Kerst is een periode van tradities. Een van die tradities is de familievoorstelling in de kerstperiode, die Greg & Baud jaarlijks maakt. In het verleden brachten ze onder andere prachtige producties als ‘De Sneeuwkoningin’ en ‘het O neindige verhaal’.Dit jaar is gekozen voor het bekende verhaal van Pinokkio. Niet de Disney-versie, ook niet de bewerking die Studio 100 maakte, maar een onbekende versie gemaakt door Jim Eiler en Jeanne Bargy van zo’n 50 jaar oud. Deze versie gaat ervan uit dat de toeschouwer het verhaal al kent; de afloop wordt in ieder geval al in één van de eerste zinnen weggegeven.
De foyer van het theater is totaal verbouwd. Geen stoelen en tafeltjes,maar een speels ogende ruimte met zitzakken, kleurige blokken en een podium. Het lijkt er op dat hier ook gespeeld gaat worden. Als we op een verhoging een acteur zien verschijnen die Antonio (Wesley Faaij)speelt, en die het verhaal introduceert, zijn we dan ook niet totaal verrast. We krijgen een lesje Italiaans: bongiorno, en hij vertelt over ” ons stuk”. Antonio is de timmerman uit het dorpje van Gepetto, en zal verderop nog een aantal keren de scènes aan elkaar praten.
Zo zien we Gepetto (Hans de Regt) met zijn laatste creatie, de levensgrote marionet Pinokkio. Gepetto mist het hebben van een zoon, en na een laatste ‘Beauty and the Beast’check — ze vermomt zich als een bedelares en vraagt om een aalmoes, die ze krijgt, en meer — besluit de blauwe fee hem voor zijn goedheid te belonen. Ze wekt Pinokkio tot leven, al is hij voorlopig nog wel van hout. Gepetto is blij met de jongen, en laat dit aan het hele dorp zien door hem, natuurlijk zonder koordjes, te laten optreden. Als Pinokkio de volgende dag naar school moet komt hij het lokale tuig tegen in de vorm van Candlewick en Gina(Wessel van Stuijvenberg en Laura van Embden). Zij proberen hem te laten spijbelen. Dit lukt niet, maar na een verschrikkelijke schooldag laat hij zich toch alsnog door hen verleiden mee te gaan naar spelletjesland. Dat het in spelletjesland niet allemaal zo fijn is als het lijkt blijkt al snel. Als hij niet thuiskomt gaat Gepetto op zoek naar Pinokkio.
De voorstelling speelt zich dus voor het grootste gedeelte af in de theaterzaal, maar wordt geïntroduceerd in de foyer. Dit is spelletjesland, dus het tweede gedeelte van de voorstelling speelt zich ook hier af. Tijdens de hele pauze zijn is er (pretpark)animatie in de vorm van een levende knuffelbeer, soldaten, en clowntjes, die rondgaan met snoepjes. Het is een echt Luilekkerland, met voor de liefhebbers popcorn en suikerspinnen.
De hoofdrol wordt gespeeld door Tom Reinking. Hij speelt al jaren bij Greg & Baud, en heeft daar een enorme ontwikkeling doorgemaakt. Hij vertolkt de pop prima, en heeft zich ontpopt tot een zeer verdienstelijk zanger. Hoewel deze bewerking niet de Disney-bewerking is, voldoet het wel aan één van hun kenmerken: de kleurrijke bijfiguren maken het verhaal. Of het nu gaat om de angstaanjagend ogende koetsier met zijn ongeduldige gedrag(Edwin van Enkhuijzen), de wat tuttige blauwe fee in haar stewardess-achtige mantelpakje (Nikki van Driel) of de manipulatieve vos en kat (Andy van Veen en Anne Jansen); ze maken het verhaal amusant. Dat geldt zeker ook voor het operagezelschap (Marinka van Osch, Johannes Eichwald en Jos Faaij) die ‘over the top’ tot een nieuw hoogterecord laten stijgen.
De muziek in de voorstelling neigt nogal naar operette, en dat is een stijl waar je wel van moet houden. De teksten zijn vrij simpel, en makkelijk mee te zingen. De aanvullende muziek is wel enigszins anders. De fee verschijnt op de muziek van ‘It’s raining men’ en het operatrio zingt twee bekende kleuterpopnummers. Ook de twee meest indrukwekkende en griezelige scènes, Pinokkio in de schoolklas ( met een enge juf en klasgenoten fraai gechoreografeerd) en het veranderende spelletjesland (mooi gebruik van blacklight en de naar een kakofonie van geluid opbouwende vrolijke muziek) hebben afwijkende, maar zeer bij de scene passende muziek. Het decor, een dorp van schrootjes met een valluik aan de achterwand en diverse andere afgesloten openingen die als raam of deur kunnen dienen, is inventief. Het is door fraai lichtgebruik ook nog eens de binnenkant van een walvis.
Over de voorstelling wordt gezegd dat deze de zintuigen op scherp zet. Dat is toch niet helemaal gelukt. Met name van de geureffecten heb ik weinig gemerkt. De andere wel, zicht, gevoel, gehoor, met als bonus de vlakbij me alsnog ontploffende kerstcracker, die Antonio weggooit als hij in zijn handen niet blijkt te werken.
Wie in de buurt woont en nog een leuk avondje uit zoekt, vindt dat zeker bij Pinokkio. De avondvoorstelling begint om 8 uur, maar duurt zo’n anderhalf uur inclusief pauze. Ook voor jongere kinderen moet dat voor een keertje toch wel kunnen. Een aantal matinees zijn al uitverkocht, dus wie ’s middags wil gaan kijken moet snel zijn.
Foto’s : Fred Roland / Redlinefotografie
