Kristina .......van Duvemà¥le tot New York

Helen Sjöholm is net zo vergroeid met haar “Kristina”-rol als onze Pia dat met die van “Elisabeth” is. Logisch dus, dat zij en niet een bekendere Amerikaanse naam, ook nu in de titelrol op de bühne stond. Niet alleen logisch, maar op basis van de spontane staande ovatie die het publiek haar halverwege de 2e akte gaf, à³à³k terecht. Deze vrouw met haar glasheldere en loepzuivere stem overtuigt volledig als de strenggelovige Kristina. Als zij zich na veel tegenslagen vertwijfeld tot haar God wendt in “You have to be there” ontroert dit tot op het bot. Zelfs een ongelovige voelt de emotie en oprechtheid van haar oproep. Maar Sjöholm excelleert niet alleen als ze uit kan pakken in dit dramatische lied. Haar pauzefinale “Summer rose” bijvoorbeeld is er één van een meer ingehouden en ingetogen klasse.

De beroemde Engelse tenor Russel Watson, vertolkte de rol van haar man Karl Oskar. Hij had duidelijk nogal wat fans in de zaal ; er waren wellicht wat toeschouwers die eerder voor hem dan voor de voorstelling zelf waren gekomen. Ondanks zijn enorme stembereik, vormde hij echter de minste schakel in het geheel. Wellicht ook wat meer in het oog springend door de enorme kwaliteit die om hem heen stond, maar hij oogde en klonk soms wat instabiel. Zijn emotionele betrokkenheid was wel ontroerend: gedurende de laatste minuten van de voorstelling stroomden de tranen hem onafgebroken over de wangen.

Zo ook bij de Canadese Louise Pitre die naast haar rol van prostituée Ulrika ook fungeerde als vertelster. Op sporadische momenten zorgde zij er in korte heldere bewoording voor dat het verhaal voortging. Pitre is één van die actrices die je aandacht vangt zodra ze alleen maar op het podium verschijnt. Ze schitterde dan ook niet alleen vocaal in haar grote solo “Never” maar evenzo door haar “stage-presence” en de subtiele nuances die ze in haar spel weet aan te brengen.

Tot slot van de 4 hoofdrollen mag Kevin Odekirk als Robert niet onvermeld blijven. Met 3 kanjers naast hem, presteerde hij het toch nog om eruit te springen. Zijn vertolking van “Down to the sea” was van een ongekende schoonheid. Hulde, hulde. Datzelfde gold voor het koor -dat een zeer belangrijke rol in dit stuk vertolkt en enkele prachtige koorpartijen voor haar rekening mag nemen-als ook voor het orkest o.l.v. Paul Gemignani. Beiden leverden een excellente prestatie.

Naar het ovationele applaus waarmee het creatieve team (Benny Andersson, muziek — Björn Ulvaes/Herbert Kretzmer teksten) het podium op werd gedwongen te oordelen, is ook de musical Kristina New York binnengevaren om er te blijven. En ondanks dat dit vrijwel geheel symfonische stuk wellicht wat zwaar is voor de gemiddelde Broadwaybezoeker zou dat nog kunnen lukken ook. Als er 2 dingen zijn waar vrijwel elke Amerikaan namelijk affiniteit mee heeft, dan zijn het wel religie en het verwezelijken van “The American dream” .....en laten dat nou net dé hoofdthema’s van dit verhaal zijn. Het geheel zal bewerkt moeten worden: een behoorlijke scheut humor erbij en evenredig veel speelduur eraf. Maar was er niet nog ooit zo’n ellenlang miserabel stuk, gebaseerd op een historische Europese roman dat collectief door alle critici de grond werd ingeboord om vervolgens tot één van de best verkopende musicals ooit uit te groeien ? Laten we hopen dat Kristina een soortgelijk lot beschoren is. Dit meesterwerk van Björn en Benny verdient het zonder twijfel om een groot theaterpubliek te kunnen bereiken. Tot die tijd zullen we genoegen moeten nemen met de cd-versie van dit concert die binnenkort zal worden uitgebracht of met die van de originele Zweedse cast natuurlijk. Iets is beter dan niets ......