Soldaat van Oranje: “Je Maintiendrai”

Een Matteo van der Grijn (Erik Hazelhoff Roelfzema) die in een enorme musicalballad zou uitbarsten, zou wellicht een leuk musicalmoment voor de liefhebber opleveren, maar zou ook het evenwicht in de totaalbeleving volledig verstoren. De muziek die componist Ton Harriman maakte en de liedteksten die Pamela Phillips Oland schreef, ondersteunen in de eerste plaats de voorstelling op prachtige wijze zonder daarbij zelf op de voorgrond te willen treden. Toch valt er, ook muzikaal gezien, genoeg moois te beleven. Het terugkerende “Als wij niets doen” appelleert fraai aan het rechtvaardigheidsgevoel en neemt alleen maar in kracht toe naarmate de voorstelling vordert. “Vrij met mij” is een intens liefdeslied waar zowel de passie als het verdriet vanaf straalt. “Thee” en “Een koningin duldt geen nee” zijn de nummers waarin de meeste humor is verwerkt en komen wellicht daardoor het meest musicalachtig over.

Zoals de muziek de voorstelling ondersteunt zonder daarbij teveel op de voorgrond te willen treden, zo geldt hetzelfde voor de uitvoering van de spelers. Zij zetten hun rollen op zo’n bijna griezelig levensechte wijze neer, dat het er niet toe doet dat er soms een noot afgebroken wordt of een uithaal ingehouden wordt. Hier wordt een verhaal verteld van een groep vrienden, wier verscheidenheid aan karakters uitvergroot wordt door de externe omstandigheid van een oorlog. En ondanks dat dit zonder enige twijfel één van de technisch meest gecompliceerde voorstellingen moet zijn die er momenteel wereldwijd te zien is, staat alles in dienst van dit verhaal. Regisseur Theu Boermans verdient grote lof voor zijn niet geringe aandeel hierin. Dankzij zijn voortreffelijke regie, kunnen de acteurs stralen en komen de adembenemende decorwisselingen optimaal tot hun recht.

En stralen doen ze, de cast die hier op het podium staat. En ook hier geldt weer dat de balans klopt. Elk karakter is uitgewerkt en vormt een schakel in het grotere geheel. En hoewel natuurlijk de hoofdrolspelers hierin een groter aandeel vormen, is het toch vooral door de kracht van het ensemble als geheel dat de emoties en de lading van het verhaal zo mooi overkomen. Maar ok, enkele namen dienen genoemd te worden, met die van Catherine ten Bruggencate voorop. Haar creatie van Koningin Wilhelmina is eenvoudigweg fenomenaal. Een krachtige, soms kinderlijk ontroerende, maar altijd echte en nooit karikaturale vorstin. Een prachtrol. De genoemde Matteo van der Grijn is een gedroomde Erik Hazelhoff Roelfzema. Hij brengt een natuurlijk leiderschap mee, waardoor het van begin af aan volledig geloofwaardig is dat hà­j van de vrienden van het studentencorps uitgroeit tot de verzetsleider. Loes Haverkort zet een ijzersterke Charlotte neer, een karakter in de voorstelling dat niet historisch is. Haar personage is een verzameling van mensen die wel bestaan hebben. Zonder te kort te willen doen aan deze in zijn geheel uitmuntende cast wisten verder Oren Schrijver (Anton), Tijn Docter (Fred) en Anne Lamsvelt (Ada) op te vallen.

Het is dat het verhaal zo oer oer Hollands is, maar voor het overige straalt alles aan deze productie een internationale klasse uit die bijna “onnederlands” is. De binnenkomst op het immense parkeerterrein, de ontvangst in de prachtige foyer, het mooi verzorgde informatieve programmaboek. Net zoals de voorstelling zelf, lijkt het alsof het concept als geheel tot in de puntjes verzorgd is. Producenten Fred Boot en Robin de Levita hebben hiermee een enorm financieel risico genomen. Met dit eindresultaat lijkt er echter geen andere mogelijkheid te bestaan dan dat dit risico zich zal uitbetalen. Dit is één van die zeldzame voorstellingen die eens in de zoveel jaar voorbijkomt die je gezien moet hebben. En dat kan, het is te zien in wereldstad Katwijk ..... of all places. Ongelofelijk.