Ara Halici - een gesprek met een aanstaand pleegvader.

Je hebt voor het eerst een vader-rol nu?
Dat was wel een raar gevoel. Ik ben zo oud nog helemaal niet. Maar dat was met de boze buurman eigenlijk ook al. Ik denk dat ik er toch langzaam aan moet wennen dat je toch ouder wordt. Het is een cliché, maar zo voelt het niet. Maar ik bedacht me later ook dat er de afgelopen tien jaar van mijn leven toch ook een hoop is gebeurd. We worden ook ouder. Ik ben 34, en toch voelt het soms of ik gisteren van school kwam. Dan kijk ik naar mijn CV en denk: “Wanneer heb ik dat allemaal gedaan.” We zijn nu bijna 10 jaar en 17 verschillende voorstellingen verder. Dan tel ik kleine projecten als “Een perfecte God” ook mee. (Ara speelde deze eindvoorstelling van de derdejaars Frank Sanders Akademie-studenten, waaronder Sabine Beens.)
Juist zo’n voorstelling was zo bijzonder. Vooral achteraf, maar ook wel tijdens. Al moest het allemaal heel snel snel, maar het was wel duidelijk dat we met iets bezig waren wat de mensen enorm kon ontroeren. Het liefst zou je veel van dit soort dingen doen. Nieuw materiaal, je creëert iets nieuws waar je je eigen ideeën in kwijt kunt en wat je met elkaar maakt. Een mooi, goedgeschreven verhaal dat ontroert.

Heb je iets met vampiers?
Ik vind ze fantastisch. Ik heb ook lang een vampier willen worden, maar ben er nu wel achter dat zoiets echt niet bestaat. Ik had graag gekozen voor dat leven. Niet zo’n hele slecht vampier hoor. Nou ja, eigenlijk wel een bad guy maar wel met een selectief hartje. Die hele True Blood series heb ik gezien; lekker duister. Ik zou ook graag in een Nederlandse vampierfilm spelen.
En een Nederlandse Tanz der Vampire?
Dat dan weer niet. Daar heb ik niet zo veel mee, maar een Nederlandse film… Ik zou echt enorm graag een enorme slechterik spelen. Een bad bad bad guy. Er waren laatst opnamen van “de Eetclub” en daar deed ik de figuratiebegeleiding. Dat was wel heel vet Maar toen zei Thom Hoffman: “Waarom zit jij hier niet in? Waarom zit jij aan de andere kant (van de set als begeleider). Maar dat is voor mij nog onontgonnen gebied. De scheiding in Nederland is ook zo rigoureus; je hebt zo’n soort acteur, en weer zo’n soort acteur en er komen heel weinig kansen om je in andere vakgebieden te bewijzen. Wat zou ik het graag doen. Misschien kan ik het wel helemaal niet, maar je moet het proberen. Maar daarvoor moet je eerst een kans krijgen. Toen ik hoorde dat er ook een Dolfje film was dacht ik wel “Damn, jammer dat we hier niets vanaf wisten toen we hier aan begonnen”.

Je deelname aan een televisieserie (Het Gebak van Krul) heeft wat dat betreft dus geen deuren geopend?
Dat heeft volgens mij geen enkele deur geopend. Ik heb daar wel hele leuke en bijzondere mensen aan overgehouden.

De cast bestaat uit mensen waarmee je nog nooit gespeeld hebt.
Nee, dat was vorig seizoen ook zo. Toen merkte ik ook wel hoe verwend ik was om tot dan toe met vrienden te kunnen spelen. Dat zorgt toch voor extra chemie. Al is het maar één goede vriend of vriendin waarmee je samen werkt. Of dat je zoals bij Sjakoo met Simon (Zwiers) iemand treft met wie je nog nooit hebt gespeeld, maar met wie het voelt of je al jaren vrienden bent. Ik zou graag met hem nog jaren dingen doen en dingen maken. Het is zo’n schat, maar soms zo onzeker, over zijn stem bijvoorbeeld. En ik zou zou willen ruilen. Hij heeft zo’n lekkere geile rauwe stem; daar zouden duizenden mensen een moord voor doen. Dat is pas een jaar geleden; het gaat ook zo snel. Zeker omdat ik eigenlijk altijd vrij korte producties heb gestaan; als je anderhalf jaar in dezelfde productie staat is dat misschien anders.
We gaan met afgestudeerden van de Frank Sanders’Akademie en andere opleidingen en leerlingen van de Frank Sanders’ een voorstelling maken in het Werkteater. Het uitgangspunt is MacBeth, met koorwerk en beweging. Woensdag hebben ik daar een gesprek over met Oscar de Boer en Esther Schrover. Maar wat daar zo fijn aan is dat er een leeraspect in zit, maar ook dat mensen van andere opleidingen als de kleinkunst, Fontys, Lucia lekker mengen. Dat moet meer gebeuren. Daar kunnen mooie dingen uit ontstaan. Dat wordt een project voor ergens in de zomer.

En dan speel je ook nog mee in een eindvoorstelling van de Frank Sanders’Akademie.
Ja, daar zijn we nu een week mee bezig. Met vijf leerlingen van het vierde jaar. Theo Nijland begeleidt het en we maken het met z’n allen. De voorstelling is gebaseerd op het film Noir genre. Geen idee nog wat het gaat worden. We hebben vier films gekeken en daar wat scenes uitgehaald en we zijn bezig met het selecteren van wat nummers uit het American Songbook. Het gaat spelen in het Betty Asfalt. Dat vind ik wel echt verschrikkelijk. Hoe klein is het daar. Maar wat het gaat worden weet ik dus nog niet. Het wordt wel heel gestyleerd, heel serieus met lange blikken en voice overs. We proberen de essentie van de film noir te pakken, maar het wordt niet echt serieus… Oorspronkelijk zou ook Vincent de Lucent nog meedoen, maar hem gaat het door de Pettycoat-workshops niet lukken.

Je bent met al die nieuwe producties de komende tijd dus behoorlijk aan het creeren.
Nu mijn relatie voorbij is is de focus nu wat meer op mezelf. Die behoefte is er altijd wel geweest, maar ik denk dat ik me met de verkeerde dingen heb beziggehouden. Dat ik zo druk ben geweest met relatie en werk dat er geen ruimte meer was in m’n hoofd. Ik ben nu wel elke week te vinden op de Frank Sanders’Akademie, voor de selectiecursussen. Dat lesgeven, dat jeukt ook heel erg. Ik denk dat ik wel goed zou kunnen; een club gemotiveerde en getaltenteerde jongeren iets leren met de ervaring die ik heb. Lessen zouden dan zich wel toespitsen op de drie-eenheid van spel zang en dans en die elementen samenvoegen. Maar nu komt er dus pas weer ruimte in mijn hoofd om een en ander vorm te geven, dus ik heb nog geen lesplan geschreven. Dat is nu ook wel het voordeel van Dolfje. Dat speelt drie dagen in de week, dus ik heb ook tijd voor andere dingen. Als je zes dagen in de week speelt, wat heb je dan nog aan tijd. Dan ’s morgens nog een les geven of zo? Je hebt dan al geen sociaal leven.