Lang en Gelukkig is een theatervoorstelling met een twintigtal liedjes, die in de voorstelling zijn verweven.; of je het nu een musical moet noemen of een muziektheater-voorstelling. De liefhebber komt wel aan zijn trekken, ook al is het merendeel van de songs een bewerking van bestaande populaire liedjes. Van Willeke Alberti en André Hazes tot aan Nirvana en Minnie Riperton; een bonte màªlee.
De voorstelling zelf verdient eenzelfde predicaat. Het is een mengeling van visuele en platte humor. Fraaie plaatjes en volkomen nonsens. De show is er duidelijk een op Engelse leest: travestie en dubbelzinnigheden, vooral sex-gericht, hebben een prominente plaats. Bovendien lijken er een aantal bewuste of onbewuste knipogen naar bestaande musicals gemaakt te worden.
Zo heeft ook deze voorstelling een boven-aanzicht scene. Knipoog naar Tarzan of niet; ze behoort tot de hoogtepunten van de show. Serieus prachtige vondsten (omhoog gaan zitten) worden razendsnel afgewisseld met flauwekul (glas inschenken). Verder lijken de lampjes in het haar van de stiefmoeder tijdens het bal, en de razendsnelle transformatie van Assepoester te verwijzen naar de V&V productie over hetzelfde onderwerp. Ook Evita komt nog even langs.
Het idee achter Lang en Gelukkig is al wel vaker vertoond. Men neme een sprookje, in dit geval Assepoester, en mengen dit met wat andere sprookjesfiguren, met verwijzingen naar hun bijbehorende verhaallijnen. Vervolgens loopt het niet helemaal meer als we uit de overlevering kennen. De kracht zit in de absurde uitvoering en de soms buitengewoon knappe en dan weer uitermate platvloerse grappen en woordspelingen. Al op het moment dat de afzichtelijk uitgedoste en nogal warrige goede fee (op dat moment gespeeld door Hans Leendertse) ten tonele verschijnt en je een nominatie voor slechtste travestiet van het jaar zou willen uitdelen, weet je dat het een bizar avondje zou worden. Het is de eerste drag-act van de avond, waar er nog een aantal zullen volgen. De opkomst van Assepoester’s aanstaande schoonmoeder (Arjan Ederveen) met haar dochters Paris en Hilton (Alex Klaasen en Gijs Naber) vanaf de vliegtuigtrappen is hilarisch.
Even gaat het mis. Als bij een degengevecht de massief ijzeren degen ongeveer een meter voor me langs vliegt en naast me op de zaalvloer beland, voor de voeten van de persoon die op de tweede rij op de hoek zit. Ook op het podium zit even de schrik erin, want hoewel er het één en ander zeer bewust de zaal in vliegt (golfballen en WC-papier) was deze degen daar niet één van. Het loopt gelukkig goed af.
Lang en gelukkig wordt gespeeld door een aantal ras komieken en acteurs. Arjan Ederveen speelt de boze stiefmoeder op de voor hem bekende wijze, sterk. Over the top-gemeen, vals, en natuurlijk stapt hij weer eens uit zijn rol. Ook Alex Klaasen is een lekker valse stiefzuster, maar weet de boze wolf toch wat meer dimensie te geven. Zijn ”Smells like teen spirit”-cover is indrukwekkend.
De “echte” vrouwen in het gezelschap brengen het er ook goed van af. De puberende Roodkapje en de statige koningin, die in vrijwel alles aan onze vorstin doet denken, zijn zeer overtuigend. Assepoester (Hannah van Lunteren) is geloofwaardig, en ontwapenend in haar onschuld.
Wie de beste goede fee is; de strijd is onbeslist. Guus Dam en Hans Leendertse zorgen ervoor dat je in eerste instantie niet eens het verschil merkt. Als prins van Oranjenassaukade heeft Hans Leendertse wel de leukere “andere” rol. Dick van den Toorn heeft als Knoop vooral de op kinderen gerichte rol, en weet deze lekker te overdrijven, zeker met een zaal vol volwassenen,
In de buitengewoon getalenteerde cast weer Gijs Naber extra op te vallen. Als styling-bediende van de prins is op een extraverte manier tegelijkertijd integer, en zijn Hazes-bewerking behoort tot de toppers van de show. Als stiefzuster is hij op een overacte manier hysterisch, maar blijft geloofwaardig als domme hitsige griet.
Omdat een sprookje zoet moet zijn wordt ook nog een klasje ballet-kinderen uit de kast getoverd. De onschuldige dansjes zijn een schril contrast met de toon van de voorstelling. Als één van hen op een gegeven moment als Bambi opkomt voel de de “aaaaaaah” door de zaal gaan . Dat ze haar tekst van een blaadje voorleest, past er gewoon bij, en als ze tenslotte vraagt of iemand haar moeder heeft gezien, is dat weer een typisch voorbeeld van de humor in de voorstelling.
Lang en Gelukkig wordt gebracht als familievoorstelling. Toch zullen de tieners en volwassenen het meest van de show genieten, en mogen we hopen dat de kinderen later niet vragen om sommige grappen uit te leggen. Zoals over Klein Duimpje in de tas: “We kunnen hem altijd nog zwart verven en Tarzan noemen.” Ook wat voor de tere kinderziel onschuldiger citaten als een Rita Verdonk verwijzing zullen langs hen heen gaan. Ter compensatie is er veel interactie. Zo moet Knoop regelmatig worden wakker geroepen als hij weer eens in slaap valt. Bij de avondvoorstelling, die tot kwart voor elf duurt en met dus vrij weinig kinderen in de zaal, is het meer ‘cult’ dan passend, maar ook wel weer erg grappig. “Een hoop happy singles in de zaal.” De meeste zullen met een big smile zijn vertrokken.
