Femmes Fatales intrigerende voorstelling

Kunnen jullie vertellen wat vertellen over de aanloop naar deze show.

We hoorden het begin van dit jaar. Iedereen was toen erg enthousiast, totdat de meiden er achter kwamen dat er maar één spinnenvrouw was, en dus weinig vrouwenrollen waren. Toen vertelde Paul (van Ewijk, red.), de regisseur dat het een hele eigen bewerking werd en iedereen spinnenvrouw zou worden. Dat was wel een leuk moment. Het oorspronkelijke stuk had geloof ik 12 mannen en een paar vrouwen. Dit zijn twee mannen en twaalf vrouwen, dus helemaal omgekeerd.
Voor ons was het wel moeilijk. Wij spelen heel verschillend, en vonden eigenlijk dat precies de andere rol wel goed bij ons paste. Het was voor ons zeker een sprong in het diepe en, zeker omdat de rollen heel ver van ons afliggen, een enorme uitdaging.
Bij deze rollen moet ook een bepaalde chemie ontstaan. Wij kennen elkaar al een jaar of vier a vijf, al vanaf een vooropleiding en dat heeft wel geholpen. Uiteraard heeft de regisseur daarin ook een rol, maar uiteindelijk moet je dat met z'n tweeën doen. De spelscènes in dit stuk liggen bij ons; als wij de mist in gaan ligt het verhaal op z'n gat. Uiteraard zijn de ensemble-stukken, de fantasie van Mollina, ook mede-bepalend voor het stuk. Voor ons was het vooral veel teksten leren, en plezier hebben in het spelen van het stuk, ook al is het in de gevangenis.
In het begin moeten we spelen dat we elkaar haten, en dat we elkaar al goed kennen maakt dat makkelijk en tegelijkertijd ook lastig. We hebben in de aanloop wel gehoord dat het wat te vriendelijk werd zo nu en dan. Die onderlinge spanning moet er wel zijn. In de eerste weken van de repetitie zeiden we ook tegen elkaar: “Ik doe wel zo, maar ik meen 't niet hoor.” Op een gegeven moment is het een kwestie van de knop omzetten.

Was deze productie qua beleving anders dan voorgaande opleidingsproducties?
Dit is de eerste keer dat we echt de drama-kant op gaan. Voorheen was het vooral comedy. Mij (Sven) ligt dat ook meer, hij (Juneoer) is meer van het drama. Voor iedereen was dat zeker wel een omschakeling, maar we hadden zeker wel het gevoel dat we er aan toe waren.
In het eerste jaar ben je nog wat speels. Uiteraard moet je als je een theateropleiding doet dat ook in het derde jaar nog steeds wel hebben, maar op een volwassener manier. In het eerste jaar zit je nog niet te wachten op een zwaar stuk, maar door lessen in musical voordracht voel je dat je ook wat serieuzers zou willen spelen. Ik (Juneoer) gaf het ook wel aan in de klas: ”ik wil wat serieuzer, ik wil niet de hele tijd grappig zijn, want als ik zo kijk moeten mensen weer lachen”.
Wat deze voorstelling ook leuk en ander maakt is dat we nu gaan toeren. Voorheen stonden we een paar dagen achter elkaar in hetzelfde theater. Dat weet je dan op een gegeven moment ook wel. Nu moeten we elke keer de voorstelling aanpassen aan het theater. Binnenkort staan we in een heel klein theater waar waarschijnlijk ons hele decor niet eens in kan. Voor ons maakt dat niet veel uit, want wij zitten in onze cel, maar de meiden moeten van alles aanpassen. Dat je maar vanaf één kant op kan. Dat maakt het lastig, en tegelijkertijd leuk. Wat voor ons wel anders is is hoe en waarheen je moet kijken. Bij een zaal die omhoog loopt kan je gewoon omhoog kijken, maar als je op een lijn zit met de zaal is dat weer anders. Daarmee spelen, die ervaringen, dat leren we nu weer van.

Waren jullie voorbereid op de bezoekersaantallen van Gouda? (de toeloop was niet zo groot)
Vanochtend hoorden we dat er vier man in de zaal zou zitten. Uiteindelijk is het dan nog wel meegevallen. In Amsterdam zorg je voor je eigen promotie, en krijg je met vrienden en bekenden de zaal wel vol. Nu regelt de school dat.
Maar het is wel goed dat je ook eens voor een lege zaal speelt, want dat geeft je ook wel weer de gelegenheid om dingen uit te zoeken. Vandaag hadden we er ook wel weer een bepaalde lol in, dat je weer nieuwe dingen gaat proberen. Zo liet ik in een bepaalde scene stug mijn voet staan, terwijl hij die probeerde weg te duwen. Maar ik dacht, ik laat 'm gewoon staan. Kleine dingetjes die het publiek niet meteen merkt. Naarmate je meer speelt ga je ook meer vrijheid nemen. Tot de regisseur zegt tot hier en niet verder.
Het fijne van Paul (van Ewijk) is dat hij je wel vrij laat. Hij zet wel plaatsingen vast of geeft bewegingen aan, maar als het niet werkt laat hij je naar iets anders zoeken. Hij vindt het ook tijdens het spelen wel leuk als je dingen probeert. En geeft daar dan wel weer feedback op. Hij heeft een flinke dosis humor, dan dat is bij het maken van zo'n dramatisch stuk wel fijn.

Gaan jullie door naar het vierde jaar of wordt het iets anders? Wat zou je graag willen doen
Wij zijn de eerste lichting waarvoor het vierde jaar verplicht is.
Sven:
Maar ik was dat al van plan. Niet omdat ik er niet klaar voor ben, maar omdat ik nog wil bijleren. Ik wil misschien les gaan geven op school, een eigen les ontwikkelen. In het vierde jaar heb je daar heel veel ruimte voor, en ook om veel dingen te maken en te doen. We hebben dit jaar weinig dans gehad en dat is echt mijn ding en mijn sterkste punt. Dat is ook wel lastig in deze voorstelling; ik dans niet. Volgend jaar wil ik dus zeker meer dansen. En me daarin specialiseren.
Qua type voorstellingen wat ik in de toekomst zou willen doen; ik weet het niet. Een kleine productie zoals Honk! lijkt me erg leuk, maar ik ben wel het type dat ziet wat er op zijn pad komt. Ik wil me dus niet op één ding vastpinnen.

Juneoer:
Ik hou van zingen en spelen en ga ook het vierde jaar wel doen. Maar ik ga ook al wel audities doen om te kijken of ik nu al goed genoeg ben om die dingen te doen. Ik zou wel graag een goede rol spelen, en liever geen ensemble. Maar ik zou ook wel graag in films of series spelen, of presentator worden , of soundtracks inzingen. Ik wil me niet beperken tot één ding, maar van alles doen. Het liefst wordt ik entertainer, dus het totaalpakket, in plaats van zanger, of acteur. Dat is mijn visie, en vooral goed worden.