Urinetown lijkt succesvolle tour tegemoet te gaan

Van die cast is een belangrijk deel van de vrijwel ideale originele bezetting gebleven. Suzan Seegers is wederom briljant als Kleine Eefje. Haar filosofische beschouwingen op het gebeuren rondom Zeikstad zijn om te smullen. De rol lijkt voor haar geschreven te zijn, iets waar de jury van de JK-Awards kennelijk hetzelfde over dacht, want zij wist met deze vertolking een 3e Award voor Urinetown binnen te halen.

René van Kooten (Agent Knuppel) en Jamai Loman (Bobby Goud) zijn ook weer in topvorm: een feest om naar te kijken én luisteren. Alhoewel totaal verschillend in stijl en karakter tonen beiden aan tot de absolute top van de Nederlandse musicalwereld te behoren. Noortje Herlaar’s vertolking van Lot Kleinhart was mede verantwoordelijk voor de Award voor Aanstormend Talent die zij in de wacht wist te slepen. Omdat Noortje nog wel een tijdje als Mary Poppins door het Circustheater vliegt is haar rol nu overgenomen door Renée van Wegberg (vertelster “Joseph”). In de zangstukken, met name in de samenzang met Jamai Loman, kan ze zich zonder meer meten met haar voorgangster. Herlaar bracht echter een natuurlijk ogende naïviteit mee in haar spel die Van Wegberg mist, waardoor de rol van Lot net iets minder sterk uit de verf komt dan in het M-Lab.

Het omgekeerde geldt voor de twee andere hoofdrolwisselingen. Ellis van Laarhoven speelt toiletjuffrouw Winniefried Grijpstuivers in plaats van Frédérique Sluyterman van Loo. Een verbetering, niet direct speltechnisch maar zeker wel op vocaal gebied. De tweede hoofdrol die een andere bezetting kent, is die van Reinhard W. Kleinhart. Alhoewel Fred Butter enkele versprekingen kende op deze premièreavond, speelt hij de rol met hart en ziel en is hij een duidelijk sterkere zanger dan voorganger Han Oldings. Ook in het ensemble heeft de ene rolwisseling beter uitgepakt dan de andere. Florens Eykemans had als agent Hoenderhok veel meer chemie met René van Kooten dan dat Yoran de Bont dat op deze première heeft. Rop Verheijen kon echter in zijn rollen -met name als Minister Dep is hij verrukelijk- zijn zeker ook niet slechte voorganger Zjon Smaal wel doen vergeten. Al met al een sterk ensemble, dat een goede prestatie neerzet.

In tegenstelling tot Into the Woods — de eerste M-Lab productie die recent in vrijwel ongewijzigde vorm een tour door Nederland maakte- zijn er in deze tourversie wel wat wijzingen ten aanzien van de originele productie. Daarbij heeft de show op enkele punten wat ingeleverd, op andere punten weer wat gewonnen. Dat het allemaal net een tikje groter en theatraler is, bekomt de show goed. Het jammere is dat er daardoor logischerwijs wel iets op het niveau van de intieme spelbeleving moet worden ingeleverd. In grote lijnen kan deze tourproductie zich echter moeiteloos meten met het hoge niveau dat in 2009 in het M-Lab al werd bereikt.

Wat krijgt u te zien bij een avondje Zeikstad, de musical ? Een hoop onzin, maar dan wel met een bijzonder hoog amusementsgehalte én op topniveau uitgevoerd. Een musical die het genre musical op zo’n grappige, intelligente en liefdevolle wijze te kakken zet, dat je er juist daarom wel haast van moet gaan houden. Dus: niet zeiken, “sta op en loop” naar het dichtsbijzijnde theater om deze “mjoezikel” te beleven. Niet vergeten een blocnote mee te nemen om het aantal musicalverwijzingen te kunnen turven. Oh ja, .... en wat wisselgeld voor het gebruik van het toilet in de pauze natuurlijk.

Scenefoto's: Roy Beusker