Recensie

Taking the leap: DAPA 1 3 en 4

De Dutch Academy of Performing Arts speelt deze en de komende twee weken de 'final presentations' onder de verzamelnaam Taking The Leap. Steeds 2 op een avond (en 2 dagen achter elkaar) laten de studenten zien wat ze kunnen.

Bernarda Alba (gezien 12-6)
Hoewel een stuk kleiner is de cast van deze vierdejaars voorstelling, net als die van de eerstejaars, all female. Dat is voor dit stuk niet zo bezwaarlijk. De twee mannenrollen die er oorspronkelijk in zitten zijn qua podiumtijd minimaal. Dat kun je dus eenvoudig met hoedjes oplossen en dat gebeurt ook.
De onbekende musical Bernarda Alba is gebaseerd op het bekende Spaanse toneelstuk 'het Huis van Bernarda Alba', dat vanwege de symboliek in het verhaal jarenlang in Spanje verboden is geweest. De voorstelling handelt over een strenge moeder en haar 5 dochters. De eerste dochter is uit haar eerste (gearrangeerde) huwelijk, en is een interessante partij om te trouwen, omdat er bij haar geld te halen valt. De andere dochters zijn van haar tweede man, een man die zij wel om liefde trouwde. Maar naar verloop van tijd zijn er ook andere vrouwen, binnen het huis, die zijn aandacht trekken en krijgen. En dan overlijdt ook hij. Deze geschiedenis ontdooit de moeder niet. Alles moet volgens de tradities, en elk smetje in en rond de familie moet worden afgedekt.
De dochters zijn tieners, en dus huwbaar. Voor de oudste is belangstelling van Pepe, die echter vooral haar geld ziet zitten. Voor de andere dingen heeft hij meer interesse voor de jongste dochter, en alsof het niet genoeg is, is nog een derde dochter in hem geïnteresseerd. Het gekonkel binnenshuis, het onderling bedrog, de bedienden die waarschuwen maar niet worden gehoord, het maakt van Bernarda Alba een interessant stuk
De uitvoering is ook prima. Hoewel als geheel behoorlijk serieus, wordt door de wat seniele oma voor de komische noot gezorgd, en met succes. Er wordt zeer overtuigend gespeeld, en de nummers worden met emotie en gevoel gezongen. Zowel de wat meer musicalnummers, als de naar Fado neigende songs klinken goed. Enige wat jammer is is de kledingkeuze. Zwart, zoals je zou verwachten, mar daardoor wordt het soms niet meteen duidelijk wie wie is.

Into the woods (gezien 14-6)
Het meest toegankelijke stuk van Stephen Sondheim, de Bach onder de musicalcomponisten, maar dat is toch vooral het verhaal. De muziek heeft atonale elementen, die lastig te zingen zijn, en biedt dus een behoorlijke uitdaging. Aan het begin klinkt het ook niet helemaal lekker, behoorlijk schel ook, maar dat is al snel over.
Into the woods is een vermenging van een aantal sprookjes en sprookjesfiguren rond het verhaal van een bakkersechtpaar dat geen kinderen kan krijgen. De bakker is namelijk erfelijk belast met een vloek die een heks over zijn vader uitsprak. Deze vloek kan worden opgeheven als hij een viertal artikelen verzamelt. Een koe zo wit als melk (Sjaak en de bonenstaak), een kap zo rood als bloed (Roodkapje), haar zo wit als vlas (Rapunzel) en het glazen muiltje van Assepoester. De goeiige bakker, en zijn pittige vrouw gaan op zoek in het bos, waar ook nog eens de wolf, en twee prinselijke broers rondlopen. En een vreemde man, die als verteller optreedt, maar zich ook met het verhaal bemoeit.
Into the woods is een verhaal in twee delen, waarvan het eerste deel zo los staat dat mensen bij de voorstelling vaak in de pauze vertrokken, in de veronderstelling dat het was afgelopen. Hier werd gewoon de alleen de eerste akte, maar wel volledig gespeeld. Het 'wordt vervolgd' aan het eind van de voorstelling is in ieder geval niet op de korte termijn.
De groep acteert de rollen uitstekend, waar de liedjes (als je ze zo mag noemen) soms wat hoog gegrepen zijn De ballads zijn wel altijd van uitstekend niveau. De voorstelling zit vol met opvallende verschijningen. De bakker is lekker knullig en onzeker, wat het stoere richting zijn vrouw zowel grappig als vertederend maakt. Zeker omdat zij toch doet wat ze zelf wil. Roodkapje is schokkend anders dan we gewend zijn. Ze blijft maar eten, en is zeer gecharmeerd van de aandacht van de wolf. Sjaak is schattig onnozel en naïef. Een hele prestatie, omdat de zichtbare tatoeages en de hanekam niet bepaald het plaatje is wat je bij zo'n wereldvreemd figuur verwacht. De rare verteller is, zoals het hoort, té in alles en ook de heks wordt lekker uitbundig gespeeld. Absolute hoogtepunten in deze prima voorstelling zijn het lied van de wolf, die wel heel erg opgewonden raakt van Roodkapje, en het 'mooigezongen' duet van de prinsen.


Vier voorstellingen, en een mooie mix van soorten muziek en type voorstellingen. Van bekend en minder bekend. Van verschillende niveaus. Waar de een een sterke zanger is, blijkt een ander juist weer een sterke persoonlijkheid.

Voor de resterende voorstellingen:
http://www.musicalopleiding.nl/dapa/nieuwsbericht.php?onderdeel_id=1&rubriek_id=1&nieuws_id=140
12 June 2012
Reguliere voorstelling
Zoetermeer
Stadstheater
http://www.musicalopleiding.nl/
dapa. chicago, moordwijf, eindpresentatie, taking the leap. final presentation, zoetermeer, into the woods, bernarda alba, la vie boheme, rent

Over de auteur

Jeroen schreef dit artikel voor jou

Jeroen

Jeroen is sinds 2005 redacteur van Musicalworld. Hoewel Jeroen al jong in aanraking kwam met theater, is zijn passie voor musical pas deze eeuw tot volle bloei gekomen. Hij was zeer onder de indruk van de eerste voorstelling van Cats, en de Nederlandse versie van Oliver uit 1999, op basis van de film al een van zijn favorieten, was de eerste voorstelling die hij meermaals zag. Toch waren deze bezoeken eerder sporadisch dan frequent. Sinds hij redacteur is van Musicalworld bezoekt hij meer dan 100 voorstellingen per jaar. Jeroen is de Musicalworld-specialist op het gebied van familievoorstellingen en kindervoorstellingen. Hij is tevens de correspondent voor Vlaanderen. Ook in Duitsland en Engeland (Londen) is hij regelmatig te vinden. Hij doet ook verslag van amateurvoorstellingen die voor neutrale toeschouwers de moeite waard zijn. Tot zijn favoriete musicals behoren naast Oliver! meer musicals met kinderen in de hoofdrol. "Billy Elliot" is zijn all-time favorite, maar daarnaast moeten zeker "Whistle down the Wind", "Matilda" en "The Secret Garden" worden genoemd. Daarnaast zijn Chicago, Come from Away, Spamalot en Soho Cinders voorstelling met een ongelofelijke aantrekkingskracht. Hoogtepunten in het jukebox-genre: Our House, Ich war noch niemals in New York en Ich Will Spass? (en voorganger Doe Maar). Favoriete Nederlandse producties zijn: Ganesha (een Perfecte God), Lelies, Wat zien ik? en Kuifje. Naast het bezoeken van musicals is hij een frequent bezoeker van attractieparken. Favoriete park in Europa is Europa Park (met een uitgebreid entertainment programma). Naast deze tijdverslindende hobby is Jeroen ook nog werkzaam in de ICT.

Meer van Jeroen

Meer artikelen van Jeroen

Delen