Dit weekend is het premièreweekend van Peter Pan, het echte verhaal. Het NJMT brengt de voorstelling met twee verschillende casts, die elke een eigen première hebben. Musicalworld bezocht ze beiden en zag dus iedereen aan het werk. Dus twee recensenten, twee voorstellingen, twee casts, dat levert uiteraard twee meningen op, of misschien toch niet helemaal.
Jeroen zag de eerste première, cast Poema:
Het is alweer even geleden dat NJMT ons verraste met prachtige voorstellingen als Kruistocht in Spijkerbroek en Oorlogswinter. Met de vorige voorstelling echter, de reprise van The Wizard of Oz. leek de tijd 20 jaar te hebben stilgestaan. En nu is er dan Peter Pan, het echte verhaal. Een voorstelling die haar leven begon als een kleine eindvoorstelling van een theaterbootcamp, geschreven door Elise Berendse, maar inmiddels is uitgegroeid tot een heuse tourproductie.
Wie rondneust vindt al veel verschillende Peter Pan—musicals, maar omdat geen ervan volgens Elise Berendse de lading van Nimmerland goed dekte, heeft ze zelf een compleet nieuwe versie geschreven. Helaas mondt het uit in een nogal rommelige vertelling, die het moet hebben van aardige scenes, een paar leuke liedjes, en vooral enthousiast en bij vlagen erg sterk spel. Te veel komt uit de lucht vallen: niet letterlijk, want er is wijselijk voor gekozen de acteurs niet werkelijk te laten zweven, maar situaties zijn erg vaak ineens zo. Deels heeft dit misschien met de techniek te maken, die nog niet optimaal was, en zo onvoldoende de aandacht op de juiste plekken kon vestigen. Maar kennelijk wordt er ook van uitgegaan dat iedereen het verhaal kent. Tegelijkertijd botst dat wel met het streven het échte verhaal te vertellen, want kennelijk kennen we dat verhaal dan niet. Als het verhaal inderdaad begint af te wijken van wat we regulier te zien krijgen, zoals het plan van Haak om Wendy bij Peter Pan los te weken, dat zelfs lijkt te gaan werken, krijgt vervolgens niet een helder vervolg. Ook lijken enkele songs geen doel op zich te hebben, anders dan misschien het overbruggen van een decorwissel. Het laatste kritiekpunt is het soms wel heel opzichtig lenen; dat geldt voor de liedjes, maar ook voor de choreografie. Zo is bij ‘in het gelid’ overduidelijk de beweginf van de politieagenten uit Billy Elliot te herkennen.
Al met al is dat jammer, want het brengen van een nieuwe voorstelling valt altijd toe te juichen. Positief is zeker ook het geluid, dat weer lekker vol klinkt. De koorpartijen lijken als vanouds op band te staan, maar alle solisten zijn overduidelijk live, en zeker waar het de zang betreft, is het prima in orde. Qua acteren is er tussen de bijrollen wel duidelijk een verschil in niveau te zien, en een enkeling valt in de gebruikelijke valkuil net even te snel te praten, waardoor de boodschap minder goed overkomt. Tijdens deze première speelt Roan Pronk de titelrol, en doet dit uitstekend. Hoewel je zeker niet altijd achter Pan’s keuzes staat, kun je goed meeleven met deze jongen die niet volwassen wil worden. Hij heeft zijn fysiek en zijn stem mee, wat zorgt voor een sterke podiumaanwezigheid. Hiermee weet hij ook het publiek aan te zetten tot mee-roepen en -klappen, want ook in deze show is het uiteraard belangrijk dat er zo veel mogelijk mensen in elfjes geloven. Natuurlijk leef je mee met de kinderen Darling, die hun rollen eveneens overtuigend vertolken. Dat geldt zeker voor de jongste telg Michael, vertederend gespeeld door Eelke Dembinski.
Hoewel behoorlijk wat tijd uitgetrokken wordt voor de thuissituatie van de kinderen, wordt de rol en positie van de ouders eigenlijk pas echt helder in de loop van de voorstelling. Patricia van Haastrecht mag dan laten horen wat een geweldig zangeres ze is, en al eerder geloven we dat ze een liefdevolle moeder is. Of vader op zijn manier nu wel of geen held is doet eigenlijk niet meer ter zake, we gaan van Vincent de Lusenet houden, in al zijn kinderlijke speelsheid. Mooi in de voorstelling is ook dat Haak en Smie niet extreem karikaturaal zijn. Jeroen Phaff heeft natuurlijk de juiste bulderstem, en weet qua zang vooral bij zijn solo waarin hij Pan wil vermoorden indruk te maken. Smie is ook niet de standaard boksbal, de kluns die de klappen krijgt. Natuurlijk is hij niet altijd even snugger, maar soms komt hij verrassend uit de hoek. Marc-Peter van der Maas heeft in deze rol absoluut zijn leuke momenten.
Kort samengevat: Peter Pan, het echte verhaal, kan zijn titel door de rommelige structuur niet helemaal waarmaken, maar er wordt wel heel leuk in gespeeld.
Johan zag op zondag de première van de Adelaar-cast, lees verder op de volgende pagina!
