De voornaamste reden om naar Londen af te reizen was het weekend rondom het 25-jarige jubileum van ‘Les Misérables’ daarom in willekeurige volgorde van de overige voorstellingen die ik zag een korte of wat langere impressie
Love Never Dies (Adelphi Theatre)
De nieuwste Andrew Lloyd Webber zag ik in de eerste week van de previews drie keer. Inmiddels zijn we ruim een half jaar verder. Het is opvallend hoeveel in vergelijking met de eerste week aan de voorstelling is ingekort, geschaafd en gesleuteld.
De openingsscène van Madame Giry is drastisch ingekort en in plaats van alleen Fleck hebben ook nu de andere freaks Squelch en Gangle een aandeel in deze scène. De toevoeging van het verschijnen van de Phantom in de eerste scène is een vondst en de manier waarop hij de aanzet tot kleur brengt in de ‘Coney Island Waltz’ is een geweldig kippenvelmoment. Het hele ‘Heaven By The Sea’ is geschrapt en komt alleen nog terug in de reprise in Acte II. Wat we nu te zien krijgen is een prachtig en kleurrijke grote ensemble scène om Coney Island te introduceren en heeft Meg Giry een solo die de tragiek van haar karakter beter neerzet dan in de oorspronkelijke enscènering.
Hoewel oorspronkelijk wel zo gepland speelde Ramin Karimloo deze avond helaas niet, maar hij heeft in Tam Mutu een fantastische understudy. Hij mist wel iets van de warmte van de stem van Karimloo maar dat compenseert hij met een geweldige acteerprestatie. Hij zet de hoofdrol vuriger en agressiever neer en het samenspel met zijn Christine was geweldig. Ik heb toch weer ademloos zitten kijken en luisteren naar Sierra Boggess, wat een mooie Christine en wat een prachtige stem ! Haar grote solo ‘Love Never Dies’ in Acte II blijft een showstopper. Deze scène overtuigt vooral door de simpelheid waarmee deze is neergezet en grijpt op een subtiele manier terug naar ‘Think Of Me’ uit het origineel.
We hadden geen geluk die avond want ook voor Madame Giry (Janet Mooney), Raoul (Dean Chisnall) en Squelch (Simon Ray Harvey) waren de understudies op. Storend was dat helemaal niet want zij deden het ook meer dan voortreffelijk. Al miste ik bij Janet Mooney wel iets van de mystiek die Liz Robertson wel heeft als Madame Giry. Inmiddels speelt ook de tweede lichting Gustaves in het Adelphi en wij hadden die avond Harry Polden. Een heel klein ventje maar hij zong en acteerde fantastisch.
Hoewel de muziek van ‘Love Never Dies’ fenomenaal goed is, blijft de grootste manco van deze musical toch het onbevredigende einde. De manier om het zo ingetogen en bijna verstild op het toneel te zetten begrijp ik wel, maar hiermee gaat de voorstelling aan het eind jammer genoeg als een nachtkaars uit. Er is al flink in gesneden maar de scène blijft ook nu te lang en te pijnlijk. Reprise na reprise zonder dat dat echt naar een climax toewerkt. En je merkt dat ook duidelijk aan het publiek bij het aarzelende applaus.
Wat mij betreft zou ‘Love Never Dies’ wel meer in een climax mogen eindigen met bijvoorbeeld de brand die Coney Island verwoestte, een referentie die nu overigens totaal uit het script is verdwenen. Een einde waarbij minder duidelijk is wat er met de hoofdpersonages gebeurt en waarbij je als publiek in ieder geval wat hoop houdt. Het eindigt nu zo triest.
Ik ben erg benieuwd naar de ontwikkelingen rondom ‘Love Never Dies’ en of Londen aan het eind van de boekingsperiode de vernieuwde versie voor Toronto/New York krijgt in het nieuwe design van Robert Jones en met een nieuwe regisseur en choreograaf aan het roer ?
Maar ‘Love Never Dies’ blijft ook in deze versie ondanks de tekortkomingen een absolute aanrader. Het publiek was in ieder geval razend enthousiast met een verdiende staande ovatie voor de hoofdrolspelers en een bezoek aan ‘Love Never Dies’ staat ook voor mij eind november op het verlanglijstje.
