Het is lastig hoe dit Roodkapje verhaal precies te benoemen. Roodkapje light, of Roodkapje topzwaar. Light omdat al het bloederige uit het sprookje is gehaald; wie een verslonden oma verwacht komt bedrogen uit. Of topzwaar, omdat de musical heel veel tijd neemt voor het beschrijven van de situatie, om vervolgens de ontknoping in sneltreinvaart af te wikkelen. Toch is deze voorstelling een buitengewoon aangename.
Een orgelman, een bakker, een schoolmeester. Het dorp waar Roodkapje woont is heel gewoon. Roodkapje moet klussen voor haar moeder in de huishouding, omdat moeder altijd maar druk is. In het dorp woont verder Benjamin, zoontje van de jager en zelf dus ook een jager. Een beetje onbeholpen jongen, die stoer doet, maar door andere jongens in het dorp in de maling wordt genomen. Want die stoerheid zit vooral in zijn woorden. In de buurt van Roodkapje is het helemaal een ramp. Hij is verliefd op haar, maar weet niet hoe je dat op een goede manier kunt tonen. Andere meiden in het dorp zijn wel weer stapel op Benjamin, en tonen dat op een manier die Gaston in Beauty & the Beast wel goed zou herkennen. In een huisje in het bos woont oma. Zij is gesteld op haar rust, en houdt ervan om lekker opera te zingen.
In het bos woont een wolven-echtpaar, Gerrit en Tina. Gerrit is niet heel snugger, maar vooral ook heel soft. Hij is vegetarisch en dus geen gevaar voor welk dier of mens dan ook. Dat gaat niet op voor Tina, die de rode groentes zat is en wel eens vlees wil. En natuurlijk verwacht ze van Gerrit dat hij dit regelt. Gerrit gruwelt bij het idee, maar kan niet op tegen zijn dominante vrouw. En dus worden de pijlen gericht op oma, die alleen in het bos woont en hun rust regelmatig verstoort met haar operagekrijs.Dat zou twee vliegen in één klap zijn. Maar uiteraard gaat de uitvoering niet geheel volgens plan…
De cast van de voorstelling is voortreffelijk. Zowel de professionals die met naam op de poster zijn vermeld, als de amateurs die de cast verder aanvullen klinken als een klok, en alle rollen, groot en klein worden prima geacteerd. Dorothy Wuyts is een overtuigende Roodkapje, en Wanda Joosten kan prima overweg met de operaklanken die ze moet produceren. Steven Vandenweghe maakt van Benjamin een karakter dat voor iedereen herkenbaar is. Zich stoer voordoen, maar onder dat pantser zit een gewoon een onzekere jongen. Cruciaal zijn de rollen van de wolven. Tina, gespeeld door Eline Goetgeluk, is een vrouw waarvan je als mannetjeswolf toch graag van zou willen scheiden, en tegelijkertijd ook gewoon een wolf zoals een wolf hoort te zijn. Tim Asselman is briljant als haar man Gerrit. Door de focus goed te leggen op zijn goeiige karakter, en bijkomstig wat onhandig en onnozel te zijn leef en lijd je helemaal met hem mee.
De voorstelling houdt het tempo goed vast met snelle decorwisselingen. Het dorpje (als ik me niet vergis oorspronkelijk uit de Van Hoorne-voorstelling Klein Duimpje) verbergt het bosdecor, en het huisje van oma met bed is snel opgereden. Deze wisselingen vinden plaats terwijl er voor op het podium gewoon wordt doorgespeeld. Het script is geheel eigen gemaakt, en kent ook geheel eigen grappen. De beweging bij “Wolvenstyle”bijvoorbeeld (vast wel te raden welke dat is) of het uitschelden van oma voor Sidonie (wetend dat actrice Wanda Joosten de rol van Sidonia ook daadwerkelijk speelde in één van de Suske en Wiske musicals).
Dit is voorlopig de laatste voorstelling die Event Team van Van Hoorne overneemt. Volgend seizoen wordt het Arthur en de strijd om Camelot. Die voorstelling speelt dan ook nog in Nederland, dus de Vlaamse versie wordt qua decors en kostuums ook een volledig eigen versie.
Roodkapje speelt vandaag de laatste voorstellingen in Evergem, en was daar steeds volledig uitverkocht. Op 11 en 12 mei is de voorstelling nog te zien in NTGent. Voor die voorstellingen zijn nog kaarten beschikbaar.
