Een korte samenvatting van de film zou je nog het gevoel kunnen geven dat we hier met diepgaand drama te maken hebben. “Een meisje vecht met alles wat in haar macht ligt tegen vooroordelen en discriminatie”. Maar niets is minder waar. Alles in de film tovert je een vette lach op je gezicht. Op verrassende wendingen hoef je niet te wachten, en diepgaand drama al helemaal niet. Alles verloopt hier zoals je eigenlijk al van tevoren verwacht.
Het feest begint al in de openingsminuten, tijdens Goodmorning Baltimore. Tracy, een kleine mollige meid, swingt door de straten van een triest ogend Baltimore - het is 1962 - maar haar vrolijkheid (en de grappige incidentjes) maken je als publiek meteen vrolijk. De muziek vraagt om meedoen, het is moeilijk stil te blijven zitten en na het lied is de verleiding groot om in applaus uit te barsten, een gevoel dat vaker zal terugkomen tijdens deze film. Nikki Blonski’s acteerdebuut als Tracy mag er zijn.
Tracy en vriendin Penny zijn verzot op de Corny Collins show, een muziekprogramma op de locale televisie. Tracy wil niets liever dan meedoen in het dansensemble van de show. Als er audities blijken te zijn omdat een van de danseressen voor 9 maanden is uitgevallen, gaat ze erheen, en wordt ze vernederd door station-manager Velma Von Tussle (Michelle Pfeiffer), die in Tracy niet het model danseres ziet. Velma houdt er ook een dubbele agenda op na, want dochter Amber (Brittany Snow) zit wel in de groep, en zorgt ervoor dat ze voldoende air-time krijgt. Amber heeft het karakter van haar moeder, en is dus eveneens een wicht.
De lekkere knul van de school, Link (Zac Efron), is het vriendje van Amber, maar ook de persoon waar Tracy helemaal gek op is, Als Tracy door een streek van Amber moet nablijven komt ze in het swingende nablijflokaal de zwarte Seaweed (Elijah Kelley) tegen. Onder de indruk van Tracy’s danskwaliteiten leert hij haar wat hippe bewegingen. Tijdens een live-show weet Tracy host Corny Collins (James Marsden) te imponeren, en mag ze alsnog meedoen aan de televisieshow, dit tot ongenoegen van Velma.
Negers doen niet mee in de Corny Collins show, maar hebben hun eigen Negro Day, onder leiding van Motormouth Maybelle (Queen Latifah). Segregatie is het motto van Velma van Tussle, iets waar Tracy geen begrip voor kan opbrengen.
Tracy krijgt het druk, want er moet nog een jongen versierd worden, nog enig rassenonrecht worden rechtgezet en twee von Tussle’s op hun plaats worden gezet.
De stroom aan aanstekelijke swingende muziek maken van de voorstelling een feestje. Een film vol vreemde karakters, die toch wel weer als echt mens, met karakter, worden neergezet. De continue kleine en grote grappen maken deze film zeer vermakelijk. Soms zijn ze verre van subtiel als de vader van Tracy (Christopher Walken) is die niet door heeft dat Velma hem wil verleiden en haar blijft trakteren op demonstraties van artikelen uit zijn fopwinkel, en soms ook is het net die handbeweging onder het kussen van de geliefde,waar dan een snoepreep onder vandaan wordt gehaald. Het blijft je aandacht houden.
Enige minpuntje bij deze film is het uiterlijk van John Travolta. Zijn transformatie tot corpulente vrouw is niet helemaal gelukt en blijft iets onnatuurlijks houden. Travolta speelt de rol van Edna, Tracey´s moeder wel sterk. Met name de scene waarin ze naar buiten moet, en ze wel erg straatschuw blijkt te zijn is prachtig.
Haispray is een film die je van begin tot eind happy maakt, en houdt. Zelfs als de aftiteling loopt wil je de zaal nog niet uit. Hairspray is niet feel-good, Hairspray is feel-best.
