De vakantie is weer in aantocht, en dat betekent dat ook de diverse musicalopleidingen hun eindpresentaties doen. Vaak zijn dit nog zeer besloten voorstellingen vanwege de onzekerheid over de regelgeving, maar bij DAPA waren deze afgelopen twee weken door een select gezelschap te bezoeken. Wij gingen twee avonden kijken, en zagen op woensdag A Mother’s Dilemma en American Idiot van respectievelijk 3e jaar musicaltheater en 2e jaar musical. Vrijdag lieten de eerstejaars Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat zien, en de 2e jaars musicaltheater Leeuwenhart. Elke voorstelling duurde zo’n 5 kwartier, dus er was wat gesneden in bronmateriaal, voor zover het om volledige titels ging.
A Mother’s Dilemma
Zeker de woensdag was een desoriënterende avond, beginnend met A Mother’s Dilemma, gebaseerd op de toneeltekst Darwins dochter van Daphne de Bruin. Wat begint als een proefschrift van twee vrouwen over de stellingen van Mary over het varken en de voortplanting ontaardt in een aantal vreemde en vaak vrij hysterische tweegesprekken rond zwangerschap, kinderwagens, sluipwespen en onbevlekte ontvangenis. De hele klas is gekleed in dezelfde kleding – ook de heren zijn voorzien van een rok – en eenmaal op een rij tonen ze een blote arm met een cijfer 1 of 2. De scenes worden vervolgens gespeeld door een steeds wisselend paar van 1 en 2. Elke wissel wordt voorafgegaan door een stuk harde dance, en een dans op lijn. Als geheel voelt de voorstelling weinig coherent, en is het materiaal zeker niet overal ster, maar er zitten zeker grappige stukken tussen. Een verademing is het als er tussendoor wordt gezongen. Niet alleen zijn het de rustpunten, de songs klinken prachtig, zeker als er door de hele groep in koor wordt gezongen. De liedjes komen uit twee musicals waarin moederschap en opgroeien centraal staan: Songs for a New World (The New World, Christmas Lullaby. Flying Home, Hear my song) en Spring Awakening (Mama who bore me, Touch me en My Junk). Deze nummers worden in de oorspronkelijke taal gebracht en blijven zo los van de verdere verhaallijn, behalve uiteraard een overeenkomstige thematiek. Ook het slot-uitroepteken van de voorstelling blijkt vreemd: de slotbuiging gaat voor de cast gepaard met de weeën van een aanstaande geboorte.
American Idiot
Rockopera’s zijn zelden straight-forward verhalen, en American Idiot is daar ook zeker geen uitzondering op. Sommige theaterbezoekers hebben met Lazarus wel de overtreffende trap van onbegrijpelijk meegemaakt; zo vaag is American Idiot zeker niet. De musical, gebaseerd op het gelijknamige conceptalbum van Green Day, is de tocht richting volwassenheid van een drietal getroebleerde Amerikaanse tieners. Drank en Drugs dus, maar dan met goede, stevige rockmuziek. Op de openingstrack zijn deze allemaal in het Nederlands gezongen. Johnny en zijn vrienden Tunny en Will beseffen dat ze in hun achterlijke plaatsje niets anders dan ellende meemaken. Johnny besluit dus bustickets voor hun drie te kopen. Maar Will haakt af als zijn vriendin hem juist op dat moment duidelijk maakt dat ze zwanger is. Tunny (in deze uitvoering vriendin) kiest juist voor het leger. En zo gaat Johnny alleen richting de grote, ontdekt drugs, krijgt een vriendin waarvan hij de naam niet onthoudt, en een vreemde verstandhouding met een drugsdealer. Uiteindelijk verlaat zijn vriendin hem. Ondertussen is het ook met Will niet best gegaan. Hij raakt depressief en is constant dronken, en zijn vriendin en kind verlaten hem. Tummy raakt gewond aan haar been, en belandt in het hospitaal. Een verhaal dus met weinig hoop (er zit naar het einde toe wel wat in), maar geweldige rocksongs en ballads, die fraai worden uitgevoerd. Hoogtepunten zijn Boulevard of Broken Dreams, When September Ends en 21 Guns. Geheel in de trend van de avond is het slot weer vreemd: ook dit slotapplaus valt nauwelijks serieus te geven, daar een aantal spelers de indruk geven er ook helemaal niet op te zitten wachten, op die ene die er niet genoeg van kan krijgen na dan. Wederom een bevreemdende ervaring dus, maar desondanks sterk. 5 kwartier die voorbij vloog.
Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat
De vrijdag brengt twee zeer toegankelijke voorstellingen. De eerstejaars van DAPA brengen de vrolijke Andrew Lloyd-Webber musical Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat. Maar liefst vijf vertellers in fel rood vertellen het bekende Bijbelverhaal, dat begint met Joseph die door zijn broers als slaaf wordt verkocht, omdat ze jaloers op hem zijn. Hun vader vertellen ze dat hij dood is. Maar Joseph blijkt een bijzondere jongeman, wiens kwaliteiten niet ongezien blijven, maar die hem ook problemen opleveren . Waar de tekst al vol anachronismen zit, wordt dat in deze voorstelling ook visueel doorgezet. Zo ogen de broers van Joseph zeer hedendaags met sportjasjes en petjes en zien we de farao een selfie nemen. Wat vooral opvalt zijn de heerlijke massale dansscenes die deze voorstelling kent en dat er heerlijk wordt gezongen. De bijrollen worden vet aangezet, en de humor wordt nooit uit het oog verloren. Het maakt van deze eerste voorstelling van de avond een waar feestje. Waar we doorgaans geen spelers benoemen bij eindvoorstelling maken we hier toch een uitzondering voor Henno Ravensbergen, die de titelrol speelt (en draagt). Voor iedere Joseph is Sluit alle deuren maar een soort van examen, krijg je daarvan natte ogen is de missie geslaagd. En dat is hij dus zeker. Daarnaast vult deze volkomen onbekende (geen naam die we kennen van eerdere kinderrollen in professionele producties zijn rol met een mooie balans van onnozelheid en cheekyness. Een extra compliment is hier zeker op zijn plaats. Maar de klas als geheel heeft zeker een fraai visitekaartje achtergelaten.
Leeuwenhart
De tweedejaars muziektheater zetten hun tanden in een eigen versie van het prachtige verhaal van Astrid Lindgren: de Gebroeders Leeuwenhart. Onder de eenvoudige titel Leeuwenhart zien we de zevenkoppige cast met een paar kapstokken, en een handvol gebruiksattributen. Zo werd met chips zakjes het knetterende vuur van een brandend huis gesimuleerd, en werden zwabbers paarden. Het spannende verhaal van Kruimel en haar grote zus die in in het vreedzame kersendal van Nangijala terecht komen, en daar de mensen van het andere dal moeten bevrijden van een wrede tiran Tengil en haar monster wordt in sneltreinvaart gebracht. De Vlaamse tongval van beide zussen is wel verrassend in hartje Den Haag. Rollen worden zowel serieus gespeeld, als met een flinke dosis slapstick. Dat laatste geldt vooral voor de twee niet al te snuggere soldaten van Tengil. In de voorstelling wordt gezongen, maar het geluid wordt vooral als sfeerbeeld ingezet. Soms zijn het slechts klanken. De spannende finale is een visueel hoogstandje. Deze voorstelling mag nog best eens in de herhaling.
Verslag Annie (Derdejaars Musical en NME Kids On Tour) op volgende pagina >>>
