Je Anne: opdat het nooit meer zal gebeuren

Anne Frank spreekt bij miljoenen mensen wereldwijd tot de verbeelding. Toch is Anne geen standaardmeisje, waar je makkelijk van gaat houden. Zo ook niet in deze voorstelling. An Vanderstighelen geeft haar Anne een hoge mate van nukkigheid en egocentrisme mee. Het maakt Anne niet altijd even sympathiek, wel menselijk. De voorstelling draait dan ook letterlijk rondom haar. Zij is niet alleen de spil van het verhaal, maar neemt ook het merendeel van de liedjes voor haar rekening. Het ligt niet aan An, noch aan de fantastische cast om haar heen, dat deze Je Anne zelden weet te raken.

Voor de pauze springt vooral de slotscène “Chanoeka song” eruit. Hieruit spreekt hoop, angst, weemoed en kracht. Ook de emotie die Peter Van Daan in het voorafgaande lied “Ik ben geen Jood” bezingt komt over. Na de pauze is er een fraaie scène rondom de onuitgesproken gedachtes van de bewoners over elkaar. Deze momenten zijn echter te kort om er een boeiende voorstelling van te maken. De voorstelling wordt omschreven als “muziektheater over het leven van Anne Frank”. Op de genoemde uitzondering na, zou dit stuk echter beslist beter af zijn zonder muziek. Het energieniveau van de voorstelling zakt consequent in als er gezongen gaat worden. Bovendien voegen vrijwel alle nummers niets toe aan hetgeen al via het spel is overgebracht. Dat de muziek zelf niet echt raakt of blijft hangen helpt de voorstelling ook zeker niet.

Daarnaast komt ook de verbinding met het heden wat kunstmatig over. Wellicht was het krachtiger geweest om het aan de fantasie van de toeschouwer zelf over te laten om die link te leggen. Belangrijkste manco is echter dat de toeschouwer niet echt betrokken wordt bij het lot van Anne en de overige Achterhuisbewoners. Evenals de oude vrouw slaan wij het gebeuren gade. En evenals als haar stappen we aan het eind vrij onberoerd door een deur naar buiten om door te gaan met ons leven.

Ondanks de integere bedoeling van de producent en de goede cast lijkt de voorstelling daarmee aan haar doel voorbij te schieten. Misschien is het dagboek van Anne gewoon niet het meest geschikte materiaal voor een musical of muziektheater-voorstelling. Misschien blijft de boodschap toch gewoon het best en krachtigst overeind in haar oorspronkelijke vorm: die van het dagboek.