Deze week zijn de eerste eindvoorstellingen gespeeld. We zagen de voorstellingen van de afdelingen musical. De voorstelling van het eerste jaar, La Vie Boheme, die van een deel van het derde jaar (Moordwijf), en twee vierdejaarsgroepen (Bernarda Alba en Into the Woods).
Met twee voorstellingen op een avond kun je natuurlijk geen complete voorstelling presenteren. Dat is net even te veel van het goede. De meeste waren ingekort tot ongeveer een uur. In geen van onderstaande verslagen worden de namen van spelers genoemd, simpelweg omdat het programma wel mooie groepsfoto’s biedt, maar geen rolverdelingen. Voor de uniformiteit zijn de namen die wel bekend waren, ook niet genoemd, wel de rollen.
La Vie Boheme (gezien 12-6)
De eerstejaars groep valt meteen op. Veel studenten, maar dan ook allemaal meiden. La Vie Boheme is, zoals je waarschijnlijk verwacht, een bewerking van Rent, het controversiële stuk van Jonathan Larson, over een groep outcasts die vrijwel allemaal besmet zijn met HIV of AIDS hebben in een tijd dat je in die situatie geen heel lange termijn planningen meer hoefde te maken. De jongeren wonen in een kraakpand, en zijn kleurrijk en gevarieerd in karakter. Homo’s. Hetero’s. Lesbiennes. En thema’s als vriendschap, liefde en dood. Over angsten en spoken uit het verleden.
Het inkorten van een dergelijke voorstelling heeft als voordeel dat het afgrijselijke ‘Over the moon’ kan worden geschrapt (en dat is ook gebeurd, maar in zijn totaliteit mis je ook een stuk beleving doordat verhaallijnen er niet meer zijn, of minder duidelijk aanwezig. Alle rollen worden ook vertolkt door vrouwen, en zijn ook herschreven door vrouwelijke karakters, waardoor het emotionele kleurenpalet wat eenzijdig wordt. Als Mark wordt verlaten door zijn vriendin en vervangen wordt door Mira, is dat toch net even van een andere orde als dat Mira wordt verlaten door haar vriendin, die dan ook Mira blijkt te heten. Dat is jammer als je naar ‘Rent’ wil kijken, maar voor een presentatie maakt dat minder uit. Want het songmateriaal van Rent is natuurlijk goed genoeg om je er lekker op uit te leven. Een beetje vreemd is wel dat de voorstelling in het Nederlands wordt gespeeld, en sommige liedjes in het Engels zijn, en andere weer niet.
Qua kleding is deze groep heel veelzijdig. Van Jomanda-hippie tot punker, van fluo-kleuren tot netjes. Van schaars gekleed tot volledig. Er wordt aardig geacteerd, waar natuurlijk in de loop van de opleiding een hoop winst te behalen is. De dansen zijn lekker energiek, en er wordt al lekker gezongen. Bij vlagen lekker hard en fel, alsof ze de emoties willen uitschreeuwen. En dat is natuulijk ook precies waar het bij hen om gaat. Deze dames zijn op de goede weg.
Moordwijf (gezien 14-6)
Moordwijf de musical. Nee het is geen bewerking van de televisieserie Moordvrouw over de grote criminaliteit in Friesland, het gaat over moordenaressen in Chicago. En dus inderdaad, deze derdejaarsvoorstelling is een bewerking van Chicago. Zoals al eerder genoemd is deze voorstelling ingekort tot ongeveer een uur, maar qua liedjes zitten alle hoogtepunten er wel in.
Chicago is Fosse ten top. De choreograaf maakte de dans vooral strak, en geil, wat betekent dat je de voorstelling vooral als groep tot een succes moet maken. En natuurlijk kunnen velen in hun rollen of rolletjes hun ei ook nog eens kwijt. Het is deze groep zeker gelukt de dansscènes er goed uit te laten zien. De lichaamsbeheersing is goed waar het langzaam gaat, en de snelle bewegingen gaan goed gelijk. Uiteraard zijn Velma Kelly en Roxy Hart de belangrijkste personen. Velma Kelly is fel, heeft een enorme power in haar stem, en gebruikt deze ook. Ze schreeuwt het bijna uit, en overtuigt daarmee goed. Roxy Hart houdt het allemaal wat kleiner. Soms doet ze wat aan Joke de Kruijf denken, wat als een compliment mag worden opgevat. Mama Morton is wat ze moet zijn, dominant en iemand waar je, zelfs bij een vriendelijke facade, bang voor bent. Ook bij de invulling van kleinere rollen, als Mary Sunshine (hier ook gespeeld door een vrouw) en de arme ‘oenskuldige’ Hongaarse gevangene worden de momenten gepakt.
De twee heren vertolken uiteraard Amos en Billy Flynn. Amos is vertederend en weet hoorbaar (aaaaah) het medelijden van het publiek te krijgen. Billy Flynn is een echte gladjakker, maar niet helemaal de vrouwenmagneet zoals deze rol vaak wordt gespeeld. Dit wordt echter goed gecompenseerd met een extra dosis humor. Humor die ook zit in de in de bovenhoeken van het podium geprojecteerde nieuwsflitsen, inclusief twitter-balk. Leuk, maar het leidt wel de aandacht een beetje af van degenen naar wie we aan het kijken zijn.
De vierdejaars hebben zeker niet de makkelijkste stukken uitgekozen. Zowel Bernarda Alba als Into the woods bestaan niet uit liedjes die lekker weg zingen, maar zijn een serieuze uitdaging.
Lees verder >>>>>
.
