Amateurs hebben vaak twee keuzes. Of ze brengen een bestaande (veelal bekende) musical, met als risico dat het publiek gaat vergelijken met een professionele uitvoering, of ze maken een geheel eigen productie, met als risico dat het stuk zelf niet zo goed uitpakt. Het Gelders Musical Ensemble heeft voor hun nieuwste productie voor de laatste optie gekozen. Om de risico’s wat te verkleinen kozen ze voor een bestaand verhaal, wat mede door de films redelijk bekend is, en voor bestaande muziek. Voor Nanny McPhee is gegrasduind door het songmateriaal van Robbie Williams, zowel uit de Take That tijd (A million love songs, Back for good) als uit zijn solo-periode(o.a. Rock DJ, Somehting stupid, Advertising space). De liedjes zijn van nieuwe, Nederlandse teksten voorzien en passen zo in het verhaal van de voorstelling. Het resultaat is mag redelijk geslaagd genoemd worden, maar daarover later meer.
Een euvel waar amateurvoorstelling ook vaak me kampen is dat de eerste voorstelling (uit een redelijk beperkte reeks) ook meteen tot premiere wordt gebombardeerd. Dat betekent dat het eerste optreden in decor op lokatie, met alle onwennigheid die daarbij hoort, meteen de volle aandacht krijgt. De voorstelling die wij zagen had daar enorm last van. Vooral het geluid liet op veel fronten te wensen over. Microfoons die niet open stonden (waardoor spelers niet te verstaan waren), microfoons die wel open stonden (waardoor we ook backstage geluiden hoorden), microfoons die uitvielen, verkeerde instarts van muziekbanden, het kwam allemaal voorbij. Aan de ene kant heeft dat zeker zijn charme, aan de andere kant maakt het het volgen van het verhaal een stuk moeilijker. Zeker met zo’n lange speelduur als deze voorstelling valt het toch aan te bevelen de eerste voorstellingen, net als de professionals als try out te bestempelen.
Als de kinderen De Bruin hun zusje in de soep stoppen is het voor nanny nummer 17 te veel; ze rent gillend weg. Weer een probleem voor vader de Bruin, die zijn overleden vrouw mist en niet goed weet hoe hij met zijn negen kinderen om moet gaan. En om deze moeilijke omstandigheden nog moeilijker te maken heeft tante Margaretha, die financieel bijspringt, aan die hulp een voorwaarde verbonden; hij moet binnen een maand (her)trouwen. Gelukkig verschijnt Nanny McPhee, die met een beetje toverkracht wel raad weet met de inventieve grappen van de kinderen. Dan dient zich Georgette van Berghe Henegouwen aan, een vrouw die zich nogal wat verbeeldt, en moeder van drie verwaande en verwende dochters. Is zij de vrouw die meneer de Bruin van zijn toelage kan verzekeren? Alle twaalf de kinderen zien dat niet zitten. Als tante Margaretha langskomt schrikt ze van het onopgevoede gedrag van de kinderen. Ze wil één van hen meenemen om op te voeden, en het oog valt in eerste instantie op de kleine Lotte. Door een list gaat niet Lotte met de tante mee, maar de dienstmeid Evelien. Zij heeft een oogje op meneer de Bruin, maar schaamt zich voor haar analfabetisme. Wat voor Lotte een straf zou zijn is voor haar een kans. De kinderen krijgen vertrouwen in hun Nanny en vragen om hulp. Hulp die ze wel wil geven, als de kinderen bereid zijn de gevolgen te aanvaarden. En die blijken voor de kinderen toch zwaarder dan gedacht. Komt het ooit nog goed?
Bart van der Meer, bekend van onder andere Kruistocht in Spijkerbroek, speelt de vader van het gezin De Bruin. Met zoveel etterbakken van kinderen is het niet moeilijk medelijden te krijgen met deze man, die toch wel zichtbaar van zijn kinderen houdt. Nanny McPhee wordt mooi vertolkt door Sam Beisser. Ze zingt prima en speelt de nanny lekker stijfjes en streng, Kokkie wordt leuk gespeeld door John Fabriek. De van Berge Henegouwen’s worden lekker theatraal neergezet. Vooral de moeder (Gerdine Taks-Witzier) is volledig over the top, wat door de overdreven kleurige kostuums (en pruiken) wordt versterkt.De dienstmeid Evelien (Patty Ririhena) komt heel lief over. De kinderen spelen sterk als groep, en de gimmick met vingertjes en geluid werkt uitstekend. De kinderen De Bruin maken er een mooie bende van. De een zingt beter, de ander speelt weer wat beter, maar de puinhopen als resultaat van hun daden maar ook de motieven (stiefmoeders zijn altijd slecht) zijn zeer geloofwaardig. Fraai is de prestatie van Sebastiaan Reddering, die Simon de Bruin speelt. In z’n eentje op het podium zingt de 10-jarige een emotioneel solonummer voor een muisstille zaal. Het decor richt zich vooral op twee plaatsen. De huiskamer en keuken van huize de Bruin, en de slaapkamer van de kinderen. Ingenieus worden de kasten en andere meubelen van de woonkamer in een handomdraai de bedden van de slaapkamer. Wat minder duidelijk is het muurtje dat af en toe wordt op- en afgereden.
Door de problemen met het geluid is het lastig een goed oordeel te geven over de musical. Sommige zaken in het verhaal waren zeker onduidelijk, maar kwam dit door gebrek aan geluid, of het script. Zo is het best grappig om een bakbeest van een hond met jurk aan op het podium te zien, maar wat deze er nu precies deed? Sommige van de nummers duren wel wat lang, en vallen qua informatievoorziening wel erg in herhaling, net zoals de voorstelling zelf wel lang was. Dit wordt met snellere changementen ongetwijfeld korter, maar misschien valt er ook nog wel een klein beetje te snijden in de lengte van een aantal nummers. Dan is Nanny McPhee zeker de moeite waard om te bezoeken als ze in de buurt zijn tijdens hun tour door het midden en oosten van Nederland. Om de prijs (wisselend per theater maar nauwelijks meer dan de kosten van een bioscoopkaartje) hoef je het al helemaal niet te laten.
