Veendijk, wie kent het niet. Nou, bijvoorbeeld de mensen van de spoorwegen, die een reizigster in het groen moeten helpen die die plaats als eindbestemming heeft. Maar als ze op de kaart willen laten zien dat dat station echt niet bestaat, is de reizigster verdwenen. Het is de tijd van de bakelieten telefoon en reisinfo via het loket. Treinen hebben nog gewoon vertraging, in plaats van dat ze over een aantal minuten binnenkomen. Kaartjes koop je aan het loket. De vier dames en een heer van de NS hebben ieder een eigen taak, en vooral veel ongemakkelijke conversaties op kantoor, en zijn voelbaar niet helemaal gelukkig met zichzelf of elkaar. Als op een dag de heer van het gezelschap de vrouw in het groen volgt, ziet hij dat er wel degelijk een Veendijk is, al moet je er wel voor van een rijdende trein springen (de enscenering is sober, dus de Harry Potter-magie, die ik erbij denk omdat deze route ook weer terug wordt afgelegd, is niet zichtbaar). Het is een plaats vol rust en vrede, waar iedereen gelukkig lijkt te zijn. De appeltaart in de plaatselijke koffietent is goddelijk, en wie is niet blij als er ja wordt gezegd op zijn aanzoek. Hij ontmoet er de vaste bewoners, maar ook andere reizigers, die meer of minder frequent de plaats bezoeken. De man keert weer terug naar huis, onder de indruk van wat hij heeft gezien. En als hij weer teruggaat, volgen ook de collega’s van de man.
Een voorstelling die uiteindelijk gaat over of je kiest voor een sleur van gelukkig zijn, of voor het ongemak van de werkelijke wereld. Een voorstelling die van veel van de karakters een stukje achtergrond toont, en hen hiermee de kans geeft een dramatische ballad te zingen.
De enscenering is sober. Een paar tafels als kantoor en loket, wat verrijdbare wanden voor een stukje illustratie van waar je bent (de kaart bij het loket, verkoopwaar bij verkooppunten) en vooral veel stoelen. Hiermee wordt onder andere de trein uitgebeeld. Veenhuizen is verstopt achter het achtergordijn, waar zich wat abstracte natuurbeelden bevinden. De liedjes in de voorstelling hadden voor een groot deel een herkenbare melodie, maar de teksten zijn aangepast naar deze voorstelling. Bij de komische opening ‘Geen zin meer’ zou je ‘Unhappy, unhappy, very unhappy’ kunnen meezingen bijvoorbeeld). Het is een van de gechoreografeerde groepssongs, iets wat uiteraard hoort bij een laatste showcase van musicalstudenten. Daarnaast waren er ook een aantal ballads, soms verdeeld, en soms ook solo. De zang was voor het overgrote deel prima in orde, en tussen de solonummers zaten regelrechte pareltjes. Leuk was ook een klassiek ogende samen-dans van twee heren.
De ervaring leert dat de eindejaarsvoorstelling van FSA3 voor sommigen hun laatste musical zal zijn. Voor anderen kan het een begin zijn van een lange theaterloopbaan. Sommigen zullen kiezen voor het volgen van het facultatieve vierde jaar ter verdieping al dan niet in combinatie met een stageplaats in een professionele voorstelling. Anderen kiezen misschien voor een vervolgopleiding, gaan zelf aan de slag, kiezen iets totaal anders, of vinden een werkplek op het podium. In ieder geval mag iedereen die meedeed trots zijn op de voorstelling, welke rol deze dan ook speelt in het verdere verloop van hun carrière.
De (bijna-)alumni die de voorstelling speelden: Ilja de Boer, Jaimy Boetekees, Isa Gommers, Charlotte Ha, Caitlin Hullegien, Jarno Korf, Marie-Annet Kuipers, Ashanti Lavooij, Willianne Liemborg, Sarah Mok, Rafaël Ravenswaaij, Anne Ruitenberg, Wouter Smeulders, Merel Vrijhof en Rosalie van der Wolf
Creatives van de voorstelling:
Samenstelling en regie: Frank Sanders
Script: Bas Groenenberg
Muzikaal leider: Billy Maluw
Choreografie: Peter van Dosselaer, Sophie van Hecke, Hester Schrofer
Vocal coaching: Margot Giselle
Kostuums: Glenn Hewitt
Lichtontwerp: Coen van der Hoeven
Geluid: TIM-group
