Interview

Musicalworld sprak met Duncan Anepool

Het is nog nooit echt mis gegaan, maar wel eens bijna; ik hing met mijn billen half over de rand van het podium en moest me echt met mijn vingers vastklemmen.

Hoe ervaar je zo’n laatste maand in Saturday Night Fever, je hebt er toch bijna 2 jaar ingespeeld en het einde is nabij?
Ik ben er eigelijk niet zo mee bezig omdat ik weet dat er wel weer iets nieuws komt. Ik ben ook wel toe aan iets nieuws, dit is voor mij de 1e keer dat ik bijna 2 jaar achter elkaar dezelfde rol speel.

Wat zijn je plannen voor na Saturday Night Fever?
Ik heb audities gedaan voor Mama Mia en zit in de finals! In 1e instantie heb ik auditie gedaan voor de rol van “Sky”, maar daar zoeken ze toch iemand voor die meer een Grieks uiterlijk heeft. Toen hebben ze me gevraagd of ik auditie wilde doen voor de rol van “Pepper” en daar zit ik nu dus voor in de finals. Ook heb ik auditie gedaan voor The Lion King voor de rollen van “Zazu & Timon”, maar ik bleek hiervoor toch te jong te zijn.

Hoe gaat zo’n auditie, word je daarvoor gevraagd of moet je overal zelf achteraan. Waarop baseer jij je keuze of je op auditie gaat?
Ik word de laatste tijd gevraagd of ik auditie wil doen. Daarbij heb ik ook een hele goede manager die oog heeft voor welke rollen er voor mij geschikt zouden zijn. Daarbij gaat het mij er vooral om dat er een uitdaging zit in de rol.

Ben je zenuwachtig als je gaat auditeren?
Ik heb geluk dat ik niet afhankelijk ben van het theater. Ik kan er nog zoveel naast doen. Zo geef ik power-yoga les in de yoga school van mijn vriendin. Ook heb ik de koks opleiding gedaan dus ik kan nog altijd gaan koken of serveren. Deze instelling zorgt er wel voor dat ik wat relaxer ben bij audities. Natuurlijk is er wel wat spanning, maar dat is een gezonde spanning. Mijn motto is eigelijk dat ik nog liever afwas dan dat ik een rol ergens 3 hoog achter in het ensemble neem waar ik niet achter sta. Ik wil alleen die dingen doen die ik leuk vind, het leven is gewoon te kort om je druk te maken over kleine dingen.

In het nummer “Boegieschoenen” val je op een gegeven moment van de motorkap af bijna het publiek in, is dat wel eens mis gegaan?
Het is nog nooit echt mis gegaan, maar wel eens bijna; ik hing met mijn billen half over de rand van het podium en moest me echt met mijn vingers vastklemmen.
Het is trouwens wel een leuk idee voor de 23e bij de laatste show om zo het publiek in te duiken, maar dat ligt er dan ook wel aan wie daar zit.
Wat mij trouwens wel opvalt is dat de laatste tijd de mensen erg veel aan mijn haar zitten, als ik met mijn hoofd over de rand van het podium hang. Daar heb ik toch wat moeite mee. Er moet wel een bepaalde grens zijn vind ik dus soms zeg ik er ook wel iets van.

Je speelde al in musicals voordat ze echt populair werden bij het grote publiek, wat trok jou zo aan in die wereld?
Ik ben begonnen als danser in Sweet Charity met Simone Kleinsma. Ik heb geen musical opleiding gedaan, maar wel verschillende workshops in binnen- en buitenland. Naast het dansen ben ik me op een gegeven moment ook gaan verdiepen in acteren en zingen. De meeste ervaring heb ik wel op het podium opgedaan, daar leer je gewoon het meeste van. Wat mij zo aantrekt in het wereldje is dat mensen voor 2 en half uur helemaal in een andere wereld kunt halen, dat is het mooie van theater.

Wij gaan vanavond na de voorstelling naar de disco, ben jij daar wel eens te vinden?
Tegenwoordig niet meer, in het begin wel af en toe, maar ik vind de disco echt een feestje voor de mensen na de voorstelling. Als wij daar zouden komen dan zijn wij weer het middelpunt terwijl we net 2 en half uur het middelpunt zijn geweest.

08 February 2003
N.v.t.
Utrecht
Beatrix Theater
Duncan Anenpool, Saturday Night Fever, Nonsens