De boeken van Carry Slee vormen uitstekend materiaal voor een theatervoorstelling. Dat heeft HomeMade Productions al eerder bewezen met onder andere het prachtige Spijt. Dit seizoen is Pijnstillers aan de beurt. In dit verhaal is de hoofdrol weggelegd voor Casper. Hij is gek van muziek en schrijft liedjes. Zijn moeder Lotte voelt zich niet zo goed, maar geeft hier ogenschijnlijk niet aan toe. Dat dit anders zit, merkt Casper als hij wat in haar agenda wil zetten, en daar ‘Antoni van Leeuwenhoek’ ziet staan. Zijn moeder heeft voor hem verzwegen dat ze kanker heeft.
De beste vriendin van Casper is Sophie. Sophie is verliefd geworden op een meisje, Xanne, maar dat is niet iets waar haar vader erg blij mee gaat zijn. Haar vader is tegen alles wat niet volgens de geijkte patronen leeft. ”Ik ben de dochter van Donald Trump” verzucht ze. Ze zorgt met Casper voor een dwaalspoor, door een suggestief briefje in haar jas achter te laten. “Wat fijn dat je voor mij gekozen hebt. Casper.” Dan is er nog klasgenootje Anouk, die wil dat Casper voor haar een liedje schrijft. Ze heeft nog verkering met een basketballer, maar die staat op springen.
Het zesde personage is Raoul, een jeugdvriend van Lotte, die er vaak over de vloer komt. Een homo, met de huisraad van een professioneel alleenstaande, en die van Lotte de opdracht krijgt de moeder van Casper te worden als zij er niet mee is, met als belangrijkste taak hem te beletten met muziek te stoppen en te gaan voor een saaie baan als advocaat. Een opdracht waar hij, die zich nogal een watje voelt, logischerwijs mee worstelt. Juist hij komt in het park Xanne tegen (met een kleine cast heb je tenslotte wel een berg toeval nodig), die worstelt met haar lesbische gevoelens voor Sophie. Zij heeft veel aan de daaropvolgende gesprekken.
Ten opzichte van boek en film is er wel een opvallende wijziging. Waar de ‘verboden geliefde’ in dit twee vormen een buitenlandse jongen is, is het nu een meisje. Hiermee valt racisme buiten de voorstelling, en krijgen seksuele identiteit en ontwikkeling dus een belangrijke plaats.
Casper wordt gespeeld door Ridder van Kooten. Hij overtuigt in zijn manier van doen, en de conflicten met zijn moeder volledig als tiener, die dus het nodige voor zijn kiezen krijgt. Alexandra Alphenaar is de (alleenstaande) moeder, die advocaat is geworden, maar nog wel een vrijgevochten geest heeft. Haar onmacht is begrijpelijk, haar redding in nood vanuit het ziekbed is zowel tragisch als grappig. Sophie (Donna-Jo Aarts) is een heerlijk spontane stuiterbal, en is daarmee mooi in contrast met de piekerende Xanne (Iris Bakker). Anouk is een flapuit, en wordt leuk vertolkt door Danique Bol. Het meeste indruk maakt ze met een hartverscheurende vertolking van de zielenroerselen van Casper; een werkelijk schitterende solo. Het duurt even voordat Raoul, de rol van Mitch Wolterink, een plaats krijgt, maar zodra dit is gebeurt, zien we hem mooie dingen doen. Voor de doelgroep is dat voornamelijk zijn rol als klankbord voor Xanne; de ouderen in de zaal zullen de band met Lotte en de gevolgen voor hem waarschijnlijk weer wat meer oppakken.
Niet alleen de vertelling is gericht op een jonger publiek, ook de uitvoering is daar duidelijk op gericht. Verandering van locaties worden bijvoorbeeld met een soort ondeugende, baldadige charme uitgevoerd. Muzikaal sluit de voorstelling ook goed aan op de doelgroep. Hoewel er nog steeds voldoende variatie is, horen we regelmatig de beats die tegenwoordig zo in zijn, (gelukkig zonder de even hippe vocoder). Niet alle songs helpen het verhaal vooruit, maar een song over de leraar als sadist zal de jongeren in de zaal zeker aanspreken. De toon van de voorstelling is over het algemeen aan de lichte kant, met af en toe pittige momenten. Het eerste gesprek tussen Casper en zijn moeder over het eventuele doodgaan levert wel een paar tranen op, en natuurlijk tegen het einde toe herhaalt zich dat. Dat het afsluiten van een voorstelling met dit thema lastig is bewijst deze voorstelling. De wel erg gemakkelijke afsluiting voelt nu toch wat ongemakkelijk aan.
Met Pijnstillers staat er dus weer een goede voorstelling voor de jeugd in het theater, die aansluit op hun belevingswereld en misschien zo de hun wereld een klein beetje beter of helderder kan maken. Het biedt in ieder geval weer een ingang te praten over onzekerheden rond seksualiteit, en mogelijk ook een ingang als iemand een zieke ouder heeft. Dat zijn dan twee punten die weer mooi zijn meegenomen.
