De voorstelling Meester Kikker is een voorstelling in een voorstelling. We maken kennis met de acteurs die de voorstelling gaan spelen: Sanne (Franssen), Hilke (Bierman) en Dennis (de Groot). Zij vertellen wie ze spelen, en tonen de bijbehorende rollen. Naast dat dit gelegenheid geeft tot extra grappen (Dennis stinkt naar sloot, omdat hij zich op zijn rol heeft voorbereid, waarover later meer), maakt het voor de jongste kijkers het uiteindelijke verhaal minder eng, want het is echt maar een verhaal. Ze vertellen ook dat sommige rollen van geslacht zijn veranderd, zoals nu directrice Stork.
In ‘Meester Kikker’ krijgt de klas (waarvan we drie leerlingen te zien krijgen: Sita – Sanne, Aicha – Hilke en Dennis – Dennis, wat uiteraard niet verwarrend is) een nieuwe meester, meester Frans. Als Sita een spreekbeurt over kikkers houdt, gaat het duidelijk niet goed met Frans, holt hij de klas uit, en moet hij de klas al snel zijn geheim vertellen. Hij verandert bij bepaalde kikkerprikkels zelf in een kikker. Pas na het eten van een bromvlieg verandert hij terug. Dat er voor hem groot gevaar dreigt zal de goede verstaander al gelezen hebben. Directrice Stork heeft een gelijksoortig geheim. Zij verandert in een ooievaar. Aan de klas dus om hun meester te beschermen tegen of redden van deze dreiging. En zal er iets gaan bloeien tussen meester Frans en de eveneens nieuwe juffrouw Suzan, die van kikkerbillen houdt, maar ook aan bloemen likt… Wie wil weten hoe dit afloopt kan dit seizoen in vele theaters terecht. Een ding verklap ik wel: het is niet zoals in het boek.
De jonge bezoekers mogen af en toe meedoen: er wordt eerst geoefend op kikker-gekwaak en ooievaar-geklepper. Voor de ouderen zitten er verwijzingen in naar de actualiteit, en reclameslogans uit heden en verleden. En zo is er op elk niveau wel iets speciaals om van te genieten. Daarnaast straalt de lol van het podium af, wat sowieso al energie oplevert. Waar de scenefoto’s met de opzichtige pruiken op zichzelf nogal een in-your-face uitstralen, blijkt het perfect te passen bij deze in vele opzichten kleurrijke voorstelling.
Ook rond de spelers gebeurt er van alles. Bij de opening, waarbij de cast een bekend kikkerliedje zingt, zien we een projectie waar met omklappende post-its beweging van een bewegende kikker wordt gesimuleerd. Later in de voorstelling zien we dat we voor een toffe projectie geen miljarden kostend gebouw nodig hebben, als meester Kikker inderdaad in een kikker zien veranderen. De spreekbeurt over kikkers is educatief (en uiteraard bevat deze de kennis die je nodig hebt voor deze voorstelling), en ook later wordt er nog op een komische manier een stukje uitleg gegeven. Tevens verschijnt schrijver Paul van Loon een paar keer een beeld, maar veel voegen deze fragmenten juist weer niet toe. Wel uitstekend is het poppenwerk, zoals je mag verwachten van de makers van onder andere ‘Poppetje van Papier. De meester als kikker wordt bijvoorbeeld overtuigend ‘bespeeld’. Daarnaast staat er op poppen-vlak nog een enorme verrassing te wachten.
Na afloop van de voorstelling, als Paul van Loon zelf voor het oorspronkelijke boek een Gouden Boek ontvangt, vertelt hij heel verguld te zijn met deze voorstelling. En gelijk heeft hij; deze eerste grootschalige theatertournee van theatermakers De Grote Haay is er ook eentje om in te lijsten.
foto’s: Sander Mulkens (scenebeelden) en Musicalworld (slotapplaus)
