Pia over haar rol Milady DeWinter:
In Nederland was het op basis van het originele script en heb je te maken met Dumas (Alexandre Dumas, de auteur van het boek). Hij heeft de 3 musketiers als feuilleton geschreven en allerlei verhaallijnen gecreëerd die je allemaal moet bedienen omdat het verhaal anders niet meer klopt. De man zelf liep op straat en peilde wie er populair was en ging daarmee schrijven. Een soort soap avant le lettre dus. Het is heel lastig om al die verhalen in twee en een half uur te planten. Je kunt er voor kiezen om Milady de Winter of Richelieu als puur slechte mensen neer te zetten, maar dat is op het toneel heel saai.
De oorspronkelijke show had een tijdsduur van vier uur. Dan moet je inkorten en gaan er scènes uit; dan gaan er gaten ontstaan in karakterisering. Ik denk dat Richelieu degene was die het meest klopte, omdat hij de meeste achtergrondinformatie had. Het schrappen van scènes ging erg ten kost van de verhaallijn van Milady DeWinter, die niet meer klopte.
Waar we nu voor gekozen hebben is om Milady de Winter meer achtergrond te geven, te laten zien waar ze vandaan komt en waarom ze de weg kiest die ze genomen heeft. In Nederland was dat soms te snel-snel omdat andere karakters meer ruimte nodig hadden. Toen we naar Berlijn gingen heb ik gezegd dat ik wel mee wilde gaan, als mijn rol dan wel de verhaallijn krijgt die ze zou moeten hebben. Ik heb het toen besproken met Paul Eeneens (regisseur) en we waren het over bijna alles eens. Zo’n 85% van die ideeën is er in verwerkt, en zo werd Berlijn voor Milady een compleet andere show.
In Stuttgart is het nog iets beter geworden. Berlijn en Stuttgart verschillen niet heel veel, maar juist wel in de finesses. Milady DeWinter is een rond verhaal geworden, en dat is ook veel lekkerder spelen. Als je elke avond moet zorgen dat de gaten aan elkaar worden gelijmd met scènes die je niet hebt, dat is heel lastig als toneelspeelster. Je hebt namelijk zelf ook geen reden voor je handelen. Geen idee waarom ik Constance vermoord; ik heb haar nog nooit gezien. Of: ik heb geen contact gehad met d’Artagnan,dus waarom zou ik dan… Dat is nu allemaal anders; die motieven zijn er nu wel omdat de contacten er nu wel zijn geweest.
Het is een zware show en nog intensiever dan de Nederlandse versie. Er wordt veel luid in gesproken (mensen onderschatten vaak hoeveel energie dat kost), mijn rol heeft veel emotie, ik heb een stevig dansnummer en ik vecht met de degen op hoge hakken met alle mannen samen. En ik ben natuurlijk weer iets ouder geworden en dus is het flink aanpoten. Ik ga ook elke dag naar de sportschool voor een work-out om de show te kunnen doen.
Over een nieuw lied in de Stuttgart- show?
Nee, er zit geen nieuw lied in. Het is nog steeds mijn solo, alleen zingt Athos aan het einde een stuk mee en daardoor begrijp je iets meer van het gevoel van Athos. Dat het echt een hartstochtelijke liefde was en heb je als publiek bijna het gevoel van “zou het nog goedkomen?” En dat is natuurlijk wel leuk. Het is dan wel heel mooi dat dat van Berlijn naar hier veranderd is en dat dat ook weer wat gegroeid is. Het begon als een uitprobeersel, omdat het natuurlijk een prachtige solo is en je die niet zomaar wil weggooien, maar dramaturgisch is het, vooral voor Athos, een enorme verrijking.
Over het opnieuw spelen van dezelfde rol
Berlijn wilde ik graag doen vanwege de verrijking van de rol en als je een rol creëert wil je er op zo’n belangrijk moment ook bij zijn. Stuttgart is een samenloop, omdat ik werk voor Stage Entertainment en zij mij hiervoor gevraagd hadden en blijkbaar weer de kwaliteit wilden hebben. Ik vond het ook wel inspirerend om die veranderingen weer mee te maken en te kijken wat daar dan allemaal mee gebeurt. Ik heb vlak hiervoor Elisabeth gedaan, en daarmee Elisabeth in Stuttgart afgesloten en de 3 Musketiere geopend. Op zich is dat natuurlijk ook wel weer heel leuk. En dan wordt het nu weer tijd voor nieuwe dingen.
Bij een volgende nieuwe versie hangt het er een beetje van af waar dat is. Als dat in Duitsland is hou ik het denk ik voor gezien, maar Nederland of Engeland zou zijn is dat anders. Het is een prachtige rol om te doen, maar er moet wel een uitdaging in zitten. Dat is altijd mijn eis bij het accepteren van een rol.
Zit die uitdaging in Elisabeth. Die heb je heel erg veel gespeeld
Bijna 1000 keer ja. Je moet niet vergeten dat ik die in heel veel landen heb gespeeld. Wenen en Nederland was een gigantisch verschil qua show. De show in Essen daarna was een mengeling van de twee. Dat vind ik nog steeds samen met de Weense versie de mooiste productie. Hier in Stuttgart was het zo dat ze iemand nodig hadden, en ik ging hier natuurlijk toch zitten. Hier was het dus meer een toevalligheid dan dat het echt in mijn planning zat. Het was fijn om deze productie af te sluiten; dan heb ik die ook weer gedaan.
De uitdaging hier zat in vooral in wat kleine veranderingen. Ik deed vijf keer per week de show dus dat was ook een beetje vakantie. Normaal is dat zeven of acht per week en dat scheelt echt heel veel.
Sommige mensen houden ervan jaren dezelfde rol te spelen, anderen spelen drie rollen in een jaar. Welk type ben jij
Allebei. In het begin van mijn carrière heb ik zowel Cats als Elisabeth twee jaar aan een stuk gedaan. Maar de laatste tijd speel ik de meeste producties korter. Nu heb ik dus inderdaad drie producties in een jaar gedaan. Eerst Cabaret, toen Elisabeth en nu 3 Musketiers.
