Vier en een half jaar zijn er verstreken sinds de start van de tour, zo werd ons voor de voorstelling medegedeeld. De tour, die na Brussel onder andere in Amsterdam en Rotterdam te zien was, begon als een arena spektakel, maar is inmiddels aangepast naar een voorstelling die ook in gewone theaters te zien is. We gunnen ze het half jaartje (de première in Brussel was vlak voor kerst 2012). Na een hoop Aziatische landen te hebben aangedaan is de voorstelling dus weer even terug in België. Van de cast van toen is nog een deel over, of weer terug, maar een groot deel van de cast is sindsdien vervangen.
De essentie van de show is nog steeds hetzelfde. Het is een muzikaal prentenboek. Het verhaal van Peter Pan is een kapstok voor mooie plaatjes. Deze bestaan uit ingenieuze projecties en veel dans en acrobatiek. Natuurlijk wordt er in de voorstelling gevlogen (aan een duidelijk zichtbare constructie), zelfs deels boven het publiek.
De voorstelling wordt door Tinkerbell in het Nederlands aaneengepraat, op het podium wordt nagenoeg niet gesproken. De liedjes zijn vooral bekende liedjes uit de popgeschiedenis, die meestal heel herkenbaar omdat ze hetzelfde zijn gearrangeerd, terwijl andere songs heel anders klinken. Dat wreekt zich bij Our House, dat wel heel suf wordt, maar de orkestratie van Wild Boys is mogelijk nog opzwepender dan het origineel. Er is één moment, waarin daadwerkelijk door de acteurs wordt gesproken, een moment dat in elke Peter Pan voorstelling voorkomt. Het moment dat het publiek moet aangeven in elfjes te geloven. Dat moment was deze avond in het Engels. Mogelijk alleen omdat er deze avond internationale 3D —DVD opnamen waren, maar toch een beetje jammer. Het zijn toch de kinderen die het snelst op een dergelijke oproep reageren, en die drempel is bij een andere taal toch wat groter.
Het verhaal volgt in grote lijnen het verhaal wat we kennen. Het tempo ligt daarin vrij laag. Bijzonder is wel dat ook de minder kindvriendelijke elementen worden uitgespeeld: de slachtpartij van de indianen wordt breed uitgemeten, en door de sombere muziek en de rouw valt hier voor kleine kinderen toch niet makkelijk omheen te praten bij de uitleg. Toch kan ook weer niet worden gezegd dat hier een spannende vertelling wordt neergezet.. Daarvoor is de schaal nog steeds te groot, en de focus toch te veel op het spektakel en het showelement gericht. Bezoekers van de arenashow zullen overigens wel het grootste spektakel missen: de vrije vlucht door de lucht zien we niet meer terug. Daar staat tegenover dat de voorstelling in een wat kleinere schaal wel het publiek meer onderdeel maakt van de show. Diverse opkomsten zijn door het publiek.
Voor de voorstellingen in België is Silvy de Bie weer terug als Tinkerbell en ook Milan van Weelden keert terug als piratenkapitein Hook. Hij mag met opera en operette zijn vocale kracht weer laten horen en doet dat vol vuur. Peter Pan wordt gespeeld door Steven Roox. Heel herkenbaar, soepel bewegend, speels en arrogant. Wat opvalt is dat hij bij een aantal nummers bijna hetzelfde klinkt als de oorspronkelijke uitvoerende. Roos van der Waerden speelt Wendy. Ooit speelde ze een tour door Overijssel met het leuke Daendels, nu als Wendy is die tourschaal wel wat groter. Net als de voorstelling zelf natuurlijk. Wat geldt voor Peter Pan geldt ook voor haar spel, ‘Forever Young’, natuurlijk ook een van de songs uit de voorstelling.
Wat vooral zal blijven hangen van deze voorstelling is het enorme spektakel. Of het nu grootschalige, strak uitgevoerde dansscenes zijn in allerlei genres, of juist halsbrekende acrobatische sprongen en bouwwerken. Je kijkt je ogen uit. Vaak weet je niet waar je moet kijken, zo veel is er te zien. Humor is er genoeg, vooral in de categorie slapstick.
Wie de voorstelling nog wil zien moet snel zijn. Tot en met 2 januari (deze extra voorstelling is net aangekondigd) staat deze nog in de Stadsschouwburg van Antwerpen.
