ESTHER HART
Esther Hart als de bijna heilige heks, Glinda, heeft een kleine, maar cruciale rol in de show. Ze komt dan ook pas tegen het eind op. Musical World was natuurlijk erg nieuwsgierig naar wat ze al die tijd achter de schermen doet. Hart: “Ik ben natuurlijk niet de hele tijd in de coulissen. De eerste akte bereid ik me echt voor en doe ik de make-up en dergelijke op. Aan het begin van de tweede acte ben ik wel bezig om dit hele gevaarte (wijst op de jurk die ze draagt) aan te doen. Dus uiteindelijk hoef ik niet heel lang te wachten voordat ik opga. Wat dat betreft is het wel een vreemde rol: dat je aan het einde van de show, boem, ineens daar staat.”
Hart staat er ineens en moet dan ook gelijk indruk maken. De schitterende sprookjesjurk die zij aan heeft helpt enorm om een oogverpletterende impressie neer te zetten. MW: Is dit de jurk waar je altijd al van hebt gedroomd?
EH: Ja eigenlijk wel. Ik was vroeger wel een meisje dat naar Sissi keek en dacht: “zo’n jurk wil ik aan”.
MW: Voor jou was het misschien iets meer een première dan voor de andere twee, omdat je toch wat minder al hebt gespeeld. Hoe heb je deze voorstelling ervaren?
EH: Het is was erg leuk maar toch ook wel spannend. Er zitten ook bekenden van je in de zaal. Maar het was een goede show en een goede zaal.
MW: Je bent nu langzaam aan een soort musicalcarrière aan het opbouwen met “Queen in Concert” en nu “The Wiz”. Er komt ook steeds meer spelen aan te pas. Is dat een richting die je op wilt?
EH: Het is niet zo dat ik altijd al een musicalcarriére heb geambieerd; het is op mijn pad gekomen en ook wel iets wat bij me past. Lang niet elke musical past bij mij. Deze muziek (richting popmuziek) en het lied wat ik moet zingen spreekt me heel erg aan. Ik zie mezelf niet in een productie als “De Jantjes”. Ik bekijk wat op mijn pad komt, en beoordeel het dan wel heel erg op de muziek; het is belangrijk dat die me raakt. En ik ben ten slotte een zangeres, geen actrice - ik acteer nu voor het eerst - of danseres.
MW: Tijdens “Wie wordt Tarzan?” heb je heel veel met jonge musicalmensen gewerkt. Hoe heb je dat ervaren?
EH: Ik kom zelf natuurlijk uit een heel andere hoek. “Tarzan” is met muziek van Phil Collins heel erg pop en daarom kon ik mijn ervaring naar hun overbrengen, maar zij ook wel weer een stukje musicalervaring naar mij.
MW: Zullen we jou ooit als alternate Jane zien?
EH: Ik moet er niet aan denken dat ik in zo’n pakje zou moeten. Nee, dat weet ik nog niet hoor, maar zeg nooit nooit!