Met Mary Poppins haalt Stage Entertainment de derde openeindproductie gebaseerd op een Disneyfilm op rij naar het Fortis Circustheater. Nadat The Lion King en Tarzan de afgelopen jaren Nederland’s belangrijkste musicaltheater bewoonden, is nu Mary Poppins in Scheveningen neergestreken. Met Aida meegerekend (wel een Disneyproductie maar niet op een Disneyfilm gebaseerd), is dit zelfs al de 4e opeenvolgende musical uit de Disneystal.
Ook deze voorstelling lijkt, net zoals haar 2 meest recente voorgangers (Tarzan / Lion King), er voornamelijk op gericht om gezinnen met (jonge) kinderen naar het theater te lokken. Toch is Mary Poppins een volwassenere voorstelling dan het op het eerste gezicht lijkt. Dat komt enerzijds door de thematiek. Ook al gaat het om een klassiek (kinder)verhaal -het oorspronkelijke karakter Mary Poppins stamt reeds uit 1934- de kern van het verhaal blijkt verrassend actueel te zijn. Vader Banks zet zijn carrière bij de bank op de eerste plaats waardoor hij zijn kinderen niet of nauwelijks op ziet groeien. Er is een supernanny -die her en der wat magie en hints in de rondte strooit- en een crisis bij de bank voor nodig om hem het belang van zijn gezin en opgroeiende kinderen te laten beseffen. Bankencrisis ? Mannen die hun carrière op een lager pitje zetten om meer “qualitytime” met hun gezin door te kunnen brengen ? Het zijn thema’s waarmee we Dirk Scheringa en Wouter Bos de laatste maanden regelmatig in het nieuws zagen. De verhaallijn op zichzelf is niet heel diepgaand of gecompliceerd. Toch zal het thema “het vinden van een goede balans tussen materiaal en emotioneel welzijn” dus herkenbaar zijn voor menigeen, juist in de huidige tijd.
Het tweede punt waardoor de voorstelling volwassener te noemen is dan The Lion King en Tarzan ligt in de gebalanceerdheid. Genoemde voorstellingen begonnen beiden met een enorme openingsknaller waardoor de toeschouwer de eerste minuten, met name visueel, volledig overdonderd werd. Dat hoge spanningsniveau was echter onmogelijk een hele voorstelling lang te handhaven en zowel Tarzan als de The Lion King verschoten hun krachtigste kruid als het ware reeds in deze openingsscène. Mary Poppins komt weliswaar ook letterlijk uit de lucht vallen, maar de spanningsboog in zowel het verhaal als de spektakelmomenten zijn hier veel beter over de hele voorstelling gedoseerd. Daardoor wordt de toeschouwer wellicht niet al direct in het eerste deel meteen uit zijn stoel geblazen, hij wordt ongemerkt wél meegezogen in het verhaal.
Dit verhaal, gebaseerd op de boekenreeks van de Australische schrijfster Pamela Lyndon Travers, zal bij menig bezoeker bekend zijn vanwege de Disneyverfilming uit 1964. Het was Julie Andrews doorbraak als goedhartige kinderjuffrouw. Een karakter dat ze een jaar later nog eens dunnetjes over zou doen in het welbekende The Sound of Music. In Mary Poppins arriveert de magische nanny per paraplu bij de familie Banks in Londen anno 1930. Met haar komst gebeurt er een hele reeks van wonderlijke dingen bij en met de familie, waarbij o.a. Mary’s vriend de schoorsteenveger Bert betrokken is. Uiteindelijk weet Mary’s levensvreugde ook de warmte in het gezin Banks terug te brengen. Daarmee is haar taak volbracht en kan ze met de wind meewaaien naar een volgend avontuur.
Het was de bekende Britse producent Cameron Mackintosh (Les Miserables) die uiteindelijk, 11 jaar na zijn eerste poging, in 2002 met Disney’s Tom Schumacher tot overeenstemming kwam om de liedjes uit de film voor een musicalversie te mogen gebruiken. Eerder had hij in 1993 al de toestemming van de toen 93-jarige schrijfster gekregen om haar personage voor een musical te mogen gebruiken. Hoewel de kern van het verhaal in tact blijft, is deze musicalversie zeker geen exacte kopie geworden van de film. Zo zijn niet alle nummers die de Shermann-broers voor de film schreven terug te horen in de musical. Anderzijds zijn er enkele nieuwgeschreven liedjes uit de pen van Georges Stiles en Anthony Drewe toegevoegd, zoals o.a. “Alles kan”. De magie van Mary Poppins blijft echter recht overeind en deze musicalversie weet dan ook minstens in dezelfde mate te betoveren als de filmklassieker dat deed.
