“Zonder Moeite Niets” is geschreven door Allard Blom, gecomponeerd door Rhody Mathijs en gearrangeeerd door Gerbrand van Kolck.Het zijn namen die we kennen van eerdere goedgewaardeerde Frank Sanders-voorstellingen als “Delphi” en “Een Perfecte God”, maar deze nieuwe voorstelling valt zeker niet in hetzelfde straatje. “Zonder moeite niets” is pretentielozer, meer down to earth en ondanks de dramatische ontwikkelingen een stuk lichtvoetiger.
Voor Annelies Fleskens, Lara Grünfeld, Ellen Kremers en Janneke Voet de ultime gelegenheid zichzelf in de schijnwerpers te zetten, en in dit geval zo goed als letterlijk. Ze spelen vier musicalartiesten in het repetieproces van een musical. Iedereen heeft zijn eigen sores, en niet alles klinkt even goed.
Eva Smit (Lara Grünfeld) is een musicalactrice met opleiding. Ze speelt al een aantal jaren in Goede Tijden, Slechte Tijden en heeft nogal last van divagedrag. Ze vindt zichzelf zeer professioneel en goed, en heeft weinig moeite haar teksten te leren. Hoewel ze eigenlijk met niemand kan opschieten zijn haar pijlen vooral gericht op Clair.
Claire Uytenhaage (Ellen Kremers) is op haar bekende naam in de voorstelling gerold. Ze heeft moeite met teksten en het gebrek aan ervaring wordt haar kwalijk genomen. Ze worstelt bovendien met de nieuwe vriendin van haar vader en zijn gesprek aan respect voor de nagedachtenis van haar moeder.
Maaike van de Heuvel (Janneke Voet) worstelt met haar huwelijk. Ze is met een acteur getrouwd, Peter, die het talent was op de academie, maar die nu al drie jaar thuis zit en de huishoudelijke taken doet, inclusief de verzorging van hun kind, Petertje. Dat Petertje en Robbie in het park spelen, waardoor Peter en de moeder van Robbie veel tijd met elkaar doorbrengen zit haar dwars. Ze heeft ook ieder repetitiedag iets lekkers meegenomen, van M&M-cake tot muffins. Voor de lieve vrede.
Hella van Rijn (Annelies Fleskens) is wat onhandig, maar lijkt heel ontspannen in het leven te staan. Toch heeft ook zij haar eigen zorgen.
Companymanager Robbert Dijksma (Arie Cupé) lijkt aanvankelijk al die heibel niet te deren. Vooral de conversaties met Eva, die hem niet voor vol aanziet, zijn boeiend. Het zal niet verbazen dat dit kruitvat tot exploderen gedoemd is, zeker als iedereen een stukje persoonlijke zekerheid ziet verdwijnen.
Het decor waarin wordt gespeeld is bedrieglijk eenvoudig. Het bestaat uit niets anders dan een verhoging, met vier trappetjes ervoor. Op de verhoging hangen vier rolgordijnen naast elkaar, en dat was het. Het effect wat wordt bereikt is echter verbluffend. Doorschijnend zodat je silhouetten ziet, gewoon open is zichtbaar en dicht niet, en een kwartslag gedraaid zit het publiek ineens “aan de zijkant”. Jammer genoeg heeft rolgordijn 1 zijn kuren, wat soms heel komisch werkt, maar af en toe ook de voorstelling stoort.
Hoewel de voorstelling als comedy wordt gepresenteerd is het zeker geen lach-of-ik-schiet-show geworden. Soms zijn de grappen subtiel, soms ook verre van, maar de voorstelling kan ook als drama met komische noten worden gepresenteerd. Dit is ook in de muziek wel terug te vinden. De score bevat een behoorlijk aantal serieuze ballads en als vanouds behoren deze tot de hoogtepunten.
Een open doekje voor het thuispubliek is het nummer “Vrij spel”. Hierin bezingen ze de grote instroom van ongediplomeerden in de musicalwereld. De globale strekking: straks staat heel de Albert Heijn op het toneel, en zitten wij in de zaal. Ook “Zo is soap” gaat er lekker in. Het idee om de rare verwikkelingen van een soap (naar aanleiding van de soapcarrière van Eva) te illustreren met naakte Barbies en Kens is zeer geslaagd.
Af en toe heeft humor ook zijn keerzijde. Als per ongeluk het eerste rolgordijn omhoogschiet tijdens de inzet van misschien wel het mooiste nummer van de show, en de zaal grotendeels in de schaterlach schiet, verliest het zijn kracht. Helaas, want het nummer van de twee vrouwen die problemen hebben met een man, is werkelijk prachtig.
Meest bijzondere moment is het nummer “Dieper”. Gezongen door het viertal gaat dit nummer niet in toonhoogte omhoog, maar juist omlaag. Het geeft de song duidelijk een anders dan anders gevoel, bijzonder, en toch zeker ook krachtig, en heel erg passend bij de stemming van dat moment. Vlak erna komt een zwak moment. Als Arie als Roberto het achterste van zijn tong laat zien lijken pianist en zanger in een soort wedstrijd verwikkeld, waardoor de boodschap van het lied niet echt goed overkomt.
De dames geven met deze voorstelling duidelijk een mooi visitekaartje af. Ze hebben duidelijk talent, vocaal zeker en speltechnisch is het over zijn geheel in orde. Af en toe kan er voor mijn gevoel nog wel wat meer bitch-power bij. Opnieuw valt Lara Grünfeld op. Wat een charisma en overtuiging straalt er van haar spel en zang af. Laten we hopen dat we nog veel van haar zullen horen.
De show zal het best worden gewaardeerd door de mensen die weten hoe het er in het vak aan toe gaan. Er zitten wel wat inside-jokes in die alleen de mensen uit het vak zullen begrijpen, en die je herkent aan het zeer plaatselijk gelach. Ook zonder deze grappen te begrijpen is de voorstelling zeker leuk, maar enige kennis of betrokkenheid bij het reilen en zeilen van artiesten is zeker een pre. De show mist het overweldigende van de voorgangers, maar biedt de vier afstudeerders goed de ruimte te laten zien wat ze kunnen, speltechnisch en vocaal.
Zonder Moeite niets is te zien:
- van 23 t/m 26 mei in het Werkteater te Amsterdam (020-3308832/www.werkteater.nl)
- van 5 t/m 9 juni in M-Lab (http://www.m-lab.nl)
Aanvangstijd van alle voorstellingen: 20.15
