Lover of loser: de gesprekken

Juliann Ubbergen

We herkennen je als televisieacteur (Huis Anubis), Is dit je eerste theatervoorstelling?
Op grootschalig niveau is dit mijn derde voorstelling. Ik heb wel van mijn twaalfde tot mijn achttiende op de theaterschool gezeten, waar ik elk jaar een productie deed. En ik heb twee voorstellingen gedaan van het Huis Anubis, in 2010 en 2011, dus daar was ik ook zingend en dansend te zien.

Is het een bewuste stap, die je nu hebt gemaakt, weer richting theater?
Ik ben begonnen met theater, daarna film gedaan, toen televisie en telefilm. Ik heb dus geproefd van van alles, maar ik merkte vooral bij de voorstellingen van Anubis dat de planken me echt roepen. Of het een bewuste stap is geweest; het kwam op mijn pad, maar ik vind dit wel het fijnste.

Wat we je nu qua dans hebben zien doen, lijkt behoorlijk pittiger dan wat je bij Anubis moest doen?
Zeker, Dan Karaty maakt er een choreografie van waar je u tegen zegt. Het is ook conditioneel een stuk zwaarder. Maar het is een uitdaging en ik blijf die opzoeken. En ik trek het gelukkig wel. Ik heb toen ik 14-15 was twee jaar streetdance gedaan, en ik kan me daar verder niets meer van herinneren. Het is iets wat in je lichaam zit.

Heb je het boek gelezen, of de film gezien?
Ik heb eerlijk gezegd het boek nooit gelezen. Ik heb van Carry Slee wel Afblijven en Spijt gelezen. Ik ga het nu wel lezen, om te weten waar het vandaan komt. Zodat ik bij de premiere wel kan zeggen dat ik het heb gelezen. De film heb ik ook niet gezien. Ik heb toen de Carry Slee reeks werd verfilmd in de eerste film gezeten (Afblijven). Dus eigenlijk zou ik de andere films ook wel moeten hebben gezien, maar geen een. Zou dit slecht zijn voor mijn naam?

De Huis Anubis voorstellingen waren al interactief, maar deze is nog interactiever?
Wat we in de Huis Anubis voorstellingen deden was de vierde wand doorbreken. En dat vind ik hartstikke fijn, want je krijgt direct reactie, en als je het op een goede manier doet kun je het publiek ook bespelen. Dit is wel het meest extreme van interactief: echt vragen. Het publiek wordt er ook steeds rumoeriger van.

Hier gaat de presentatrice door die vierde wand. Ga je daar als speler ook doorheen?
Ja. Nee. Je zit natuurlijk te zoeken naar een verhouding. In hoeverre is het een show die je voor het publiek speelt, en in hoeverre zit je in een verhaal. Wanneer zit je in een scene, en wanneer zit je in 'de studio'? Er zijn wel een paar momentjes waarin ik de derde wand doorbreek, maar als speler heb ik verder niet zo veel met het publiek te maken. Ik ben mijn verhaal aan het spelen, en mijn dansjes aan het doen. Ook de keuzemomenten hebben op mij niet zo heel veel invloed. Nou ja, één keuze moment wel, dat is wanneer er een nummer wordt gekozen tussen dat van Pim en dat van mij.

Pip Pellens

Hoe is het om het middelpunt van de voorstelling te zijn? Want als publiek volgen we jouw verhaal
We zijn een kleine groep, dus eigenlijk is iedereen het middelpunt, Ik vind het een hele grote eer dat ik zo'n grote rol mag spelen, en ik heb het heel erg naar mijn zin. Het publiek volgt mij niet alleen, maar bepaalt hoe ik verder ga. Dat is leuk bedacht.

Zitten er in de keuzemomenten gevallen tussen waar je als actrice een bepaalde voorkeur hebt?
Bij mij niet echt, Ik vind het juist zo leuk dat elke avond anders kan zijn; dat je nooit weet wat er gaat gebeuren. We hebben tot nog toe nog niet alles gespeeld, maar we hebben in de try-outs tot nog toe dat het publiek heel enthousiast is. Dat ze ook reageren: “Nee, nee, nee. Die kant op,” dat ze het echt leuk vinden om te kiezen en dat dat ook heel snel gaat.

En de zaal zit vol met tieners?
Ja. Het zijn vaak scholen, en vooral meisjes. Die komen allemaal voor Pim. Maar er zitten ook ouders bij. En die reageren soms ook: 'Dit is best heftig. Ik zit hier met mijn dochter hoor.'Maar het is belangrijk dat dit verhaal wordt verteld, want Loverboys zijn natuurlijk heel gevaarlijk. En het komt steeds meer voor. Ook voor ouders is het belangrijk dat ze weten dat dit kan gebeuren, en dat ze dat moeten voorkomen.

Reageren de meisjes anders in de zaal dan de jongens?
Daar heb ik eigenlijk niet op gelet. Ik maak de keuzes niet; dat doet Loretta. Ik kan niet altijd in de zaal kijken. Maar vaak is het fifty-fifty.

Hoe heb je het ervaren om een stuk niet in zijn geheel te kunnen oefenen?
Dat was wel lastig. We hebben zes weken gerepeteerd, waarvan één week dans. Qua tekst hebben we anderhalf script, dus veel tekst. En andere teksten in liedjes die je moet leren. De eerste doorlopen speelden we alles. Vorige week gingen we monteren in theater aan de Schie, en steeds één lijn gekozen, en gemonteerd met geluid en licht.

We hebben een stukje stevig danswerk gezien. Ben je een danseres?
Totaal niet. Er zit ook bijna geen danser bij ons. Daarom vind ik het zo knap wat we voor elkaar hebben gekregen. Er zijn nog een paar heftige dansen. Het was ook een hele uitdaging We hebben de eerste weken sit-ups en krachttraining en zo gedaan. We willen het allemaal perfect doen, dat heeft eigenlijk iedereen. We gaan door totdat het strak is en de choreagrafen zorgen daar ook voor. Dat hield de motivatie er wel in.