I know I scare you..But I want to write and I want to see. And what would I write about if I only stayed within the doll’ss house, the flower world I grew up in? I love you but I’m growing out of what you gave me… Let me fight my monsters. I love you. You made me.
- Een citaat uit een e-mail van Rachel Corrie naar haar moeder.
Megan Dodds als Rachel Corrie.
Dit stuk is het geinspireerde idee van acteur Alan Rickman (Snape uit de Harry Potter films). Hij was nieuwsgierig naar de mens achter het politieke symbool waartoe Rachel gebombardeerd was. Yasir Arafat bestempelde haar tot martelaar van de intifada, terwijl ze door zionisten (vooral landgenoten van Rachel) gedemoniseerd werd. Op een website stond na haar dood o.a. ‘Good riddance to bad rubbish’.
Samen met Katharine Viner (redacteur van The Guardian) stelde Rickman een theatrale tekst samen bestaande uit e-mails en dagboekfragmenten van Rachel. Hij nam ook de regie op zich en bracht het stuk onder bij het gerenommeerde Royal Court theatre. Daar groeide het uit tot een succes de estime en werd de speel periode meerdere malen verlengd.
Rachel haalde echter pas het wereldnieuws toen The New York Theater Workshop besloot om de Amerikaanse wereldpremiere ‘uit te stellen’, omdat het klimaat te onrustig was (Hamas had bv. net de verkiezingen in Palestina gewonnen). Dit verbaasde en verontwaardigde de internationale theatergemeenschap, die het theater kent als een plek voor uitdagend materiaal als Rent, Homebody/Kabul en de radicale interpretaties van klassiekers als A Streetcar Named Desire en Hedda Gabler door Ivo van Hove. Het Royal Court, de makers en grote namen als Nobelprijswinnaar Harold Pinter, Pulitzer Prize-winnaar Tony Kushner en Oscar-winnaar Vanessa Redgrave spraken van schande en zagen het uitstel als censuur. Omdat de NYTW-productie was afgelast is Rachel Corrie nu voor 6 weken te zien in het West End. Aangezien het materiaal mij aansprak en ik altijd geinteresseerd ben in werk dat een bepaalde groep wil onderdrukken bezocht ik Rachel een dag na de West End premiere.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit van Rachel Corrie had gehoord voor de controverse rond het stuk. Dit is echter niet zo vreemd aangezien haar dood twee dagen voor de aanval op Irak plaats vond en de wereldmedia zich volledig op die kwestie focuste.
Rachel werd op 10 april 1979 geboren in Washington en het stuk begint op het moment dat ze op het punt staat te vertrekken naar Rafah in de Gaza strip. Ze reist als activiste namens het International Solidarity Movement (ISM). Deze organisatie zet zich in voor het geweldloos verzet tegen de bezetting door het vierde grootste leger in de wereld, die van Isra�l. Het verzet bestond o.a. uit het fungeren van Westerlingen als ‘human shields’ tegenover de bulldozers (afkomstig uit Amerika), die vele Palestijnse huizen vernietigden. In het stuk legt Rachel haar motivatie om dit te doen haarfijn uit: I’ve had this underlying need to go to a place and meet people who are on the other end of the portion of my tax money that goes to fund the US and other militaries.