In Rachel zag ik enkele paralellen met Anne Frank. Ze hield fervent een dagboek bij, wilde ondanks alles geloven in de goedheid van de mens, wou schrijver worden, was geobsedeerd door popcultuur (o.a. Pat Benatar en Spider-Man) en de muur van haar studentenkamer hing vol met plaatjes van sterren. Ze had echter ook een groot politiek bewustzijn o.a. gevoed door een high school trip naar Rusland.
De Amerikaanse Megan Dodds speelt Rachel op integere en verbluffende wijze. Ze is waarschijnlijk 10 jaar ouder dan het personage dat ze speelt, maar ze weet feilloos de stem, uitdrukking en kracht van een idealistische jonge vrouw te vinden. 90 minuten lang staat ze helemaal alleen op het podium en wisselt ze in een fractie van een seconde van tijd, plaats en emotie. Een van de meest simpele beelden uit het stuk blijft voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Dodds staat op een stoel, armen wijd uitgespreid, en zingt met volle overgave A Hard Rain’s Gonna Fall van Bob Dylan. Kippenvel! Dit is de essentie van Rachel: armen wijd open voor de onderdrukten.
Na het zien van het stuk kan ik niet begrijpen waarom iemand dit werk zou willen censureren of als gevaarlijk beschouwd. Is het een echt toneelstuk? Misschien niet helemaal. In Rachel Corrie krijg je een eenzijdig argument te horen, terwijl in een volwaardig politiek stuk van bv. Kushner of David Hare meerdere meningen verwoord zouden worden. Is dat storend in dit geval? Wat mij betreft niet. De meeste van ons worden toch al jarenlang ge�ndoctrineerd met de andere kant van de medaille. Via de stem van Rachel krijg je ook eens een ander beeld van de Palestijnen te zien. Volgens sommige is dit blijkbaar gevaarlijk. Onlangs werd ook geprobeerd om de Oscar nominatie voor de Nederlands-Palestijnse film ‘Paradise Now’ ongedaan te maken. Volgens tegenstanders zou het terroristen verheerlijken. Na het bekijken van deze film kan ik zeggen dat juist het tegenovergestelde het geval is.
Rachel eindigt op een zeer emotionele noot. Het podium is leeg. Via de stem van een ooggetuige wordt de dood van Rachel omschreven, waarna op een televisiescherm de echte Rachel verschijnt. Ze is ongeveer 10 jaar en pleit vol overgave om een oplossing voor de hongersnood in de wereld. Einde. Wat een verlies voor de wereld.
Dit belangrijke stuk maakt duidelijk dat Rachel geen heilige en ook geen verrader was, maar een mens van vlees en bloed. Haar geweten kon het niet aan niets te doen terwijl met haar belastinggeld een heel volk op onmenselijke wijze onderdrukt werd. Zulke individuen zijn zeldzaam. Was ze heldhaftig? Na�ef? Dat is voor een ieder om voor zich te bepalen. Je verlaat het theater in elk geval met veel stof om over na te praten en te denken. Mooi dat theater dit nog steeds kan doen.