Steve, we hebben je voor het eerst ontmoet tijdens Musicals in Ahoy. Hoe heb je de shows ervaren?
Steve: Het was erg moeilijk. Ik voelde me vereerd om uitgenodigd te zijn voor deze shows. Toen ik daar voor het eerst kwam realiseerde ik me pas hoe groot de Ahoy was en hoe nerveus ik eigenlijk was. Daarbij kwam ook nog het feit dat alle anderen bekende musicalsterren in Nederland zijn en elkaar dus ook kende. Voor mij was het ook extra moeilijk, want ik hoefde maar 2 nummers te doen, een aan het begin van de show en een bijna op het eind. Je moet jezelf oppeppen voor het eerste nummer en kunt daarna een tijdje ontspannen, maar op het einde moet je jezelf weer oppeppen voor het tweede nummer. Tien nummers doen is wat dat betreft een stuk makkelijker.
Hoe ben je eigenlijk betrokken geraakt bij deze show?
Steve: Eric is benaderd door verscheidende mensen binnen het bedrijf van Joop. Zij hebben vorig jaar hier in de Abbey Road Studios de showcase gezien die we met Poe gedaan hebben. Naar aanleiding daarvan zijn we benaderd om mee te doen aan Musicals in Ahoy.
Eric: Ik heb de show gezien en ik heb echt genoten. De kwaliteit was echt geweldig. Ik weet hoe moeilijk het is om in de Ahoy een geluid te produceren, want het is net een groot aquarium, maar het geluid was fantastisch. De show zelf was zo immens groot dat iemand op een gegeven moment aan me vroeg of ik de ruiter met paard gezien had. Ik had die dus niet gezien. Om een paard met ruiter te missen, ik was te druk bezig met kijken naar de motoren, dat zegt toch wel iets over de grootte van de show en hoeveel moeite er gedaan is om het op de planken te krijgen.
Tijdens Musicals in Ahoy heeft Steve het nummer ‘Immortal’ gezongen van de cd ‘Poe, More tales of Mystery and Imaginations’. In 1975 kwam het eerste album ‘Tales of Mystery and Imaginations’ uit onder de Alan Parsons Project. Beide cd’s zijn gebaseerd op het werk en het leven van Edgar Allen Poe. Wat is de facinatie met Poe?
Eric: Normaal ben je alleen geinteresseerd in het werk van iemand. Het verschil met Poe is, is dat zijn leven eigenlijk meer bizar is dan zijn werk, dus heb je een dubbele dosis aan inspiratie. Je kunt zelfs de trauma’s die hij in zijn leven opliep, terugvinden in zijn werk. Als de inspiratie zo groot is, kun je dat onmogelijk maar op 1 cd kwijt, dus ik heb altijd al geweten dat er na de eerste Tales of Mystery and Imagination meer zou komen. In eerste instantie dacht ik aan een film en niet zozeer aan een musical.
Hoe ben je in het schrijven van musicals verzeild geraakt?
Eric: In de jaren ‘60 werkte ik in een uitgeverij met 2 onbekende schrijvers te weten Andrew Lloyd Webber en Tim Rice. Andrew en Tim realiseerden zich al snel dat als ze hun werk wilde opnemen, ze een middel moesten bedenken. Dat middel werd voor hun dus musical. Uiteindelijk ben ik bij de Alan Parsons Project terecht gekomen, maar op een gegeven moment realiseerde ik me dat er meer was dan dat en dat Andrew Lloyd Webber gelijk had toen hij zei dat het schrijven van musicals erg veel voldoening gaf. Zo ben ik in de jaren ‘80 in de musical industrie terecht gekomen.
Hoe komt het dat er bijna 30 jaar tussen ‘Tales of Mystery and Imaginations’ en ‘Poe, More Tales of Mystery and Imaginations’ zit?
Eric: Toen we de 1e cd maakte zaten we bij een platenmaatschappij die ons maar voor 1 album gecontracteerd had. Daarna zijn we dus overgestapt naar een andere platenmaatschappij. Toen zij ons vroegen wat voor soort cd we wilde maken, antwoorde ik dat ik graag het vervolg op ‘Tales of Mystery and Imagination’ wilde maken. Maar de platenmaatschappij wilde daar niet aan omdat zij de eerste cd niet onder hun label hadden staan. Ik moest dus een tijdje wachten voordat ik weer terug kon gaan naar mijn grote inspiratie….Poe.
Steve, was jij bekend met het werk van Edgar Allen Poe voordat je aan dit project begon?
Steve: Ja, ik heb veel boeken van hem gelezen. Ook ben als kind altijd een grote fan van de Hammer Horror Movies uit de jaren ‘70 geweest. Ook via die films kwam ik dus in aanraking met Poe.
We zijn hier in de bekende Abbey Road Studio’s. Vorig jaar hebben jullie hier 3 zeer succesvolle ‘Poe concerten’ gegeven. Hoe was het om die nummers aan het publiek te laten horen?
Eric: We hebben geprobeerd om er echt iets speciaals van te maken. Het publiek was eigenlijk een bijzaak. Er konden ook niet zoveel mensen bijzijn, maar 300, omdat we de voorstellingen in onze opname studio gaven en niet in het theater. Het was dus echt een showcase, er waren geen grote special effects want daar hadden we hier geen mogenlijkheden voor. Ook hadden we geen groot podium, het was dus erg minimaal, met wat kostuums en wat choreografie. We hadden zelfs gedacht dat de 1e show totaal niet zou lopen, maar het liep geweldig! Gelukkig hebben we het allemaal gefilmd en staat het op DVD.
Wordt die DVD ooit uitgebracht?
Eric:Het is een interessante DVD, maar mijn voornaamste prioriteit is om Poe op een goede manier in het theater te krijgen. De DVD zal dus nog even op zich laten wachten.
Hoe staat het nu met ‘Poe the Musical’? Ben je actief bezig om het in het theater te krijgen?
Eric: Ja, er zijn verschillende theorien over. Sommige mensen zeggen dat we het zo moeten laten zoals we het hier in de Abbey Road Studio’s hebben gedaan. Anderen zeggen dat als we de juiste special effects toevoegen aan de nummers, we de grootste en de beste show in de wereld zullen hebben. Ik ben nu dus de verschillende ideeen aan het overwegen.
Steve: Vanwege de kracht van de muziek zal de show een beetje anders gezien worden dan andere shows. Je kunt het een beetje vergelijken met Notre Dame de Paris, dat was ook een ‘andere’ show, waar een meer specifiek en vaak jonger publiek op af kwam. Ik denk dat dit ook zo zal zijn met Poe. Zeker omdat dit een andere voorstelling is dan dat je van musicaltheater gewend bent.
Eric, nadat je gestopt bent met de Alan Parsons Project, ben je musicals gaan schrijven. Deze musicals zijn uitgebracht in Zwitserland, Duitsland en Azie, maar niet hier in Engeland. Is daar een reden voor?
Eric: Ik denk dat het een logisch gevolg is van wat er ten tijden met de Alan Parsons Project gebeurde. We hebben echt veel cd’s verkocht in landen als Nederland, Duitsland, Amerika en Australie, maar hier in Engeland werden we nauwelijks op de radio gedraaid en waren lang niet zo populair als elders. Dus toen ik die musicals ging schrijven waren de landen die geintresseerd waren in de Alan Parsons Project, ook geintresseerd in mijn musicals. Vandaar dat ik ze daar uitbracht. Maar ik hoop dat Poe overal te zien zal zijn.
Steve, zullen we jou in deze musical gaan zien als hij op West End komt?
Steve: Natuurlijk!
Eric: Daar zorgt hij maar voor ! (lacht) Steve en ik hebben een beetje een vreemde relatie, iets wat ik nog nooit met iemand mee gemaakt heb. Ik denk dat het komt omdat we beiden een beetje een buitenbeetje zijn. Ondanks dat Steve hier een veel gevraagd artiest is door de verschillende musical producenten, ligt zijn hart, net als de mijne, half in de muziek industrie, half in de theaterwereld. Dat maakt dat je ons moeilijk in een hokje kunt stoppen. Realiteit is wel dat mijn werk nooit zo goed geklonken heeft als dat het nu doet met Steve. Hij brengt het echt op een ander niveau en de muziek past ook erg goed bij zijn stem.
Edgar Allen Poe is een enorm bekend figuur in de geschiedenis van de literatuur. Denk je niet dat het een risico is om over zo’n belangrijk iemand een musical te maken?
Eric: Nee dat denk ik niet. De nummers kun je namelijk of aan zijn leven koppelen of aan zijn werk, dat werkt nu eenmaal zo bij Poe. Ik wil de regisseur straks de vrije hand geven in hoe hij de musical wil gaan invullen. Ik laat de stijl geheel aan hem over.
Steve: Wat mij betreft mag het wel een beetje een duistere, gothic, surreel en licht avant-garde spektakel gaan worden.
Steve, je bent toch vooral bekend van je rol als Jezus in de musical ‘Jesus Christ Superstar’. Zelfs vandaag de dag zing je die nummers nog ondanks dat je de rol bijna 7 jaar gelden hebt gespeeld. Ben je niet bang dat je daar altijd aan vast blijft zitten?
Steve: Dat is een moeilijke vraag. Wat ik met Superstar bereikt heb, is echt fantastisch. Het gaf me een platform om verder te gaan, ik heb zelfs een cd kunnen maken. Maar er zijn maar zoveel keren dat ik ‘Gethsemane’ kan zingen voordat het me teveel gaat worden en ik een zenuwinzinking krijg. En dat punt heb ik nu bijna bereikt. Vorige week had ik in Portchester Castle een ‘Jesus Christ Superstar’ concert en dat was de laatste keer dat ik die nummers zong, ze kunnen me nu niet meer genoeg betalen om te huilen op het podium (lacht)
Eric: Het voordeel wat ik heb, en het nadeel wat Steve heeft, is dat toen Steve Superstar deed, het al honderden keren door iemand anders gedaan was voordat hij eraan begon. Bij Poe is hij de eerste, dat maakt het verschil.
Steve, je hebt nu ook je eigen band, The Storys. Hoe staat het daarmee?
Steve:Het gaat goed, we zijn net klaar met het opnemen van een cd, die gaat binnenkort gemixed worden. Hopelijk kunnen we in de toekomst op tournee gaan. De muziek die we maken klinkt een beetje als de Eagels, the Hollies en Crosby Stills and Nash. Erg zeventiger jaren dus.
Is de band je voornaamste project op dit moment, of ben je binnenkort nog op West End te zien?
Steve:Op het gebied van musical ben ik op dit moment er alleen in geinteresseerd dat Poe de logische stap vooruit maakt. En dat is de juiste producent vinden die er een visueel spektakel van kan maken.
Poe’s grootste angst was om levend begraven te worden, wat is jullie grootste angt?
Eric: Dat Poe de Musical levend begraven wordt (lacht). Weet jij iets Steve?
Steve: Ik wilde iets grofs gaan zeggen, maar laat ik dat maar niet doen…..(lacht)
