als je liever gehad had dat de acteurs wel zouden zingen.
Scenefoto’s: Joris van Bennekom
