De ontstaansgeschiedenis van Yakanuko is een wonderlijke. Het begint met een boek, ‘Yakanuko — Een Gevaarlijke Opdracht’, geschreven door Curt Fortin, met manga-achtige illustraties van Nick van Leent. Fortin heeft zijn eigen jeugdervaringen gebruikt voor het boek over de elfjarige Jake die zijn vader verloor, en besluit te gaan vechten voor zijn dierbaren. Dit boek staat dan weer aan de basis van een bijzondere theatervoorstelling, die met geen andere te vergelijken is, en waarin beide makers ook een rol spelen.
Het verhaal gaat over Jake, die idolaat is van zijn vader. Hij heeft hem belooft hem nooit te verlaten, maar toch is op een dag deze vader spoorloos verdwenen. Na een periode van rouw, pakt Jake toch de draad weer op. Als in de toekomstwereld zijn zusje Shelley en de rest van de wereld in gevaar is, neemt hij het als held op tegen deze machtige tegenstander.
Yakanuko is een wonderlijke mengeling van theatervormen en showelementen. Dat begint al met de zoete geur die in de zaal hangt. Een geureffect? Al snel blijkt dat dit te maken heeft met de grote hoeveelheid rook die wordt gebruikt. Want Yakanuko is ook een lasershow. Maar ook een beetje een mime-voorstelling, een beetje musical, want er worden een aantal liedjes gezongen die met het thema van doen hebben. De eigentijdse dansmoves wijzen op een streetdance-show, en ook klassieke dans en acrobatiek komen aan bod. En dan zijn er nog de vele animaties die de droomwereld (New Shelter, anno 2216)van Jake voorstellen. Een mix die niet altijd lekker in elkaar past, maar die wel weet te verwonderen en betoveren. De kinderen in de zaal zijn voor het overgrote deel muisstil, geboeid door wat er allemaal op het podium te zien is.
Het begin is wonderlijk, als we een zwarte man en zijn schaduw zien bewegen. Intrigerend, en al helemaal als de schaduw af en toe een eigen leven lijkt te leiden. Verbazing alom in de zaal, hoe kan dat nou. Volop kleur is er als de dansgroep aan de slag gaat. De jonge dansers maken indruk. Dat kan ook gezegd worden voor de piepjonge Jiraiya Lieveld, die de rol van Jake op zich neemt. Met name een act met lasers wordt feilloos uitgevoerd, en met zijn ontwapenende uitstraling neemt hij je aan de hand mee. De zang is voor rekening van Curt Fortin, die een soort vertellersrol heeft, en zo de stappen tussen heden en verleden, fantasie en werkelijkheid toelicht. Andere songs worden gebracht door de zusjes Sarah & Julia Nauta, ex-junior songfestivaldeelneemsters. Er klinkt nog wel enige gespannenheid in hun stem, maar zingen kunnen ze zeker. Noi Pakon danst klassiek, en mag de doeken in voor een luchtacrobatiek act. Daarnaast nog de zes dansers, en we kunnen spreken over een over het algemeen heel jonge cast.
Na afloop kun je met de castleden op de foto, of bijvoorbeeld het gekochte Yakanuko-boek van een illustratie laten voorzien. Een praatje kan natuurlijk ook. De makers horen het graag.
Het mag duidelijk zijn dat dit geen musical is. Hoe wel te omschrijven? Geen idee, maar het is een bijzondere theaterbeleving. De goede intenties ervan neigen me al heel erg te zeggen dat je moet gaan kijken, maar de bijzondere uitvoering ervan maakt het zeker een must-see voor mensen die van theater en show houden. Dat het afsluitende woordje van Fortin wat lang duurt, moet je maar even door de vingers zien. De voorstelling is dit theaterseizoen nog te zien tot en met 28 mei, vooral in de weekenden, in een selecte groep theaters.
