‘Let each child that’s in your care
have as much neurosis as the child can bear.’
- Auden
Het stuk speelt zich af op een jongensschool gedurende de jaren ‘80 van Margaret Thatcher. Hier bereidt de meest intelligente klas zich voor op het toelatingsexamen voor prestigieuze universiteiten als Oxford en Cambridge. Tijdens deze periode strijden twee docenten, met zeer uiteenlopende educatieve filosofieën om de harten en hersens van hun leerlingen.
Het kader van dit stuk is het genre van ‘de inspirerende docent’ (Goodbye, Mr. Chips, Dead Poets Society). De inspirerende docent in kwestie is Hector (Richard Griffiths) en in zijn klas draait alles om het plezier in het vergaren van kennis. Een van zijn motto’s is een A.E. Housman citaat: ‘All knowledge is precious, whether or not it serves the slightest human use’. Voor elke situatie heeft hij wel een citaat paraat. Tijdens zijn lessen wordt er niet gediscrimineerd tussen hoge en lage cultuur. Een les kan bestaan uit het naspelen van een bezoek aan een bordeel (in het Frans), het zingen van evergreens en het (perfect) naspelen van scènes uit klassieke films als Now, Voyager en Brief Encounter. Hector zijn grootste passie is echter poëzie. Volgens hem is dit het tegengif des levens.
De leerlingen floreren tijdens de inspirerende lessen van Hector, een latente homoseksueel. Hij wordt echter verre van perfect afgeschilderd door Bennett en Griffiths. Hij is eenzaam ondanks zijn huwelijk, slaat de jongens speels (not done tegenwoordig) en betast hun geslachtsdelen tijdens ritjes op zijn motor (zeker not done). Dit levert hem later veel problemen op, maar de jongens gaan hier vrij luchtig mee om. Vooral omdat Hector zo onhandig is dat hij niet echt resultaten boekt. Sommige mensen zullen waarschijnlijk moeite hebben met deze luchtigheid, maar Griffiths speelt hem zo onbeholpen en innemend dat het overgrote deel van het publiek hem in hun hart sluit. De getalenteerde Griffiths is een immense acteur (ik doel op zijn gewicht) die een immense rol neer zet. Hij is werkelijk onvergetelijk en won dan ook de Olivier Award voor Best Actor voor deze rol.
Richard Griffiths met zijn Olivier Award voor “The Histor Boys”. Naast hem Kim Cattrall, die de prijs uitreikte.
De antagonisten van het stuk zijn de directeur (Clive Merrison) die slechts in cijfers geinteresseerd is en de jonge docent Irwin (Stephen Campbell Moore), die speciaal wordt ingehuurd om de jongens klaar te stomen voor het toelatingsexamen. Irwin zijn lessen draaien dan ook om presentatie en prestatie. Irwin gebruikt geschiedenis om mee te scoren en kennis om er (financieel) beter van te worden. Hij is de vertegenwoordiger van het Thatcher tijdperk, waarin inhoud vaak het onderspit moet delven tegenover razzle dazzle.
Frances De La Tour (de enige vrouw in het stuk) speelt de geschiedenisleraar, wiens werkwijze tussen die van Hector en Irwin in zit. Zij vertegenwoordigt het vrouwenperspectief en is van de droge feiten en droge humor. Haar one-liners brengt ze met een stalen Jerney-Kaagman-expressie en perfecte timing. Van zinnen als: ‘Durham was very good for history, it’s where I had my first pizza. Other things, too, of course, but it’s the pizza that stands out’, maakt ze puur goud.
De acht acteurs die de leerlingen spelen vormen een geispireerd ensemble. Elk personage komt over als een volwaardig individu en het samenspel is pure magie. Hier kan geen special effect of spectaculair decor tegenop (ontwerper Bob Crowley koos dan ook voor een simpel, multifunctioneel decor). Dominic Cooper is een en al sex appeal als Dakin, de Casanova van het stel. Hij zit zowel achter de secretaresse van de directeur aan als Irwin (de aantrekkingskracht is wederzijds).
Dominic Cooper als de hormonale Dakin.