Les Miserables is zo’n show die ik in Londen, Rotterdam, Amsterdam, New York en weer Londen talloze malen zag maar nog nooit met Celinde in de rol van Fantine. En wat doe je dan als je de afgelopen maanden 2 keer in de zaal zat en ze beide keren door ziekte en andere verplichtingen plotseling niet speelde? Juist, op vrijdagavond wederom naar het Queens Theatre om op het castboard te zien dat je doorzettingsvermogen beloond wordt en je haar naam eindelijk ziet staan. Blijdschap maakt zich van me meester en dat geldt ook voor het forse aantal andere dutchies die staan te jubelen als ze zien dat Celinde vanavond op gaat.
Het zien van Celinde is de kers op de taart, haar vertolking van ‘I dreamed a dream’ blijft waanzinnig en bezorgt me een gevoel van trots: Spatzuiver, krachtig, een genot om naar te luisteren. Zeker als je de enthousiaste reacties van de zaal hoort weet je dat Celinde hier een prachtige staaltje Hollandse musicalexport levert!
Maar los van Celinde is ‘deze taart’ altijd heerlijk; Les Mis staat als een huis, klopt van begin en eind en zal me nooit gaan vervelen. Aangrijpend verhaal, prachtige score, visueel overweldigend. En dan de huidige cast, die is werkelijk uitstekend. Zonder uitzondering ijzersterk, geloofwaardig acteerwerk en de zangprestaties zijn fenomenaal. Over Celinde weten we wat dat betreft genoeg, maar wat te denken van Carrie Hope Fletcher (Eponine), Peter Lockyer (Valjean), David Thaxton (Javert) en Rob Houchen (Marius). Daarnaast is Tom Edden een van de leukste Thenardiers die ik ooit zag. Tenslotte een dikke pluim voor het krachtige ensemble.
30 jaar staat deze voorstelling nu in Londen en net als de vorige 2x in januari is het ook vanavond weer full house. Het publiek wordt getrakteerd op een magische avond en bij het slotapplaus gaat het dak er wederom af. Les Mis is een meesterwerk dat je keer op keer weer wilt bekijken…
